Blaine schudde zijn hoofd.
“Ze zijn allebei op die leeftijd,” zei hij. “Het hebben van een vriendje is een kwestie van leven en dood. Crystal heeft nog geen vriendje, wat ik prima vind, maar zij totaal niet. Ze is er helemaal wanhopig over.”
“Volgens mij was ik ook zo op die leeftijd,” zei Riley.
Blaine grinnikte een beetje. “Geloof me, toen ik vijftien was, waren meisjes zo'n beetje het enige waar ik aan dacht. Wil je koffie?”
“Ja, graag. Gewoon zwart is prima.”
Blaine ging naar de keuken. Riley keek om zich heen, en zag weer hoe leuk het huis ingericht was. Blaine had zeker weten goede smaak.
Blaine kwam terug met twee koppen koffie. Riley nam een slok. Het was heerlijk.
“Ik zweer je, ik had geen idee waar ik aan begon toen ik moeder werd,” zei ze. “Waarschijnlijk hielp het niet dat ik er veel te jong voor was.”
“Hoe oud was je?”
“Vierentwintig.”
Blaine gooide zijn hoofd naar achter en lachte.
“Ik was nog jonger. Ik trouwde toen ik eenentwintig was. Ik dacht dat Phoebe het mooiste meisje was dat ik ooit had gezien. Zo sexy. Ik zag een beetje over het hoofd dat ze ook bipolair was en al heel veel dronk.”
Riley raakte meer en meer geïnteresseerd. Ze wist dat Blaine gescheiden was, maar niet veel meer dan dat. Het leek erop dat zij en Blaine allebei fouten hadden gemaakt in hun jeugd. Het was te makkelijk voor ze geweest om het leven door een roze bril te zien.
“Hoelang duurde je huwelijk?” vroeg Riley.
“Ongeveer negen jaar. We hadden er veel eerder mee moeten stoppen. Ik had er eerder mee moeten stoppen. Ik bleef maar denken dat ik Phoebe kon redden. Het was een stom idee. Crystal werd geboren toen Phoebe eenentwintig was en ik tweeëntwintig, en op de koksschool zat. We waren te jong en onvolwassen. Ons volgende kindje was doodgeboren, en Phoebe kwam er niet overheen. Ze werd een complete alcoholiste. Ze werd een mishandelaar.”
Blaine’s blik keek nu ver weg. Riley voelde dat hij terugdacht aan bittere herinneringen waar hij niet over wilde praten.
“Toen April kwam, was ik in opleiding tot FBI agent,” zei zei. “Ryan wilde dat ik ermee stopte, maar ik weigerde. Hij was vastberaden om een succesvolle advocaat te worden. Tja, we hebben allebei de carrières gekregen die we wilden. Maar we hadden gewoon niks in gemeen voor de lange duur. We hadden geen basis voor een huwelijk.”
Riley viel stil onder Blaine’s meelevende blik. Ze was opgelucht dat ze met een andere volwassene over dit alles kon praten. Ze begon te beseffen dat het bijna onmogelijk was om je niet op je gemak te voelen bij Blaine. Het voelde alsof ze met hem alles kon bespreken.
“Blaine, ik voel me op het moment echt verscheurd,” zei ze. “Ik ben hard nodig op een belangrijke zaak. Maar het is thuis ook een zootje. Het voelt alsof ik niet genoeg tijd met April doorbreng.”
Blaine lachte.
“O, ja. Het eeuwenoude werk-versus-familie dilemma. Ik ken het maar al te goed. Geloof me, het hebben van een eigen restaurant kost heel veel tijd. Het is een uitdaging om genoeg tijd voor Crystal vrij te maken.”
Riley keek in Blaine’s vriendelijke blauwe ogen.
“Hoe vind je een balans?” vroeg ze.
Blaine haalde zijn schouders ietwat op.
“Niet,” zei hij. “Er is niet genoeg tijd om alles te doen. Maar het heeft geen zin om jezelf op de kop te geven omdat je niet in staat bent het onmogelijke te doen. Geloof me, het opgeven van je carrière is geen oplossing. Ik bedoel, Phoebe probeerde een thuisblijfmoeder te zijn. Het was een van de dingen die haar gek maakte. Je moet er gewoon vrede mee hebben.”
Riley lachte. Dat klonk als een geweldig idee: er vrede mee hebben. Misschien kon ze dat doen. Het leek echt mogelijk.
Ze leunde voorover en raakte Blaine’s hand aan. Hij pakte haar hand en kneep erin. Riley voelde een heerlijke spanning tussen hen. Voor eventjes dacht ze dat ze nog een tijdje bij Blaine zou kunnen blijven, nu hun kinderen ergens anders bezig waren. Misschien kon ze...
