Әмирхан Еники
Матурлык. Хикәяләр, повестьлар
ӘДИП ИҖАТЫ – МАТУРЛЫК ТУДЫРУ ҮРНӘГЕ
Күренекле татар әдибе, Татарстанның халык язучысы, Татарстан Республикасының Г. Тукай исемендәге Дәүләт бүләге иясе Әмирхан Еникинең әдәби-публицистик иҗаты милләткә хезмәт итүнең гүзәл үрнәге булып тора. Бу иҗатның мавыктыргыч булуы әдипнең бер үк вакытта югары эстетик зәвыкка һәм халыкчан фикергә ия булуына бәйле. Ул әдәбият тарихында гомере буе матурлыкны тоеп, күреп, аңлап яшәгән һәм геройларның рухи халәтен тирән сурәтләгән психолог буларак калды.
Ул 1909 елның 17 февралендә (яңа стиль белән 2 мартта) хәзерге Башкортстан Республикасы Благовар районы Яңа Каргалы авылында Нигъмәтҗан һәм Бибихәдичә гаиләсендә туа. Бераздан Еникиевләр яшәү урынын алыштыралар, күршедәге Дәүләкән авылына күченәләр. Әдипнең балачак, үсмерчак хатирәләре, нигездә, Дим буендагы шушы Дәүләкән белән бәйле.
Дим буеның табигате, анда яшәгән халык тормышы әдипнең эстетик зәвыгы формалашу өчен нигез булып тора. Башкортстанның башка төбәкләре кебек үк, Дәүләкән үзенә сәнгать кешеләрен тартып тора. Әмирханны кече яшьтән үк артистлар, җырчылар, музыкант
Ә. Еники «Соңгы китап» битләрендә үз нәселләренең тарихын гына язып калмый, ә үрнәк гаилә моделен күрсәтергә омтыла. Пенза губернасыннан Башкортстан туфрагына күчеп утырган нәселнең берничә буыны үрнәгендә ул укучысын кызыксындыра, фикерен төбәк, табигать, тарих, сәнгать белән бәйле мисаллар белән дәлилли. Ул матурлыкны кече яшьтән үк әби-бабасы, әти-әнисе, туганнары белән булган мөнәсәбәтләрдә күрә. Менә Әмирханның бабасы: «Ул юка гына гәүдәле, кәҗә сакаллы бер кеше иде, буйга да бәләкәй иде шикелле… Холкы белән дә күкерт шикелле бик тиз кабынып китүчән иде, диләр. …Әбекәйгә ул, мәсәлән, «якты көнем» дип кенә дәшә иде» Язучы бабасына хас булган характерны ачу максатын гына куймаган, күрәсең. Ул аны «өй эченә гаҗәеп бер тәмле хуш ис тарата» алуын сокланып искә төшерә: «…кайнаган самавырны өстәлгә китереп куйгач, бабакай аның морҗасыннан утлы кү-мергә кечкенә лимон кабыгы төшереп җибәрә… Бу хуш исне минем әле дә булса онытканым юк, ләкин аңардан да битәр ул заманда авылда лимон булуына гаҗәпләнәм». Язучының бабасына багышланган ха-тирәләре аның унҗиденче елның җәендә вафат булуын хәбәр итү белән төгәлләнә.
Ә. Еники автобиографик повестенда туган төбәгенең гүзәллегенә дан җырлый, изге туфракта яшәгән гаять кешелекле, гадел, саф күңелле кешеләрнең холык-фи-гыльләрен, эчке дөньяларын ачып бирә.
Туган-тумачасы әдипнең күңел түрендә лаеклы урын алган. Аның туганнарына карата булган кадер-хөрмәте искиткеч ихлас, чиксез. Без алда билгеләп үткән Срур образын да Ә. Еники тудырган затлы хатын-кызлар – Зөһрә («Йөрәк сере»), Рәшидә («Рәшә»), Тамара Сергеевна («Ялгызлык»), Диләрә («Шаяру») –югарылыгына куеп карау зарур. Ә. Еникинең затлы хатын-кызлары янына зыялы ир-атлары да килеп өстәлә. Шундый затлы кешеләрнең берсе – Срурның ире Шәриф Сүнчәләй. Ул үзе укымышлы, Октябрь инкыйлабы вакыйгаларына катнашкан, Уфада Галимҗан Ибраһимов белән «Ирек» газетасын чыгарышкан, мәгариф эшләре белән җитәкчелек иткән, безнең өчен иң әһәмиятлесе: ул – шагыйрь Сәгыйть Сүнчәләйнең бертуган агасы. Ә. Еники Шәриф җизнәсендәге кешелеклелек сыйфатларын ихтирам итә. Шуңа өстәп, «…эчке яктан ул үтә әдәпле, инсафлы, нәзакәтле, кыскасы, аңарда гүя тумыштан ук килгән үзенә бер күркәм затлылык бар иде», – ди автор. Чыннан да, Шәриф Сүнчәләйдә булган зыялылык аның эчке сыйфатлары һәм тышкы матурлыгы язучының шәхси һәм рухи үсешенә уңай йогынты ясаган булырга тиеш.
