Андрэй Латыголец
Дні без лета
Усе правы абаронены. Ніякая частка гэтага выдання не падлягае адлюстраванню, капіяванню, захаванню ў базах дадзеных альбо пошукавых сістэмах, распаўсюджванню любымі магчымымі сродкамі і спосабамі без папярэдняга пісьмовага дазволу выдавецтва.
© Латыголец, А., 2020
© Афармленне і распаўсюджванне e-book.
ТАА «Электронная кнігарня», 2020
⁂
Джордж Гордан Байран, «Цемра»1816Мне сніўся сон. Ці праўда ў ім была?Пагасла сонца яснае, а зорыБлукалі ў цемры космасу без промняў;Навослеп зледзянелая зямляГайдалася ў бязмесячнай прасторы;Світальны час ёй не прынёс відна…[1]
Аб’ектыў камеры праціраюць анучкай. Чуваць гук трэння, які звычайна выклікае дрыжыкі па ўсім целе. Потым пачынаюць невыразна вымалёўвацца абрысы твару. Гэта хлопец. Рэзкасць на нулі, аднак ён спрабуе круціць зум, каб наладзіць параметры здымкаў.
– Ты ўжо здымаеш? – за кадрам дзявочы голас.
– Ага, зараз толькі знайду неабходныя налады, – адказвае хлопец.
Рэзкасць мяняецца, і некаторы час у аб’ектыве наогул немагчыма нічога разабраць.
– Як гэта ўсё працуе?..
Паступова карцінка набывае выразнасць, і перад гледачом узнікае засяроджаная фізіяномія хлопца ў бейсболцы пясочнага колеру з мядзведзем грызлі і надпісам «California love». У маладога чалавека карыя вочы і даволі прыемныя рысы твару. Як толькі ён разумее, што карцінка наладзілася, адразу ўсміхаецца ў аб’ектыў і ўздымае руку.
– Хэлоў, мяне завуць Макар, са мной мая жонка Кіра.
У кадры з’яўляецца твар сімпатычнай шатэнкі з вялікімі зялёнымі вачыма, і яна прыемным голасам кажа:
– Прывітанне!
Пара добра глядзіцца ў кадры разам, яны нават чымсьці падобныя адно на аднаго.
– З усёй адказнасцю хочам усім вам заявіць, што сёння мы з’язджаем у Амерыку на пастаяннае месца жыхарства. Мы выйгралі Green Card – наша мара нарэшце спраўдзілася.
– «Грынку», дарэчы, выйграла я, – кажа Кіра.
– Так, Кіра выйграла наша новае жыццё з трэцяй спробы, мы ўжо спакавалі рэчы і цяпер вось сядзім на чамадане.
Камера пераходзіць на пакой. Паказваецца невялікае прастакутнае памяшканне з канапай, камп’ютарным сталом і шафай-купэ на ўсю сцяну. Макар факусуецца на шкле шафы, у якім адлюстроўваюцца дзве постаці. Усё так і ёсць: яны сядзяць на адным вялікім чамадане, побач – меншы, ружовы, а ля ног – дзве торбы (так званая ручная паклажа) і заплечнікі.
Макар зноў наводзіць аб’ектыў на сябе.
– У нас адносна нядаўна ўзнікла ідэя зняць усю нашу вялікую вандроўку на камеру. Можа, з часам я выкладу гэтае відэа ў інтэрнэт. Кіра вось наогул змушае мяне стварыць старонку ў ютубе і весці свой канал, тым больш што блогерства цяпер – папулярная рэч. Я набыў фотаапарат «Canon» з паваротным экранам для большай зручнасці, таму не ведаю – усё магчыма, калі толькі на гэта будзе час.
– А што, мы з табой прывабныя, – Кіра папраўляе валасы і, бы перад люстэркам, пачынае панадна грымаснічаць.
Макар усміхаецца.
– Тады, напэўна, зараз нам трэба крыху пра сябе расказаць.
Кіра супакойваецца.
– Што ж, мы з Беларусі, абое нарадзіліся ў Мінску… Вось… Пазнаёміліся недзе пяць гадоў таму.
– Шэсць ужо, – пхнуўшы яго локцем, перабівае Кіра і глядзіць, як муж адрэагуе.
– Выбачай, шэсць гадоў таму. Якраз перад тым, як Кіра выйграла латарэю, я зрабіў ёй прапанову рукі і сэрца, і мы распісаліся. Сёлета ў нас было вяселле.
Кіра дэманструе на камеру заручальны пярсцёнак, Макар робіць тое самае.
– Вяселле ў нас было толькі для блізкіх і знаёмых, нам не цікавыя ўсе гэтыя цырымоніі. Таму, скажам так, мы распісаліся і адзначылі ўсё гэта толькі дзеля галачкі ў пашпарце, тым самым зэканоміўшы кучу грошай.
– Ну, мы проста не хацелі рабіць так, як цяпер робяць усе: выкідаць шмат грошай, каб сабраць сваякоў, якіх мы бачылі раз ці два ў жыцці, чуць усе гэтыя «горка», есці салаты аліўе, танцаваць пад заезджаныя песні, глядзець тэматычныя конкурсы ці, яшчэ горш, адзначаць вяселле тыпу з сэнсам, на прыродзе, гангста-паці, эка, шмэка…
– Тым больш што грошы цяпер маюць для нас асаблівае значэнне. Наперадзе доўгі шлях праз Атлантычны акіян, пошукі прытулку, працы, адаптацыя… Што яшчэ можна сказаць… Вось, галоўнае! Наконт маршруту. З Мінска мы накіроўваемся ў Маскву.
