“ถ้ามันไม่อยู่ที่นั่นล่ะ?” เจ้าชายรีซตรัสถาม
ธอร์หันมามองดูพระองค์
“ดาบเล่มนั้น” เจ้าชายรีซตรัสต่อ “หากว่ามันไม่ได้อยู่ที่นั่นล่ะ? หรือหากมันสูญหายไปแล้ว? หรือถูกทำลายไปแล้ว? หรือถ้าเราหามันไม่พบล่ะ? จักรวรรดิกว้างใหญ่จะตายไป”
“หรือถ้าหากจักรวรรดิหาวิธีใช้มันได้ล่ะ?” เอลเด็นถามด้วยเสียงทุ้มต่ำของเขา พลางก้าวเข้ามายืนข้าง ๆ
“หากเราพบมันแต่ไม่สามารถนำมันกลับไปได้ล่ะ?” คอนเวนถาม
คณะของพวกเขาอยู่ตรงนั้น กังวลกับสิ่งที่รออยู่ข้างหน้า กับห้วงแห่งคำถามที่ไม่มีคำตอบ ธอร์รู้ดีว่าการเดินทางครั้งนี้มันบ้าสิ้นดี
บ้าคลั่ง
บทที่ สี่
ราชากาเร็ธทรงดำเนินกลับไปกลับมาอยู่บนพื้นหินในห้องทรงพระอักษรของพระบิดา ห้องเล็กที่อยู่บนชั้นบนสุดของปราสาทที่พระบิดาของพระองค์ทรงหวงแหน แล้วทรงทำลายมันลงทีละเล็กทีละน้อย
ราชากาเร็ธทรงเดินจากชั้นหนังสือหนึ่งไปยังอีกชั้น กระชากหนังสือชุดที่มีค่า หนังสือปกหนังเก่าโบราณที่ตกทอดมาในราชวงศ์หลายศตวรรษ ทรงดึงปกแล้วฉีกหน้าหนังสือออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แล้วเหวี่ยงขึ้นไปในอากาศ มันร่วงกราวใส่พระองค์ราวกับเกล็ดหิมะ ติดอยู่บนพระวรกาย และติดที่พระเขฬะที่ไหลอยู่ข้างพระปราง พระองค์ตั้งพระทัยที่จะทำลายทุกสิ่งที่พระบิดาทรงหวงแหนในห้องนี้ ทำลายหนังสือทีละเล่ม
ราชากาเร็ธรีบดำเนินไปที่โต๊ะเข้ามุมตัวหนึ่ง ทรงคว้ากล้องยาฝิ่นขึ้นมาด้วยพระหัตถ์สั่นเทา แล้วสูบแรง ทรงต้องการกล้องยายิ่งกว่าที่เคย พระองค์ทรงติดฝิ่น ทรงสูบมันทุกนาทีที่ทรงทำได้ ด้วยทรงปรารถนาที่จะให้ฤทธิ์ของมันช่วยขวางกั้นภาพของพระบิดาที่ตามหลอกหลอนพระองค์ในความฝัน และตอนนี้แม้กระทั่งเวลาที่ทรงตื่น
ขณะที่ราชากาเร็ธทรงวางกล้องยาฝิ่น พระองค์ทรงเห็นพระบิดาประทับยืนอยู่ตรงหน้าพระพักตร์ เป็นซากศพเน่าเปื่อย แต่ละครั้งซากศพนี้ก็ยิ่งเน่าเปื่อยมากขึ้น เป็นโครงกระดูกมากกว่าเนื้อหนัง ราชากาเร็ธทรงหันหนีภาพสยดสยองนั้น
พระองค์ทรงเคยพยายามโจมตีภาพหลอนนี้ แต่ทรงเรียนรู้ว่าไม่มีประโยชน์ ดังนั้นตอนนี้พระองค์จึงทรงหันหนี ทรงมองไปทางอื่นเสมอ มันเกิดขึ้นเหมือนเดิมเสมอ พระบิดาของพระองค์ทรงสวมมงกุฏสนิมเขรอะ พระโอษฐ์อ้า พระเนตรจับจ้องมาที่พระองค์อย่างหยามหยัน ทรงชี้ดัชนีมาที่พระองค์อย่างกล่าวหา สายพระเนตรน่ากลัวนั้น