"เขาอาจจะเป็นเพียงพวกตัวประหลาดสักตัว ว่างั้นมั้ย?" ชาวบ้านอีกคนหนึ่งถามขึ้น กลุ่มผู้คนที่เข้ามาคุกคามเขามีจำนวนเพิ่มมากขึ้นและขยายวงใหญ่ขึ้นอยู่รายรอบตัวของเขา
"จากตราสัญลักษณ์ประจำตัว ข้าอยากจะบอกว่าเขาเป็น" ชาวบ้านอีกคนหนึ่งกล่าว "นั่นดูเหมือนจะเป็นโล่ของทางราชวงศ์นะ"
"ส่วนคันธนูนั่น เหมือนทำมาจากหนังสัตว์ชั้นดี"
"ถ้าไม่ดูตัวลูกธนูนะ หัวของมันทำจากทองคำด้วยใช่หรือเปล่า? "
พวกเขาหยุดห่างไปเพียงไม่กี่ฟุต ทำหน้าบึ้งตึงอย่างขู่เข็ญ พวกเขาทำให้เขาหวนนึกไปถึงพวกอันธพาลที่ชอบทรมานเขา ตอนที่เขาเป็นเด็ก
"แล้วเจ้าเป็นใครกัน? เจ้าตัวประหลาด" หนึ่งในฝูงชนพูดใส่เขา
สเตฟเฟนหายใจเข้าลึกๆ เขาตัดสินใจที่จะอยู่อย่างสงบ
"ข้าจะไม่ทำอันตรายพวกเจ้า" เขาเริ่มกล่าวขึ้น
"ทำอันตราย? เจ้านั่นหรือ? เจ้าจะมาทำร้ายอะไรพวกเราได้?"
"เจ้าไม่ควรมาทำอันตรายกับไก่ของพวกเรา”ชาวบ้านอีกคนหัวเราะเยาะ
สเตฟเฟน หน้าแดงขึ้น เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะดังขึ้นเรื่อยๆ แต่เขาจะไม่ยอมให้ตัวเองถูกยั่วยุ
"ข้าต้องการเพียงที่หลับนอนและอาหารประทังชีพ ข้ามีมือหยาบกร้านและหลังที่แข็งแรงที่ทำงานได้สารพัด ลองหางานมาให้ข้าซักอย่าง ข้าจะตั้งใจและก็จะไม่ได้เรียกร้องอะไรมาก แค่เท่ากับคนอื่นๆ
สเตฟเฟนต้องการจะลืมตัวตนของเขาไปกับงานที่ต่ำต้อยอีกครั้ง เขาทำงานต่ำๆ พวกนั้นในยามที่รับใช้พระราชาแม็คกิลอยู่ในห้องใต้ดิน มันเป็นเวลายาวนานที่ทำให้ใจของเขาไม่ต้องคิดถึงสิ่งใด เขาสามารถทำงานที่ใช้แรงงานหนักๆ และใช้ชีวิตอย่างไร้ตัวตน มันเป็นสิ่งที่เขาเคยเตรียมพร้อมที่จะทำ ก่อนที่จะพบกับพระนางเกว็น
"เจ้าเรียกตัวเองว่าเป็นคน งั้นหรือ?" หนึ่งในชาวบ้านตะโกนออกมาและหัวเราะเยาะ "บางทีพวกเราหางานอะไร เพื่อใช้เขากันเถอะ" อีกคนหนึ่งตะโกนขึ้น
สเตฟเฟนมองพวกเขาอย่างมีความหวัง
"มันมีงานนึงนะ คือต่อสู้กับหมาและไก่ของพวกเราไงล่ะ" พวกเขาทั้งหมดหัวเราะเยาะ
"ข้าจะจ่ายเงินให้อย่างงาม เพื่อจะรอดู!"
"มันมีสงครามอยู่ข้างนอกนั่น ถ้าพวกเจ้าไม่ได้สังเกตสเตฟเฟน พูดออกมาอย่างเยือกเย็น ข้าแน่ใจว่า ถึงแม้ว่านี่จะเป็นเมืองชนบทที่ยังไม่เจริญอย่างนี้ พวกเจ้าก็ต้องการมีมือมีเท้าที่จะดูแลจัดหาเสบียงอาหาร"
พวกชาวบ้านพากันมองหน้ากันและกันอย่างสับสน
"ใช่ พวกเรารู้ว่ามีสงคราม" ชาวบ้านคนหนึ่งกล่าวขึ้น "แต่หมู่บ้านเราเล็กเกินกว่าที่พวกกองกำลังจะสนใจที่เข้ามาในนี้"
"ข้าไม่ชอบวิธีการพูดจาของเจ้า" คนหนึ่งกล่าว "มันดูไม่ธรรมดา?" น้ำเสียงเหมือนกับเจ้ามีการศึกษามาบ้าง เจ้าคิดว่าเจ้าดีกว่าพวกเรางั้นหรือ?"
