Η ιδέα της μεταφοράς πακέτων με το σύστημα του Ντρου, του είχε έρθει ξαφνικά, μάλλον εξαιτίας ενός ντοκιμαντέρ πάνω στο παγκόσμιο εμπόριο, το οποίο είχε δει λίγες μέρες πριν και στο οποίο ακολουθούσαν πάλι τρόπους μεταφοράς πακέτων διαφόρων διαστάσεων, πάντα πλήρεις και πάντα σε κίνηση. Ήταν εντυπωσιακό το πόσα πράγματα αποστέλλονταν ή παραλαμβάνονταν, μέσω ταχυμεταφορέα. Ήταν, αναμφίβολα, μεγάλος επιχειρηματικός κλάδος η αποστολή προϊόντων και το να έχεις στην κατοχή σου μία μέθοδο καθ’όλα καινοτόμα, άμεση, ασφαλή και με χαμηλό κόστος, θα ήταν σίγουρη επιτυχία. Κανένας ανταγωνισμός, σε αυτή την περίπτωση. Η τεχνολογία θα ήταν μόνο στη δική τους κατοχή και θα μπορούσαν να κερδίσουν αυτό που ήθελαν. Βλέποντας τη διάσταση του κλάδου, είχε την αίσθηση ότι το Πανεπιστήμιο θα μπορούσε άνετα να κρατήσει το επίπεδο στο οποίο είχε συνηθίσει.
Φυσικά, το πώς θα μπορούσε να ταιριάξει κάτι απόλυτα διοικητικό, όπως ένα Πανεπιστήμιο, με κάτι απόλυτα εμπορικό, όπως οι διεθνείς μεταφορείς, ήταν κάτι που έπρεπε να προσδιορίσει. Επίσης, ήταν απαραίτητο να επιβεβαιώσει ότι ο νόμος επέτρεπε μία σύζευξη αυτού του είδους, μολονότι θα θεσπιζόταν για το καλό του Πανεπιστημίου. Θα έπρεπε να συμβουλευτεί έναν ειδικό σε αυτά τα θέματα, το συντομότερο δυνατόν.
Συντόνισε το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου στον σταθμό που έπαιζε μόνο κλασσική μουσική και έμεινε λίγο εκεί, για να ακούσει Μπαχ. Η «Πασσακάλια» σε Ντο μινόρε ήταν μία εξαιρετική όπερα, πολύ ανώτερη της πολύ πιο διάσημης «Τοκάτα και Φούγκα» σε Ρε μινόρε, και την άκουσε με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση.
Στο μεσοδιάστημα, οι πόλεις κατά μήκος της διαδρομής του, φώτιζαν ελαφρά τη σκοτεινή εξοχή του Νορθ Ουέστ. Ο ΜακΚίντοκ πρόσεξε μερικές, απορροφημένος από το άκουσμα της μουσικής: Ρίζλεϊ, Γουέστμπρουκ, Ρέινχιλ.
Όταν τελείωσε η «Πασσακάλια», έσβησε το ραδιόφωνο, για να κρατήσει μέσα του την αίσθηση ανάτασης, που του μετέδιδε η όπερα. Η εξαιρετική αίσθηση που είχε τον έκανε να νιώθει χαρά, κι ήταν τόσο όμορφο αυτό. Η κούραση της ημέρας ήταν ανάμνηση και, όταν πέρασε το Μπρόουντγκριν, ο αυτοκινητόδρομος σταμάτησε και εκείνος άρχισε να μπαίνει στο Λίβερπουλ, παίρνοντας την Ετζ Λέιν Ντράιβ, και να νιώθει ηλεκτρισμένος, στη σκέψη ότι θα συναντούσε τη Σίλβια, ότι θα περνούσε το απόγευμα και όλη τη νύχτα μαζί της. Ήταν εξαιρετική γυναίκα. Του έδινε όλα όσα θα επιθυμούσε ένας άνδρας. Την είχε ανάγκη. Την αγαπούσε σαν τρελός.
Την ήθελε.