ทำให้ราชากาเร็ธทรงรู้สึกว่าเวลาของพระองค์มีจำกัด รู้สึกว่าขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้นก่อนที่พระองค์จะได้ไปอยู่ร่วมกับพระบิดา พระองค์ทรงเกลียดพระบิดายิ่งกว่าสิ่งใด หากจะมีความดีงามสักอย่างจากการปลงพระชนม์พระบิดา นั่นก็คือการที่พระองค์จะไม่ทรงเห็นพระพักตร์ของพระบิดาอีก แต่ช่างน่าขันที่ตอนนี้พระองค์กลับต้องมาเห็นบ่อยขึ้นกว่าเมื่อก่อน
ราชากาเร็ธทรงหันหลัง แล้วปากล้องยาฝิ่นไปที่ภาพหลอนนั้น ทรงหวังว่าหากทรงปาได้เร็วพอก็อาจจะโดนได้จริง ๆ
แต่กล้องยากลับลอยผ่านอากาศไปเฉย ๆ และกระแทกเข้ากับกำแพง แตกออกจากกัน พระบิดายังประทับอยู่ที่นั่น และทอดพระเนตรมาที่พระองค์
“ตอนนี้ยานั่นไม่ช่วยเจ้าหรอก” พระบิดาทรงตำหนิ
ราชากาเร็ธทรงทนต่อไปไม่ไหว พระองค์พุ่งเข้าหาภาพหลอน ยื่นพระหัตถ์ออกไป หวังจะข่วนพระพักตร์พระบิดา แต่ก็เหมือนเช่นเคย พระองค์พบเพียงอากาศ และครั้งนี้ทรงถลันข้ามห้องไป ชนเข้ากับโต๊ะทรงพระอักษรไม้ของพระบิดา จนล้มคว่ำไปกับพื้นพร้อมกัน
ราชากาเร็ธทรงกลิ้งไปบนพื้น เจ็บจุก และเมื่อเงยพระพักตร์ก็ทรงเห็นรอยแผลบนพระพาหา พระโลหิตหยดใส่ฉลองพระองค์ ทรงสังเกตเห็นว่าพระองค์ยังทรงสวมฉลองพระองค์ตัวในที่ทรงสวมบรรทมมาหลายวันแล้ว ที่จริงพระองค์ไม่ได้เปลี่ยนมาหลายสัปดาห์แล้ว ราชาทรงทอดพระเนตรดูเงาสะท้อน และทรงเห็นว่าพระเกศายุ่งฟู พระองค์ทรงดูเหมือนพวกนักเลงหัวไม้ธรรมดา ส่วนหนึ่งของพระองค์แทบไม่ทรงเชื่อว่าจะทรงตกต่ำถึงเพียงนี้ แต่อีกด้านหนึ่งกลับไม่ทรงสนพระทัย สิ่งเดียวที่หลงเหลืออยู่ภายในพระวรกายคือความปรารถนาที่จะทำลาย ทำลายสิ่งใดก็ตามที่เคยเป็นของพระบิดา พระองค์ทรงอยากทำลายปราสาทหลังนี้ให้ราบ รวมทั้งราชสำนัก เพื่อเป็นการแก้แค้นสำหรับสิ่งที่ได้รับเมื่อทรงพระเยาว์ ความทรงจำที่ฝังแน่นอยู่ในพระหทัย เป็นเหมือนหนามที่ไม่สามารถบ่งออกมาได้
ประตูห้องทรงพระอักษรของพระบิดาเปิดออกกว้าง มหาดเล็กคนหนึ่งของราชากาเร็ธวิ่งพรวดเข้ามา ท่าทางตื่นกลัว
“ฝ่าบาท” มหาดเล็กทูล “ข้าได้ยินเสียงกระแทก พระองค์ทรงสบายดีหรือไม่? ฝ่าบาท พระองค์ทรงมีพระโลหิตไหล!”
ราชากาเร็ธทอดพระเนตรดูเด็กหนุ่มด้วยความชิงชัง พระองค์ทรงพยายามลุกขึ้นยืน เพื่อที่จะตีเขา แต่ทรงเหยียบลื่น และหงายหลังลงไปบนพื้น ยังทรงมึนงงกับฤทธิ์ของฝิ่นระลอกสุดท้าย
“ฝ่าบาท ข้าจะช่วยพระองค์เอง!”
