Во дзе сюрпрыз... спрабую я ўдаваць зьдзіўленьне. Не ўяўляю, як Дамбартэр мог дзейнічаць без інтэрнэту...
Тэма гасьцям яўна не абыякавая. Яны з ахвотай апавядаюць мне пра заснавальнікаў Дамбартэра маладую забясьпечаную амэрыканскую пару, якая, пасьля расчараваньня ў руху сўінгэраў (гэта я, прызнаюся, выгугліў пасьля, але няма гарантыі, што гэта ня плёткі зайздросьнікаў), пачала шукаць магчымасьці ўразнастайніць сваё сэксуальнае жыцьцё не па гатэлях, як дагэтуль, а адразу па чужых дамах, якія ўзрушвалі іх нашмат болей, ужо самой магчымасьцю апынуцца ў ложку, кухні, ваньне, скуры кагосьці іншага, далёкага й амаль незнаёмага, але тым ня менш вельмі жывога й канкрэтнага і гэта ўсё яшчэ да ўсякіх гіпі, камунаў, рыаліці-шоў і сацыяльных сетак. Пачыналася ўсё з прыватных абвестак у газэтах, часопісах для турыстаў, са звычайных лістоў; літаральна за пару гадоў колькасьць зацікаўленых разраслася настолькі, што недзе ў шасьцідзясятых заснавальнікі пачалі выдаваць штогадовы альманах-каталёг на наступны сэзон, як любая вартая павагі модная фірма, прапаноўваючы абмен ужо ня дАмамі, а дамАмі. Кожная прысланая выдаўцам па пошце абвестка ўключала ў сябе, як і сёньня, адрас, кароткую анатацыю, тэрмін прапанавага бартэру, абавязковы фатаздымак гаспадароў і тэлефонны нумар для далейшых перамоваў. У сямідзясятых, калі пакаленьне гіпі супакоілася й пачало заводзіць семі, каталёгі памалу дасягнулі абёму тэлефоннага даведніку, а іхная падшыўка па колькасьці тамоў дагнала «Брытаніку». Ніякіх істотных зьменаў, калі не лічыць каляровых фатаздымкаў, большых тыражоў і лепшай якасьці паперы ў каталёгах, да самага пачатку дзевяностых у руху не адбылося хіба што амэрыканская пара перастала быць маладой і паступова адышла ад кіраваньня арганізацыяй, але ж амаль адразу ёй на зьмену ўрэшце прыйшоў Яго Вялікасьць Інтэрнэт. Тым ня менш, мае галяндзкія госьці ў васьмідзясятых пасьпелі яшчэ абмяняцца дамамі з самімі легендарнымі заснавальнікамі, якія і апавялі ім асабіста ўсё тое, што я цяпер пачуў сам ах, якія гэта былі мілыя людзі! А якія актыўныя! Да апошняга апантаныя рухам! Не абы якім, а Дамбартэрам! І іншымі сваймі дзецьмі! І ўнукамі! Жыцьцярадасныя! Закаханыя адно ў аднаго! Урэшце, гасьцінныя! Падумаць толькі, у іхным доме перабывала столькі людзей з усяго сьвету! Вядома, разьвітага, а ня трэцяга! І які гэта гонар быў для нас, тады яшчэ зусім маладых дамбартэраўцаў-пачаткоўцаў, што менавіта яны былі нашай першай парай! То бок сямёй па абмене! Раней мы шмат езьдзілі зь дзецьмі, але цяпер ужо дзеці вырасьлі, то езьдзім пераважна самі, асабліва не выбіраем, куды, бо мы ўжо ці не паўсюль аднойчы былі, але часам прыемна вярнуцца на колішняе месца, хаця вось у Празе мы, як ні дзіўна, упершыню, бо дагэтуль аддавалі перавагу далёкім вандроўкам: Каліфорнія, Аляска, Аўстралія, Новая Зэляндыя, Паўднёвая Афрыка, Індыя, карацей, дзе гавораць па-ангельску. Толькі зь векам пачалі крыху больш спазнаваць Эўропу, пачалі з Лондану, Дубліну, Парыжу, Рыму, працягвалі Мадрыдам, Венай, Флярэнцыяй на жаль, апошнім часам людзі нашага веку або семі зь дзецьмі, асабліва з Эўропы, нешта мала цікавяцца Галяндыяй, а езьдзіць у далёкія краіны нам ужо цяжкавата, дый нават калі нехта цікавіцца, то імкнецца пераважна ў Амстэрдам, шкада, што нашая дзяржава ня робіць у сьвеце адпаведнай рэклямы нашай прыродзе, культуры й рамёствам, а маладых цягне збольшага на адно...
