Прыйшлi да ручайка травы-пасланцы, бухнулi ў ногi яму - няшчасце навучыць гнуць голавы. "Так i так, - кажуць, навучы, што рабiць, дай ты нам раду".
Слухаў мудры ручаёк гэту просьбу травы.
- Заўтра скажу, а цяпер дайце мне падумаць, распытаць таго-сяго.
- От што, мiлыя, - сказаў назаўтра ручаёк, - сонейка ўгневалася на вас. Найдзеце мiж вамi самага няшчаснага, i няхай ён раскажа сонейку сваё цяжкае жыццё-нядолю; тады яно зжалiцца над вамi i прыкажа ветру нагнаць хмары.
- Хто ж тут самы нешчаслiвы?
Кожнаму здавалася, што ён i ёсць самы няшчасны.
Прылятаюць матылькi i кажуць:
- Аржаное Калiва - самае няшчаснае.
I вецер пацвердзiў, што гэта праўда. Пасылае луг паслоў да Аржанога Калiва, кланяюцца жыту паслы, просяць заступiцца за ўсiх.
А жыта звесiлася коласам i маўчала: цяжкая доля, знявага аднялi ад яго дар слова.
I сонца яшчэ гарачэй стала прыпякаць лугавыя травы.