Κεφάλαιο VII
Ο Ντρου δεν μπορούσε να κοιμηθεί.
Η συζήτηση με τον ΜακΚίντοκ τον είχε συγχύσει, περισσότερο από όσο πίστευε. Θεωρούσε ότι ήταν αρκετά σκληρός, για να μην επηρεάζεται από λεκτικές αψιμαχίες και, αντί γι’ αυτό, ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι να κοιτάζει το ταβάνι, ακούγοντας στωικά τον στεντόρειο ήχο του ξυπνητηριού μέσα στη νύχτα, το ξυπνητήρι το οποίο είχε τόσο πολύ συνηθίσει. Εκείνος που ασχολούταν κυρίως με τη θεωρητική Φυσική κάνοντας καταπληκτικά ταξίδια στις πιο δυσνόητες μαθηματικές διαδικασίες με σκοπό να αποδείξει τις αρχές που ορίζουν το Σύμπαν μπροστά στους φοιτητές τους, είχε στο κομοδίνο του ένα ξυπνητήρι με δείκτες και κουρδιστήρι. Το ξυπνητήρι ήταν για εκείνον μία ασφαλής αναφορά στα απλά πράγματα που λειτουργούν χωρίς δυσκολία, που πάντα λειτουργούσαν και, ίσως, χάρη σε μία απαρχαιωμένη τεχνολογία, που όμως γινόταν εύκολα κατανοητή κι εφαρμόσιμη κάτι που στον τομέα του ήταν αδύνατον. Αισθανόταν την ανάγκη να καταφύγει σε ένα σίγουρο λιμάνι, μετά από μία μέρα που πέρασε μέσα σε μία ασαφή θεωρία. Κι αυτό το λιμάνι ήταν το ξυπνητήρι. Εκείνη τη νύχτα, όμως, ο ήχος του δεν χαλάρωνε τον Ντρου αλλά επιβράδυνε τη γρήγορη πορεία των σκέψεών του.
Μέσα στην ημέρα, μεταξύ μαθημάτων, είχε αρχίσει να απαριθμεί σε λίστα τους συναδέλφους του που θα μπορούσαν να εμπλακούν στην έρευνα του φαινομένου. Έβαλε χωρίς δεύτερη σκέψη τον Νόμπου Κομπαγιάσι, ο οποίος με τις έρευνές του στην υψηλή ενέργεια είχε ήδη, μάλλον, τα εργαλεία για να δουλέψουν αποτελεσματικά πάνω στο πρόβλημα. Μετά, πρόσθεσε τον Ράντνι Καμαράντα, ικανό μαθηματικό που είχε αποδείξει ότι ήταν σε θέση να κατασκευάσει το μαθηματικό μοντέλο μίας πολύπλοκης φυσικής διαδικασίας σε ασήμαντο χρονικό διάστημα, σε σχέση με αυτό που θα έπρεπε να αφιερώσει ο μέσος επιστήμονας. Εφόσον το υπό μελέτη φαινόμενο ήταν αναμφίβολα συνδεδεμένο με την εκμετάλλευση του ιστού του χωροχρόνου, ένας σχετικιστής φυσικός μεγάλης αξίας, όπως ο Ντίτερ Σουλτς, θα το θεωρούσε σαν μία δουλειά κομμένη και ραμμένη για εκείνον. Επιπλέον, του ήταν χρήσιμο και το βασικό στοιχείο της ομάδας, κάποιος με το χάρισμα ενός τέτοιου ενστίκτου, ώστε να δει την αλήθεια κρυμμένη μέσα σε έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών και υποθέσεων. Κάποιον που, εκείνη τη στιγμή, θα μπορούσε να καταλάβει την πραγματική έννοια του φαινομένου και να συνδυάσει απευθείας τα σκόρπια στοιχεία που είχε στη διάθεσή του, δείχνοντας τον δρόμο στους συναδέλφους του.