7.
Я ведаў, што абраньне за мэту заходняй краіны, і асабліва Галяндыі не каб зьезьдзіць разьняволіцца ў былую Югаславію, Польшчу, Прыбалтыку ці Славаччыну, але ж гуляць дык гуляць! пагражае непазьбежнай растратай усіх маіх прэміяльных за звальненьне, якую я ўсё-ткі хацеў адкласьці на як мага пазьнейшы час, таму ад пачатку пастанавіў эканоміць на ўсім, на чым льга і нельга, і на самой дарозе у першую чаргу. Практычны розум падказваў мне, што найтаньнейшы спосаб вандровак аўтастоп, аднак практычны досьвед (як мой, так маіх знаёмых) кідаўся гэтай ідэі пад ногі з імпэтам Тадэвуша Рэйтана. Цяжка было не пагадзіцца: калі вы не анэкдатычная бляндынка, якая ў трыццаць гадоў лічыць сябе безнадзейна старой і брыдкай, а наадварот, анэкдатычны саракагадовы сівабрунэт, які лічыць сябе зноўнароджаным тынэйджэрам, то падабраць вас на шашы могуць хіба такія ж дурні, як вы. Гэта як з грыбамі: ёсьць ладныя баравічкі, а ёсьць спарахнелыя сыраежкі, якіх у самы разгар сэзону знаўцы браць ня будуць нават зь літасьці, на іх у кузаве папросту ўжо месца няма.
Мяркуйце самі: адзін мой добры беларускі знаёмец меў яшчэ са студэнцкіх часоў звычку ганяць штогод аўтастопам праз усю Эўропу ў тую ж самую казачную Гішпанію, зямлю намазанага мёдам гашыша й малака, пэрыядычна спыняючыся па дарозе ў Празе. Гады два таму ён неяк падазрона доўга ў мяне затрымаўся калі я пачаў яму намякаць, што рыба ўжо сьмярдзіць і бухаць я болей не магу, мой госьць прызнаўся, што ехаць далей у яго нешта няма ніякай асаблівай ахвоты, бо зь векам яму ўсё цяжэй кадрыць кіроўцаў (мэтафарычна кажучы, не падумайце лішняга), пагатоў выслухваць іхныя сто разоў чутыя байкі й апавядаць абрыдлыя ўласныя, што называецца, падтрымліваць размову, тым часам як насамрэч ужо карціць і самому памаўчаць, і таварыша папрасіць заткнуцца. Гэта было для мяне адкрыцьцём: то бок нават самыя экстравэртыўныя тыпы зь векам робяцца інтравэртамі, і на людзкую прысутнасьць у іх узьнікае штосьці накшталт алергіі! мне асабіста ў такой сытуацыі пагражаў бы самае меншае эпілептычны прыпадак. Знаёмец тады, аддамо яму належнае, пераламіў сябе і ўсё-ткі рушыў далей на захад, але ўжо празь дзень вярнуўся ў пацьверджаньне сваіх словаў назад ледзь не са сьлязьмі ўваччу: не магу, дружа, канец, наезьдзіўся, стары стаў, налівай. Герой аўтастопу ў ім памёр недзе пад Рэгенсбургам. Што ўжо тады казаць пра мяне, які ніколі ня быў героем ні аўтастопу, ні чаго-небудзь іншага? Такія, як выглядала, асуджаныя лёсам вандраваць або на ровары (найчасьцей трэнажорным), або прадугледжаным для іх цывілізацыяй спосабам: аўтобусамі й цягнікамі (ад самалётаў я, як негерой, адмовіўся быў адразу пасьля адзінаццатага верасьня, калі не раней). Але ж на цывілізацыі, вядома, асабліва не зэканоміш, цывілізацыя сама прывыкла эканоміць на вас. То бок хочаш ня хочаш, а выкласьці грошыкі давядзецца уява, што значна падразала крылы майго ўяўленьня.