“Ah, je hebt vast de laatste memo gemist die Nancy heeft gestuurd,” zei Porter.
“Echt?” Vroeg ze. “Wat heb ik gemist?”
“De klootzak heeft verschillende houten palen achter zijn schuur liggen. Intel zegt dat ze ongeveer even groot zijn als die we in dat maïsveld hebben aangetroffen.”
Mackenzie scrolde door haar e-mails op haar telefoon en zag dat Nancy de memo minder dan tien minuten geleden had verstuurd.
“Klinkt als onze man,” zei ze.
“Absoluut zeker ja,” zei Porter. Hij sprak als een robot, alsof hij geprogrammeerd was om bepaalde dingen te zeggen. Hij keek haar geen enkele keer aan. Het was duidelijk dat hij boos was, maar dat kon Mackenzie maar weinig schelen. Zolang hij die boosheid en koppigheid zou inzetten om de verdachte in hechtenis te nemen, kon het haar niets schelen.
“Ik wil het even over die spreekwoordelijke olifant in de auto hebben.” zei Porter. “Ik was behoorlijk pissig toen je me zo te kak had gezet gisteravond. Maar ik kan niet ontkennen dat je een wonder hebt verricht met je gesprek met dat kind. Je bent scherper dan ik had gedacht. Dat geef ik toe. Maar het gebrek aan respect ... “
Hij maakte zijn zin niet af, alsof hij niet zeker wist hoe hij deze zin moest afmaken. Mackenzie antwoordde niet. Ze keek gewoon vooruit en probeerde het feit te verteren dat ze in de afgelopen vijftien minuten zowaar twee bijna-complimentjes had ontvangen uit twee zeer onwaarschijnlijke hoeken.
Ze voelde plotseling dat dit wel eens een hele goede dag kon worden. Hopelijk zouden ze tegen het einde van de dag de man in arrest hebben die verantwoordelijk was voor de dood van Hailey Lizbrook en verschillende andere onopgeloste moorden in de afgelopen twintig jaar. Als dat de beloning was, zou ze de boze bui van Porter absoluut voor lief nemen.
*
Terwijl Porter de afgelegen buitenwijken van Omaha binnenreed, keek Mackenzie door het raam naar buiten. Ze voelde zich depressief worden toen ze de buurten voor haar ogen zag veranderen. Welvarende middenstandswoningen maakten plaats voor goedkope huurcomplexen die daarna langzaam maar zeker veranderden in hopeloze achterstandswijken.
Al snel bereikten ze de buurt waar Clive Traylor woonde. De tuinen van de sociale woningen bestemd voor de lagere inkomens, bestonden voornamelijk uit dood gras en aan het begin van de tuinpaadjes stonden scheve, gammele brievenbussen. De rijen huizen leken eindeloos, het ene huis zag er nog minder verzorgd uit dan de andere. Ze wist niet wat het meest deprimerend was; de verwaarloosde staat van deze buurt of de oorverdovende eentonigheid.
Het blok van Clive zag er verlaten uit en toen ze de weg ernaartoe opdraaide, voelde Mackenzie de vertrouwde adrenaline door haar lichaam stromen. Ze ging onwillekeurig rechtop zitten en maakte zich klaar om een moordenaar te confronteren en te arresteren.