Maar terwijl de gedachten in haar hoofd vorm begonnen te nemen, voelde ze zich van hem wegtrekken. Ze was niet klaar om iets te doen met deze nieuwe gevoelens.
Zachtjes trok ze haar hand terug.
“Bedankt,” zei ze. “Het is beter als ik naar huis ga. Wie weet is April al terug.”
Ze zei gedag tegen Blaine. Zodra ze de deur uitstapte, trilde haar telefoon. Het was een bericht van April.
Heb je bericht net gekregen. Sorry dat ik zo deed. Ik ben bij de koffietent. Ben snel terug.
Riley zuchtte. Ze had gewoon geen idee wat ze terug moest sturen. Het leek het beste om gewoon niet te antwoorden. Zij en April zouden straks een serieus gesprek moeten voeren.
Riley was net haar huis binnengestapt toen de telefoon weer afging. Ryan belde. Haar ex was zo'n beetje de laatste persoon in de wereld die ze nu wilde spreken. Maar ze wist dat hij voicemails zou blijven achterlaten als ze nu niet met hem zou praten. Ze nam de telefoon op.
“Wat wil je, Ryan?” vroeg ze kortaf.
“Bel ik op een slecht moment?”
Riley wilde zeggen dat het altijd een slecht moment was als hij belde. Maar ze hield die gedachte voor zich.
“Nu is prima, denk ik,” zei ze.
“Ik dacht erover om langs te komen om jou en April te zien,” zei hij. “Ik wil met jullie allebei praten.”
Riley hield een zucht in. “Liever niet.”
“Ik dacht dat je zei dat dit geen slecht moment was.”
Riley antwoordde niet. Dit was precies Ryan, haar eigen woorden zo verdraaien om haar te manipuleren.
“Hoe is het met April?” vroeg Ryan.
Ze lachte onder haar adem. Ze wist dat hij gewoon probeerde om iets van een gesprek gaande te houden.
“Wat aardig dat je dat vraagt,” zei Riley sarcastisch. “Het gaat prima met haar.”
Dat was natuurlijk een leugen. Maar Ryan hierin betrekken was wel het laatste wat ze moest doen.
“Luister, Riley...” Ryans stem onderbrak. “Ik heb veel fouten gemaakt.”
Goh, echt, dacht Riley. Ze bleef stil.
Na een paar momenten zei Ryan, “Het loopt de laatste tijd niet zo lekker voor me.”
Riley zei nog steeds niks.
“Nou, ik wilde gewoon zeker weten dat het goed ging met jou en April.”
Riley kon zijn lef niet geloven.
“Het gaat prima. Waarom vraag je dat? Heeft een van je nieuwe vriendinnen je weer verlaten, Ryan? Of gaat het slecht op kantoor?”
“Je bent echt hard voor me, Riley.”
Maar wat haar betreft, was ze zo vriendelijk als ze kon. Ze begreep de situatie precies. Ryan zou nu wel alleen zijn. De socialite die bij hem was ingetrokken na de scheiding zou wel vertrokken zijn, of een of andere nieuwe affaire was in de soep gelopen.
Ze wist dat Ryan er niet tegen kon om alleen te zijn. Hij gebruikte Riley en April altijd als laatste redmiddel. Als ze hem terug liet komen, zou hij slechts blijven totdat hij zijn oog zou laten vallen op een andere vrouw.
Riley zei, “Ik denk dat je het goed moet maken met je vorige vriendin. Of die daarvoor. Ik weet niet eens hoeveel je er hebt gehad sinds de scheiding. Hoeveel, Ryan?”
Ze hoorde hem naar lucht happen aan de telefoon. Riley had het zeker weten bij het juiste eind.
“Ryan, om eerlijk te zijn is het een slecht moment.”
Het was de waarheid. Ze was zojuist fijn op bezoek geweest bij een man die ze leuk vond. Waarom zou ze het nu verpesten?
“Wanneer is het een goed moment?” vroeg Ryan.
“Weet ik niet,” zei Riley. “Ik laat het wel weten. Doei.”
Ze hing op. Ze was aan het ijsberen sinds ze met Ryan aan de telefoon was. Ze ging zitten en ademde een paar keer diep in om te kalmeren.
Toen stuurde ze een bericht naar April.
Je komt maar beter nu naar huis.
Het duurde maar een paar seconden voor ze antwoord kreeg.
Oké. Ik ben onderweg. Sorry, mam.
Riley zuchtte. April klonk nu prima. Het zou waarschijnlijk nu voor even wel weer goed gaan. Maar iets klopte niet.
Wat was er met haar aan de hand?
HOOFDSTUK VIJF
Scratch rende paniekerig heen en weer in zijn zwak verlichte schuilplaats, tussen de honderden klokken, en probeerde alles klaar te zetten. Het was slechts een paar minuten voor middernacht.