Ήξερε μόνο ένα πρόσωπο με αυτό το έμφυτο προτέρημα, το οποίο τον είχε φέρει σε πολύ δύσκολη θέση. Η Τζάσμιν Νόβακ είχε δημοσιεύσει μερικές εργασίες, πάνω στη θεωρία των συμβολοσειρών μηδενικού μήκους, στις οποίες η ικανότητα να κατανοήσει αυτό που οι υπόλοιποι δεν μπορούσαν ούτε να παρατηρήσουν, πρόβαλε τόσο πολύ ξεκάθαρα, που την έκανε να φαίνεται σαν υπεράνθρωπη. Ο Ντρου ήξερε ότι δεν θα ήταν ποτέ σε θέση να την φτάσει και ήξερε, έτσι, ότι η Νόβακ ήταν το άτομο που θα μπορούσε να τους οδηγήσει στη λύση, μα η Νόβακ ήταν και γυναίκα, επίσης.
Εκείνος δεν τα κατάφερνε καλά στις σχέσεις του με τις γυναίκες και φοβόταν ότι δεν θα ήταν σε θέση να δουλέψει ήσυχα και παραγωγικά με μία επιστήμονα αυτού του βεληνεκούς. Επιπλέον, η Νόβακ ήταν τολμηρή κι επαναστάτρια, ένα πνεύμα που δεν δεχόταν να περιορίσει αυτό που ήταν μέσα της. Εκείνη έβλεπε τον δικό της δρόμο ως τον πιο σωστό και τον πιο πιθανό. Σε περίπτωση διαφωνίας ήταν ικανή να φύγει, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Εν ολίγοις, ήταν μία δύσκολη γυναίκα και εκείνος δεν ήξερε πώς να τη διαχειριστεί, αλλά τη χρειαζόταν. Την πρόσθεσε στο τέλος της λίστας, τελευταίο όνομα σε μία μικρή λίστα με επιστήμονες που θεωρούσε ότι θα ξυπνούσαν τις αρχές που ορίζουν αυτό το φυσικό φαινόμενο μίας μεταφοράς που θα μπορούσε να αλλάξει την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας, αρκεί μόνο να μπορούσαν να την καταλάβουν.
Ξανασκέφτηκε τον Κομπαγιάσι και την υψηλή ενέργεια. Εξάλλου, το πείραμα που έκανε να λειτουργήσει ο Μαρρόν, δεν χρησιμοποιούσε πάρα πολλή ενέργεια: όλα ήταν σε έναν πάγκο εργαστηρίου, αποτελούταν από μία γεννήτρια μερικών χιλιάδων Βολτ, δύο τροφοδοτικά χαμηλής τάσης, ηλεκτρόδια, πλακέτες ένα σωληνοειδές πηνίο και διάφορες συσκευές ρύθμισης, εκτός από τον υπολογιστή ελέγχου. Δεν φαινόταν να χρειάζονταν πολλά για να έχουν το αποτέλεσμα, αλλά ο Ντρου έλεγε στον εαυτό του ότι έπρεπε να φτάσουν στη λύση όσο πιο γρήγορα γινόταν
.
<Όσο πιο γρήγορα γίνεται….>, είπε ξανά στον εαυτό του ο Ντρου. Αλλά κι έπειτα, γιατί; Για να φέρει τον ΜακΚίντοκ σε θέση να ξεκινήσει τη δραστηριότητά του ως διεθνής ταχυμεταφορέας, για να χρηματοδοτήσει το Πανεπιστήμιο; Αυτή φαινόταν να είναι πια η κατάληξη της ανακάλυψης, σκέφτηκε απελπισμένος. Αλλά δεν μπορούσε να τελειώσει όλο εδώ, δεν μπορούσε να το πιστέψει. Στο τέλος, σκέφτηκε ότι το Πανεπιστήμιο μπορούσε να έχει την αποκλειστικότητα για τη χρήση του συστήματος, όσον αφορά την μεταφορά εμπορευμάτων, ενώ όλες οι άλλες εφαρμογές τους θα έπρεπε να είναι στη διάθεση όλων. Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς, για μία επιστημονική ανακάλυψη αυτού του επιπέδου.