"ข้าไม่ได้ดีกว่าใครเลย" สเตฟเฟนกล่าว
"เรื่องนั้น มันชัดเจนอยู่แล้ว" เสียงหัวเราะดังมาจากคนหนึ่ง
"หยอกเย้ากันพอได้แล้ว!" หนึ่งในชาวบ้านร้องขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเอาจริงเอาจัง
เขาก้าวขึ้นมาด้านหน้า และผลักคนอื่นออกไปด้านข้างด้วยฝ่ามืออันแข็งแรง เขาดูมีอายุกว่าคนอื่น และดูท่าทางจะเป็นคนจริงจัง ฝูงชนพากันเงียบกริบ เมื่อเขาปรากฏตัวขึ้น
"หากเจ้าหมายความตามที่พูดชายผู้นั้นกล่าวอย่างห้วนๆ ด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ "
ข้าจะใช้ให้เจ้ามาที่โรงโม่ของข้า จ่ายค่าแรงเป็นเมล็ดข้าวหนึ่งกระสอบและน้ำหนึ่งเหยือก เจ้านอนในโรงนาร่วมกับเด็กชายคนอื่นๆ ของหมู่บ้าน ถ้าเจ้าตกลง ข้าก็จะให้เจ้าทำงานนี้
แต่แอบพยักหน้ากลับไปดีใจ ที่สุดท้ายก็มีคนที่รู้จักเอาจริงเอาจัง ข้าไม่ขออะไรมากกว่านี้เขากล่าว
"มาทางนี้" ชายผู้นั้นกล่าว และแยกออกมาจากฝูงชนสเตฟเฟน ตามเขาไปและถูกนำไปยังโรงโม่แป้งขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยเด็กวัยรุ่นและผู้ชายอื่นๆ แต่ละคนมีเหงื่อออกและเนื้อตัวเต็มไปด้วยดิน พวกเขายืนอยู่ตรงทางที่เป็นโคลนและผลักล้อขนาดใหญ่ที่ทำด้วยไม้ แต่ละคนจับขอบซี่ล้อหมุน และเดินไปด้านหน้าพร้อมกับหมุนล้อ สเตฟเฟน ยืนอยู่ที่นั่นสังเกตุดูการทำงาน และพบว่ามันเป็นงานที่หนักหนาสากรรจ์ทีเดียว
สเตฟเฟนหันไปบอกกับผู้ชายคนนั้นว่า เขาตกลงจะ แต่เขาหายไปแล้วเพราะเข้าใจว่าเขารับงานนี้ ชาวบ้านคนอื่นๆ ต่างกลับไปทำเรื่องของตัวเอง มีเพียงไม่กี่คนที่ยังตะโกนด่ากลับมา ขณะที่สเตฟเฟน มองไปด้านหน้ายังกงล้อ มันเป็นชีวิตใหม่ที่แขวนอยู่ ณ เบื้องหน้าของเขาแล้ว
ในช่วงเวลาที่แสงเริ่มสลัว เขารู้สึกอ่อนล้าแล้วปล่อยให้ตัวเองเข้าสู่ความฝันเขาได้จินตนาการถึงชีวิตข้างในปราสาทกับเหล่าราชวงศ์และยศที่ได้มา เขาได้มองเห็นตัวเองเป็นบุคคลสำคัญในเบื้องพระหัตถ์ของราชินี เขาน่าจะรู้ดีกว่าเขาคงวาดฝันสูงเกินไป จริงอยู่ เขาไม่ได้มีความสำคัญขนาดนั้นไม่เคยมีเลย เกิดอะไรขึ้นกับเขา เมื่อเขาได้เจอกับพระนางเกว็นมันเป็นแค่ความโชคดีอย่างบังเอิญ ณ บัดนี้ ชีวิตของเขาถูกลดค่าเข้ามาสู่สิ่งนี้ แต่นี่เอง อย่างน้อย ก็เป็นชีวิตเขารู้ดี ชีวิตที่เขาเข้าใจ ชีวิตแห่งความทุกข์ยาก และเมื่อปราศจากพระนางเกว็นชีวิตนี้มันก็คงดีแล้วสำหรับเขา
บทที่ หก