– На маршрутцы, – смяецца Кіра.
– Ну а што? Потым у аэрапорт «Дамадзедава», праходзім пашпартны кантроль. Думаю, я часткова буду там штосьці здымаць. Далей наш самалёт ляціць у нямецкі горад Франкфурт-на-Майне і адтуль ужо да канчатковага пункта – Лос-Анджэлеса.
– Гэта будзе складана.
– Нас чакае дванаццацігадзінны пералёт плюс чаканне ў міжнародных аэрапортах. Як там усё будзе складвацца, пакуль невядома.
– Раскажы пра Лос-Анджэлес!
– Ага… Пра Лос-Анджэлес… Значыць, так, пасля доўгага роздуму мы вырашылі абраць менавіта гэты горад нашым месцам прапіскі. Наконт выбару ў нас з Кірай была працяглая дыскусія, я штудзіраваў гэтае пытанне, праглядаў у ютубе відэа розных блогераў, выдаткаваў пэўны час на форумы, каб канчаткова вызначыцца. Спярша мы планавалі пераехаць у Нью-Ёрк, гэты горад вялікі і надвор’е ў ім амаль адпавядае нашаму, беларускаму. Там можна абыходзіцца без прыватнага транспарту, таму што калі ў горадзе гіганцкія аўтамабільныя заторы, мець сваю машыну не мае ніякага сэнсу. Аднак Кіру засмучаў той факт, што ў Нью-Ёрку таксама будзе холадна: зіма, слота і шэрае неба.
– Ну сапраўды, надакучыла гэтая непагадзь! Усё ж наша мара спраўдзілася, а для мяне мара – гэта сонейка і пляж, – мнагазначна ўсміхаецца на камеру Кіра.
– Ну, і для твайго здароўя так, прынамсі, карысней. Пасля Нью-Ёрка я спыніўся на Чыкага. Чыкага – сапраўды горад-казка, адносна спакойны, з добрай інфраструктурай, зялёны мегаполіс.
– Хіба не Маямі?
– Маямі быў пасля. У параўнанні з Нью-Ёркам, Чыкага і Лос-Анджэлесам Маямі – самы танны для жыцця. Жыллё там каштуе нашмат менш, што на першых порах для нас вельмі важна. Аднак у Маямі ёсць праблемы з працай. Горад гэты пераважна курортны, год-два там пажыць можна, але потым усё роўна захочацца пераехаць. Таму мы вырашылі паспрабаваць раз і назаўжды абжыцца ў Лос-Анджэлесе. Жыллё там, вядома, даражэйшае, але з пошукам працы будзе значна прасцей.
Камера трохі ўздрыгвае.
– Прашу прабачэння за свае дрыготкія рукі.
– Спішам на хваляванне, у нас наперадзе доўгі шлях, – своечасова дапаўняе Макара Кіра.
– Штат Каліфорнія, як вядома, – Мекка для маладых сем’яў, там цудоўны цёплы клімат, няма забабонаў, людзі жывуць утульна і з камфортам…
– Як у раі, карацей…
Макар падсумоўвае:
– Што тут яшчэ расказваць; прыедзем – абавязкова ўсё знімем і пакажам.
– А цяпер трэба аддзячыць гледачам, сказаць, тыпу, дзякуй, што глядзелі, падпісвайцеся на наш канал, стаўце падабайкі, – кажа яму Кіра.
– Які канал? Я яшчэ дакладна не ўпэўнены, што гэта будзе канал. Спярша трэба паглядзець, як усё запісалася! – Макар з дакорам пазірае на Кіру.
– Тым не менш дзякуй, што нас глядзелі, да сустрэчы, – кажа замест Макара Кіра і ўсміхаецца ў камеру.
Запіс спыняецца.
Камера здымае з акна маршруткі. Шаша віецца шэрай стужкай, а цёмна-зялёны лес зліваецца ў суцэльны аднатонны фон. Макар паўшэптам вяшчае:
– Ну што ж, вось мы і ў маршрутцы «Мінск – Масква». На гадзінніку дзесяць раніцы, і мы ўжо далёка за горадам. Мінск, бывай! Як ні сумна з табой развітвацца, аднак нас чакае новае жыццё і, спадзяюся, гасцінны Лос-Анджэлес. У салоне шмат хто спіць, таму даводзіцца гаварыць ціха. Кіра дрэмле, яна дрэнна спала ноччу, няхай адпачывае. У нас было даволі сентыментальнае развітанне з бацькамі. Мне так падалося. Не абышлося без слёз. Асабліва перажываюць мае тата і мама. Яшчэ да ад’езду яны цэлы год не маглі змірыцца, што мы ўрэшце вырашылі пераехаць на іншы край свету. Я па-ранейшаму застаюся для іх маленькім хлопчыкам, а тут такая ашаламляльная навіна. Ну, нічога, думаю, справяцца. Яны ў мяне моцныя духам. Мы з Кірай паабяцалі высылаць ім відэа з усіх месцаў нашага падарожжа, я ўсталяваў бацькам скайп, паказаў, як карыстацца ютубам, таму гэтае відэа для іх. Мама, тата, прывітанне!