เด็กหนุ่มรีบเข้ามาคว้าพระพาหา ซึ่งผอมบาง มีเพียงหนังหุ้มกระดูก
แต่ราชากาเร็ธยังทรงมีพระพละกำลังเหลืออยู่ เมื่อเด็กหนุ่มแตะพระพาหา พระองค์ก็ทรงผลักเขาออก กระเด็นข้ามห้องไป
“หากเจ้าแตะตัวข้าอีก ข้าจะกุดมือเจ้าเสีย” ราชากาเร็ธทรงกริ้ว
เด็กหนุ่มถอยหนีด้วยความกลัว ขณะนั้นเองมหาดเล็กอีกคนได้เข้ามาในห้อง พร้อมด้วยชายชราผู้หนึ่งซึ่งราชากาเร็ธทรงจำได้รางเลือน ในความมืดมนของพระหทัย พระองค์ทรงรู้จักเขา แต่นึกไม่ออกว่าเป็นใคร
“ฝ่าบาท” เสียงแหบพร่าชราดังขึ้น “พวกเรารอพระองค์อยู่ที่ท้องพระโรงมาครึ่งวันแล้ว สมาชิกสภาไม่อาจรอได้อีกต่อไป พวกเขามีข่าวด่วนที่ต้องทูลให้ทรงทราบก่อนที่จะผ่านวันนี้ไป พระองค์จะเสด็จไปหรือไม่?”
ราชากาเร็ธทรงหรี่พระเนตรมองดูเขา พยายามนึกว่าเขาคือใคร พระองค์ทรงจำได้ราง ๆ ว่าเขารับใช้พระบิดาของพระองค์ ท้องพระโรง...การว่าราชการ...ทุกอย่างปั่นป่วนอยู่ในพระหทัย
“ท่านเป็นใคร?” ราชากาเร็ธตรัสถาม
“ฝ่าบาท ข้าคืออะเบอร์ธอล ที่ปรึกษาผู้ซื่อสัตย์ของพระบิดาของพระองค์” เขาทูล พลางก้าวเข้ามาใกล้
ความทรงจำค่อย ๆ กลับมาช้า ๆ อะเบอร์ธอล สภา การว่าราชการ พระหทัยของราชากาเร็ธทรงสับสน ภายในพระเศียรบีบรัด พระองค์ทรงต้องการอยู่เพียงลำพัง
“ออกไป” ทรงตวาด “ข้าจะไปเอง”
อะเบอร์ธอลพยักหน้า แล้วรีบออกไปจากห้องทรงพระอักษรพร้อมกับมหาดเล็ก โดยปิดประตูตามหลัง
ราชากาเร็ธทรงคุกพระชานุอยู่ตรงนั้น พระหัตถ์กุมพระเศียรไว้ ทรงพยายามคิด พยายามที่จะนึกให้ออก ทุกอย่างนี้มันมากเกินไป ความทรงจำเริ่มกลับคืนมาสู่พระองค์ทีละน้อย โล่พลังหายไป จักรวรรดิบุกโจมตี คนครึ่งหนึ่งในราชสำนักได้จากไป ขนิษฐาของพระองค์นำพวกเขาไป ไปยังซิเลเซีย...เกว็นโดลีน...มีเท่านี้ พระองค์ทรงคิดออกเพียงเท่านี้
เกว็นโดลีน พระองค์ทรงเกลียดนางด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจจะบรรยายได้ ตอนนี้พระองค์ทรงอยากจะสังหารนางยิ่งกว่าครั้งใด พระองค์จะต้องสังหารนาง ปัญหาทุกอย่างในโลกนี้ ล้วนเกิดจากนางทั้งสิ้น ราชากาเร็ธจะทรงหาทางแก้แค้นนางให้ได้ แม้จะต้องพยายามจนตายก็ตาม และจากนั้นพระองค์จะทรงสังหารพี่น้องคนอื่น ๆ ต่อไป
ราชากาเร็ธทรงรู้สึกดีขึ้นเมื่อคิดเรื่องนี้
พระองค์ทรงลุกขึ้นยืนได้โดยใช้ความพยายามอย่างยิ่งยวด แล้วกระแทกพระบาทออกไป โดยชนโต๊ะเล็กล้มลงเมื่อเสด็จผ่านไป เมื่อใกล้ถึงประตู ราชากาเร็ธทรงเห็นพระรูปปั้นครึ่งพระองค์ทำจากหินอลาบาสเตอร์ของพระบิดา รูปปั้นที่พระบิดาทรงโปรดปราน ราชากาเร็ธจึงทรงยื่นพระหัตถ์ไปคว้าส่วนพระเศียรไว้และขว้างใส่กำแพง
มันแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ราชากาเร็ธทรงแย้มสรวลออกมาได้เป็นครั้งแรกของวันนี้ บางทีวันนี้อาจจะไม่ได้เลวร้ายนักหรอก
*
ราชากาเร็ธทรงเยื้องกรายเข้าไปในท้องพระโรง โดยมีมหาดเล็กหลายคนตามเสด็จ ทรงใช้ฝ่าพระหัตถ์กระแทกประตูไม้โอ้คบานใหญ่เปิดออก ทำให้ทุกคนที่แออัดกันอยู่ในห้องสะดุ้งเมื่อเห็นพระองค์ ทุกคนต่างลุกขึ้นยืนรับเสด็จอย่างรวดเร็ว
หากเป็นเวลาปกติแล้วราชากาเร็ธคงจะทรงพอพระทัย แต่ในวันนี้พระองค์กลับไม่ใส่พระทัย ทรงรำคาญพระทัยเพราะปิศาจพระบิดา และยังทรงกริ้วที่ขนิษฐาจากไป พระอารมณ์ของพระองค์ปั่นป่วนอยู่ภายใน และทรงอยากจะระบายออกมาใส่โลก
ราชากาเร็ธทรงดำเนินโซเซเข้าไปในท้องพระโรงกว้างใหญ่ด้วยยังทรงมึนเมากับฤทธิ์ของฝิ่น ทรงดำเนินไปตามทางเดินตรงกลางที่ทอดไปยังบัลลังก์ของพระองค์ สมาชิกสภาหลายสิบคนยืนเฝ้าอยู่ด้านข้างเมื่อพระองค์เสด็จผ่าน ในท้องพระโรงมีคนเพิ่มจำนวนมากขึ้น และวันนี้ดูจะมีความตื่นตระหนก เพราะมีคนทยอยเข้ามาในห้องมากขึ้นเรื่อย ๆ จากข่าวการจากไปของผู้คนครึ่งหนึ่งในราชสำนัก และข่าวโล่พลังสลายไป ดูเหมือนคนที่ยังอยู่ในราชสำนักกำลังหลั่งไหลกันเข้ามาเพื่อหาคำตอบ
ซึ่งแน่นอนว่าราชากาเร็ธทรงไม่มีคำตอบ
ขณะที่ราชากาเร็ธทรงเยื้องกรายขึ้นไปตามบันไดงาช้างสู่บัลลังก์ของพระบิดา พระองค์ทรงเห็นลอร์ดคัลตินยืนอย่างอดทนอยู่ด้านหลังบัลลังก์ เขาเป็นหัวหน้าทหารรับจ้างของกองกำลังส่วนพระองค์ คนเดียวที่เหลืออยู่ในราชสำนักที่พระองค์จะทรงไว้วางพระทัยได้ เขายืนอยู่กับนักรบหลายสิบคน ที่ต่างยืนนิ่งเงียบ มือจับที่ดาบ พร้อมที่จะต่อสู้จนตัวตายเพื่อราชากาเร็ธ เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้พระองค์ทรงสบายพระทัย
ราชากาเร็ธประทับนั่งบนบัลลังก์และสำรวจดูภายในห้อง มีผู้คนมากหน้าหลายตา มีเพียงไม่กี่คนที่พระองค์ทรงจำได้ และส่วนมากทรงไม่รู้จัก พระองค์ไม่ไว้ใจใคร ทรงกำจัดคนไปจากราชสำนักทุกวัน ราชาทรงสั่งขังคนมากมายในคุกใต้ดิน และยังสั่งประหารไปอีกมากกว่านั้น ไม่มีวันไหนที่พระองค์ไม่ได้ประหารคนอย่างน้อยสิบคน ราชากาเร็ธทรงคิดว่าเป็นนโยบายที่ดี มันช่วยให้ทุกคนอยู่กับที่ และป้องกันการก่อกบฏ
ภายในท้องพระโรงนิ่งเงียบ ทุกคนต่างมองดูพระองค์ด้วยความสงสัย พวกเขาดูหวาดกลัวเกินกว่าจะพูดออกมา ซึ่งนั่นคือสิ่งที่พระองค์ทรงต้องการ ไม่มีอะไรจะทำให้พระองค์ทรงตื่นเต้นไปมากกว่าการสร้างความหวาดกลัวให้แก่ประชาชนของพระองค์