ธอร์เร่งไมโคเพิล ให้ไปเร็วขึ้น เมื่อเขาผ่านเข้าไปในกลุ่มหมู่เมฆ และเข้าใกล้กับหอคอยหลีกลี้มากขึ้น ธอร์รู้สึกถึงอันตรายทั่วทุกอณูที่อาจเกิดขึ้นกับพระนางเกว็นเขารู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนผ่านไปทั่วปลายนิ้วมือ ผ่านไปทั่วทั้งร่างกายของตน มันบอกเขา มันเตือนเขาให้เร่งไปให้เร็วกว่านี้ มันกระซิบบอกเขาอย่างนั้น
เร็วกว่านี้
"เร็วกว่านี้"! ธอร์เร่งไมโคเพิล ไมโคเพิลส่งเสียงคำรามอย่างแผ่วเบาเป็นการตอบรับ เธอกระพือปีกอันใหญ่โตของเธอแรงขึ้น ธอร์ไม่ต้องออกเสียงคำพูดทุกคำให้กับไมโคเพิล เพราะไมโคเพิล เข้าใจในทุกๆ อย่าง ก่อนที่เขาจะพูดออกไปด้วยซ้ำ แต่อย่างไรเสีย เขาก็พูดมันออกไป มันทำให้เขารู้สึกดีขึ้น เขาเคยรู้สึกหมดหนทาง และเขารับรู้ว่า อาจมีบางอย่างที่ผิดปกติเกิดขึ้นกับพระนางเกว็นและทุกวินาทีตอนนี้มีความสำคัญยิ่ง
ในที่สุดพวกเขาก็ผ่านกลุ่มเมฆ และธอร์ก็รู้สึกผ่อนคลาย เมื่อเขามองเห็นทัศนียภาพของหอคอยหลีกลี้ได้ในระยะไกล มันเป็นสถาปัตยกรรมเก่าแก่และดูน่ากลัว มันเป็นมีความโค้งมนอย่างสมบูรณ์ เป็นหอคอยที่เล็กเรียวพุ่งสูงขึ้นสู่ท้องฟ้า มันสูงขึ้นเกือบจะเท่ากับกลุ่มหมู่เมฆ มันทำมาจากหินโบราณสีดำที่เปล่งประกาย จากตรงนี้ ธอร์สามารถรับรู้ถึงอำนาจของมันที่แผ่ขยายออกมา แม้ว่าเขาอยู่ในระยะไกล
เมื่อเขาบินเข้าไปใกล้ขึ้น ขณะนั้นเอง เขาก็มองเห็นอะไรบางอย่างที่อยู่บนยอดของหอคอย นั่นคือ คนๆ หนึ่ง เธอยืนอยู่ตรงเชิงแนวหินที่ยื่นออกมา เธอกางแขนออกโดย ฝ่ามืออยู่ข้างตัว ดวงตาของเธอปิดอยู่ และเธอก็โอนเอนไปกับสายลม
ธอร์รับรู้อย่างทันทีว่า นั่นคือใคร
พระนางเกว็น
หัวใจของเขาเต้นระรัว เมื่อเห็นพระนางทรงยืนอยู่ที่นั่น เขารับรู้ว่าพระองค์กำลังคิดอะไร และเขารู้ว่าทำไมพระองค์ทรงคิดว่าตัวเขาได้ละทิ้งพระองค์ไปแล้ว และเขาก็โทษตัวเองในความผิดครั้งนี้อย่างเสียไม่ได้
"เร็วกว่านี้"! ธอร์แผดเสียง
ไมโคเพิล กระพือปีกของเธอหนักหน่วงขึ้น
พวกเขาบินไปอย่างเร็วมาก มันเร็วมากจนเหมือนกับว่ามันกระชากลมหายใจธอร์ไปด้วย
เมื่อเขาพวกเขาเข้ามาใกล้ ธอร์ได้มองไปที่พระนางเกว็นที่ทรงก้าวพระบาทกลับออกจากเชิงหินผา ทรงก้าวมาสู่จุดที่ปลอดภัยของหลังคา หัวใจของเขาเหมือนถูกปลดเปลื้องลง เมื่อพระนางได้ทรงเปลี่ยนพระทัยได้ด้วยพระองค์เอง แม้จะไม่ทรงเห็นเขา และทรงตัดสินใจไม่กระโดดลงมา
ไมโคเพิลส่งเสียงคำรามและพระนางเกว็นทอดพระเนตรมองขึ้นมาและทรงเห็นธอร์เป็นครั้งแรกสายตาของเขาประสานเข้าด้วยกันแม้ในระยะห่างไกลเช่นนี้และเขา มองเห็นพระอาการตกใจอย่างสุดขีดบนพระพักตร์ของพระองค์
