Зрэшты, чаму ж, ёсьць яшчэ, кажуць, іншы варыянт: калі вы дастаткова малады й бяз комплексаў, вы можаце абвясьціць на інтэрнэце збор сродкаў сабе на дарогу, узяць заплечнік і пляншэт ды выправіцца самае меншае ў кругасьветнае падарожжа, каб даказаць сабе і астатнім, наколькі вы рэальна круты. Па дарозе, у якасьці падзякі сваім віртуальным спонсарам, вы можаце весьці штосьці накшталт дзёньніку няважна, дзе: у галаве, сшытку, лепш адразу ў інтэрнэце нічога такога, што хацелася б утаіць ад астатніх, ні ў вашай галаве, ні ў вашым навакольлі не адбываецца. У дзёньніку вы будзеце пісаць прыблізна пра тое, што ўсё раней прачытанае й бачанае вамі ў сеціве адпавядае рэчаіснасьці хіба не адкрыцьцё? Не забудзьце, вядома, паказаць сябе сапраўдным патрыётам: гэта значыць, абыходзіцца з абарыгенамі як зь дзікунамі ўжо таму, што яны ніколі ня чулі пра вашую краіну. А вы ж маеце як мінімум адну надзвычайную падставу ёю ганарыцца: гэтая краіна плодзіць такіх герояў як вы! Дасьць бог, вам пашанцуе, і дзікуны не зьядуць вас за гэтае стаўленьне, ані за вашую модную кепку, гіпстэрскі выгляд, гіпэртрафіраваную схільнасьць да сэлфі і бязмэтнае глоўбдрочэрства усім гэтым, вядома, вы выстаўляеце сябе немалой рызыцы: дзікуны ж, у адрозьненьне ад вас, не правялі некалькі гадоў у падарожжах і праз гэта а прыёры ня могуць раўняцца з вамі (як-ніяк, сучасным Магелянам) у цывілізацыйным узроўні і кругаглядзе, таму асьцярожней зь імі. Галоўнае не затрымлівайцеся нідзе больш як на пару дзён, іначай вам там божа барані могуць знайсьці якую працу. Аднак памятайце, што вашая праца, ваш фул-тайм-джоб гэта быць самім сабой, вы ж ня проста так зьехалі, вы шукаеце «сам сябе» то бок тую мэдыйную зорку ў сабе, у якую ператворыцеся па вяртаньні, ну хай ня ў зорку, а проста ў знакамітасьць, самае меншае у сымбаль свайго пакаленьня мамчыных сынкоў і дачушак роднай бацькаўшчыны, што гераічна адмаўляюцца ад хатняга камфорту дзеля таго, каб умацаваць камфорт ува ўласных галовах, ад якога не адмовяцца ніколі.
Ані гэты варыянт з кодавай назвай «творчая камандзіроўка» мне не пасаваў: знайсьці ў інтэрнэце спонсараў для мяне яшчэ цяжэй, чым спыніць «запарожац», дый пісаць рэгулярныя справаздачы для фсб, як я называю адну сацыяльную сетку, я ня ўмею. Аднак інтэрнэт нездарма ёсьць штучным мозгам чалавецтва: у асобных ягоных кутках, як я пераканаўся ў выпадку з Дамбартэрам, можна нарвацца на самую нечаканую й часам вельмі карысную інфармацыю. Гэтак, калупаючыся наўдачу курсорам у нейкіх нямецкамоўных сайтах, я і натрапіў на Балбатранс. Пэўны час у мяне сышоў на тое, каб расшыфраваць нямецкія надпісы і ўцяміць, якім чынам дарога ці не праз усю Эўропу на машыне можа наяве, а ня ў сьне каштаваць у два-тры разы таньней, чым дарога на аўтобусе, пра цягнік ня кажучы. Да мяне ніяк не даходзіла, што з гэтага мае кіроўца аказалася, яму хапае, калі вы заплаціце яму за бэнзін, прычым у складчыну зь іншымі пасажырамі, а рэшту выдаткаў кампэнсуеце сваёй высакароднай ахвотай скласьці яму (і астатнім складнікам) кампанію. Пра такое самарытанства я чытаў апошні раз толькі ў перакладзе Сёмухі. У выніку сапраўды атрымлівалася штосьці сярэдняе між аўтастопам і таксі з той розьніцай, што маршрут і час адпраўленьня (выгада ў параўнаньні са стопам) загадзя жалезна дамоўленыя, і што каштаваць вам гэта (у параўнаньні з таксі) будзе лічаныя эўра. Дастаткова зарэгістравацца на сайце Балбатранс.ком і ўэлкам ін клаб. Што я на хвалі сваёй дагэтуль нечуванай, папросту панічнай рашучасьці, большай за ўсякі панічны страх, і зрабіў у той жа вечар.
8.
Яшчэ адна несумненная прыкмета старэньня гэта калі вы нечакана для сябе пачынаеце шчыра цікавіцца надворем. Лухта, што размовы пра надворе вядуцца з чыстай ветлівасьці: уласна, цікавіцца надворем азначае цікавіцца здароўем. Але, так бы мовіць, ня толькі індывідуальным, якое ўсё болей пачынае вас даставаць, а ўсеагульным здароўем папуляцыі, у крайніх выпадках усіх сямі ці колькіх там мільярдаў братоў па біялягічным кшталце. То бок размова пра надворе ёсьць ускосным сьведчаньнем вашай раптоўнай схільнасьці да гуманізму, які наагул свомы людзям старэйшага веку тым, хто сыходзіць, з сумам пакідаючы на гэтай плянэце тых самых сем мільярдаў гуманоідаў (ведама ж, не даляраў!), і хто гэтым сямі мільярдам не абыходзіць ніякім бокам. Вось калі б вы, сыходзячы, пакідалі на плянэце сем мільярдаў баксаў, па адным на брата па біялягічным кшталце, то кшталт надзвычай зацікавіўся б фактам вашага сыходу, і перадусім вашай спадчынай (усё той жа матэрыяльнай а іншай і не бывае). Тады, як у кожнай сумленнай сямі, было б узьнятае глябальнае пытаньне, каму і колькі з гэтае спадчыны павінна перапасьці. А так ваш запозьнены клопат пра здароўе чалавецтва (калі браць шырэй самой плянэты) практычна ня мае шансаў на ўзаемнасьць. Тое ж самае з геапалітыкай: і яна ёсьць улюбёным каньком прыстарэлых, бо ім (то бок вам) ужо ня служаць, як раней, уласныя ногі, таму вы на яго й падселі, спадзеючыся, што ён падкіне вас раней за іншых у будучыню, якая ў прынцыпе тычыцца вас асабіста ўсё меней.