Еникиевләр күчеп урнашкан Дәүләкән элек-электән «купичлар», сәүдәгәрләр яшәгән урын буларак мәгъл-үмбула. Шуңа күрә Нигъмәтҗанның сәүдәгәрлек эшенә керешеп китүе дә табигый. Әмирханның кечкенәдән төрле шәһәрләрнең «талчук»ларында, базарларында булуы әтисенең һөнәренә бәйле. Шул сәбәпле тормышлары да җиңелрәк була. Әнисе Бибихәдичә балалар тәрбияли, йорт эшләре белән мәшгуль була. Алар хәтта йортның бер бүлмәсенә фатирга кешеләр дә кертеп торалар.
Әмирхан белемне Дәүләкән мәдрәсәсендә ала. Башта кырыс Коръән хафиз кул астында белем алган малайлар 1922 елдан совет мәктәбенә укырга йөри башлыйлар. Әмма ата-ана теләге белән кичләрен мәдрәсәгә барып та укып кайталар. Балаларны мәдрәсәдә уку гына түгел, ә кичләрен мендәр кыстырып барып йоклап калу күбрәк мавыктыра. Чөнки алар бер-берсенә төрле кызыклы әкиятләр, хикәятләр, мифлар, легендалар, риваятьләр тыңлап, җеннәр, пәриләр, албастылар, өрәкләр, юха еланнар, хан кызлары, падишаһлар турында кызыклы хәлләр, тарихлар сөйлиләр.
Әмирханның үсеп, аңлы-зиһенле кеше буларак формалашып китүендә Дәүләкәннең роле зур. Шәхес булып өлгерүенә исә, гаилә тәрбиясеннән тыш, тагын ике омтылыш йогынты ясый: беренчесе – белем туплау, икенчесе –сәнгать белән мавыгу, кызыксыну. Бу хәлне «әдәбият-сәнгатькә йөз белән борылу, күңел баглау» дип атап булыр иде. Ягъни әдип кече яшьтән үк матурлыкка, иҗатка тартыла. Киләчәктә дә шул юнәлештә тормыш эшчәнлеген дәвам итә.
Дәүләкәндә яшәгән вакытта, кечкенә Әмиргә җизнә-сенең бертуган энесе Сәгыйть Сүнчәләй ике китап («Су анасы», «Борчак патша») бүләк итә. Моннан тыш, малай әби-бабасы йортыннан алып киленгән, таушалып беткән «Тутыйнамә», «Бакырган», «Бәдәвам», «Бүз егет», «Ка-һарман катыйль» китапларын да аңлаган дәрәҗәдә укый. Әмирханның китап дөньясына юлын ачуда Дәүләкән үзәгендә урнашкан бай гына китапханә дә сәбәпче була. Ул аннан китаплар алып укый. Моннан тыш, төбәкнең кайбер приказчиклары, сәүдәгәрләре өйләренә яздырып ала торган «Ялт-йолт», «Ак юл», «Сөембикә», «Аң», «Шура» журналларын сорап алып уку мөмкинлеге дә туа. Инкыйлабтан соң әдип Уфада басылып чыккан «Белем», Мәскәүдә нәшер ителгән «Кечкенә иптәшләр» китапларын яратып укый.
Сәнгать белән кызыксыну Дәүләкәнгә килгән артистларны күрү, алар белән очрашу белән бәйле була. Сәнгать әһелләре бирегә кымыз эчү, сәламәтлекне ныгыту максаты белән киләләр. Әдипнең истәлекләренә караганда, бер җәйдә Нәгыймә Таҗдарова, Нури Сакаев, Маһирә Мирвәлиева, Шакир Шамильский ял итә. Икенче бер җәйдә хатыннары белән Галимҗан Нигъмәти, Гомәр Гали киләләр. Ял итүчеләр арасында язучыларның да булуы булачак әдиптә аеруча кызыксыну уята. Тутакае Срурның ире Шәриф белән энесе Сәгыйть Сүнчәләйләр даими кунак булсалар, Ә. Еники 1924 елда Мәҗит Гафуриның да килүен искә төшерә. Бу еллар Әмирханның әдәбият-сәнгать белән кызыксынуы көчәйгән, шулар турында тирәнтен уйланган чорга туры килә. Дәүләкәндә мәктәпне тәмамлаганнан соң, белем алуын дәвам итү өчен, Әмирхан дусты Фәтхелислам белән Казанга юнәлә. Аның максаты сәнгать мәктәбенә укырга керү була. Әмма Казан уку йортлары аңа ишеген ачарга ашыкмый. Ул китап кибетенә курьер булып эшкә урнаша. Шул вакыттан башлап аның тормыш һәм хезмәт юлы иҗади эшчәнлек белән үре-леп үсә.
Аның яшь вакыттагы хыялы бөтен гомере дәвамын-да акрынлап гамәлгә ашып бара. Башта әдәби иҗатка кереп, әдип булып таныла, шәхси өслүбен, кыйбласын барлый. Соңыннан, сәнгать белән кызыксынуын дәвам итеп, артистлар, композиторлар турында монография («Нәгыймә Таҗдарова») яза, әдәби әсәр («Гөләндәм туташ хатирәсе») иҗат итә. Тәҗрибә туплаган әдип гомеренең соңгы елларында әдәби процесска бәя бирә башлый. Шул рәвешле, Ә. Еникинең иҗат эволюциясен ачыклап, матурлыкны күрү, бәяләү, сурәтләү юлын өч этапка бүлеп карарга мөмкин: 1930–1950 елларны үз эченә алган башлангыч чор иҗаты; 1950–1970 елларны эченә алган икенче чоры; 1950–2000 еллардагы әдәби-публицистик эшчәнлеге.