ไมโคเพิลร่อนตัวลงสู่หลังคา และในเวลานั้น ธอร์กระโดดลงมา โดยไม่ได้รอให้เธอลงจอดลงสำเร็จ แล้ววิ่งไปหาพระนางเกว็นโดลีน
พระนางเกว็นโดลีนทรงหันไปและทรงจ้องมองมาที่เขา สายพระเนตรเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจอย่างสุดขีด พระองค์ทอดพระเนตรราวกับว่า พระองค์กำลังทอดพระเนตรเห็นภูตผี
ธอร์วิ่งมาหาพระองค์ด้วยหัวใจที่รุมตีกระหน่ำ ในใจเอ่อล้นไปด้วยความตื่นเต้นเขาอ้าแขนทั้งสองข้างออก แล้วพวกเขาก็สวมกอดกันและกันแน่น ธอร์อุ้มพระนางขึ้นมาแล้วบีบรัดพระนาง เขาหมุนพระองค์ไปรอบๆ หลายครั้งหลายครา
ธอร์ได้ยินเสียงของพระนางกรรแสงอยู่ในโสตประสาท เขารับรู้ถึงความร้อนของน้ำพระเนตรที่หลั่งรินมายังต้นคอเขา และเขาแทบไม่อยากจะเชื่อตัวเองว่าเขากำลังยืนอยู่ที่นี่ตรงนี้ กำลังสวมกอดพระนางไว้ ผิวกายแนบชิดกัน นี่เป็นความจริง มันเป็นความฝันที่เขาเคยเห็นมันในดวงจิต วันแล้ววันเล่า คืนแล้วคืนเล่าที่เขาต้องจากจรอยู่ห่างไกลในดินแดนจักรวรรดิ ณ ช่วงเวลานั้น เขาแน่ใจว่า เขาจะไม่หวนกลับมา จะไม่กลับมามองยังพระนางเกว็นโดลีนอีก ณบัดนี้ เขามายืนอยู่ตรงนี้แล้ว กำลังกอดพระนางไว้ในอ้อมแขนของเขาเอง
การที่ต้องห่างพระนางไปเป็นเวลานาน ทุกอย่างเกี่ยวกับพระองค์เหมือนเป็นสิ่งใหม่ มันรู้สึกสมบูรณ์แบบ และเขาก็ปฏิญาณว่าเขาจะไม่ให้มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นกับพระนางอีก
"เกว็นโดลีน" เขากระซิบในหูของพระนาง
"ธอร์กริน พระนางทรงกระซิบกลับมา
พวกเขาต่างสวมกอดกันและกัน โดยที่ตัวเขาเองไม่รู้ว่าเป็นนานเท่าใด พวกเขาผละตัวออกอย่างช้าๆ และจุมพิตกันและกัน มันเป็นรอยจูบแห่งความรักที่ลึกซึ้งและไม่มีใครยอมที่จะผละตัวออกไป
“เจ้ายังมีชีวิตอยู่ นี่ ข้าไม่อยากเชื่อเลยว่า เจ้าอยู่ที่นี่” พระนางตรัส
ไมโคเพิลส่งเสียงออกทางจมูกและพระนางเกว็นโดลีนทอดพระเนตรข้ามไหล่ของธอร์ไปทางนั้น เมื่อไมโคเพิล กระพือปีกของเธออีกครั้ง พระพักตร์ของพระองค์ก็เต็มไปด้วยความหวาดเกรง
"อย่ากลัวไปเลย ธอร์กล่าว “นี่คือไมโคเพิล เธอเป็นเพื่อนของข้าและของพระองค์ด้วย ให้ข้าได้แสดงให้พระองค์ดู"
ธอร์จับพระหัตถ์พระนางเกว็นโดลีนและพาเธอข้ามผ่านกำแพงที่กั้นไปอย่างช้าๆ เมื่อพวกเขาเข้ามาใกล้ เขารับรู้ได้ถึงความกลัวของพระนาง ธอร์เข้าใจมันดี อย่างไรก็ดี นี่คือมังกรตัวเป็นๆ ของจริง และนี่เป็นการเข้าใกล้มังกรมากกว่าที่พระนางเคยได้ทรงสัมผัสมาในชีวิตของพระองค์