Тут смех i жарты, таўканiна
Найцiкавейшая часiна!
I стол тым часам накрываюць,
Гасцей шумлiвых запрашаюць,
Садзяцца госцi, ды не зразу,
За стол не лезуць для паказу,
Бо так шляхетнасць вымагае.
Iдзе тут спрэчка немалая,
Калi пачнуць тут адмаўляцца:
- Сядай, Язэп! - Няхай садзяцца,
А я прыткнуся потым з краю.
- Ах, вось дзiўны!.. - Ну, ну, сядаю!
- Пан Фабiян, i ты, Кандраце,
Яхiм, i Ян, i Юрка, - браце!
Ну, проша ж, проша! - Пасадзiлi,
Такiм жа чынам упрасiлi
Жанок прысесцi тут на ўслоне.
Антось у ход пусцiў далонi
I коркi спрытна выбiвае
Так, што здзiўленне выклiкае.
Крынiцы бурнага натхнення,
Мiнут вясёлых, ажыўлення,
Стаяць, як бiскупы, бутэлi,
I ласа ўсе на iх глядзелi.
Ляжыць гарамi ў iх падножжы
Закуска, гэта мiласць божа:
Тут сыр, як першы снег, бялюткi,
Каўбас прыемнейшыя скруткi,
Што толькi ёсць у Беларусi.
Мой мiлы Янка, мой Купала!
Ў агульны вiр нас доля ўгнала.
Чаму ж, чаму часiнай тою
Мы не спаткалiся з табою,
Каб стол сялянскага банкету
Развесялiў душу паэту?
Мiхал тут чарку налiвае.
- Ну, да каго ж мне пiць? - пытае,
Гасцей абводзячы вачыма.
- Пускай з канца, пачнi з Яхiма.
- Ну, кум Яхiм, стары дружака!
Няхай мiне нас гора ўсяка;
Дай, Божа, добрую прыгоду,
Каб больш налета было мёду;
Каб мы пiлi, яшчэ прасiлi,
Каб на галовах захадзiлi,
Дык будзь здароў! - Ну, дай жа, Божа.
- За ваша, госцейкi, здароўе!
I пасля гэтага прыслоўя
Мiхал куляе чарку гожа;
Глынуў i губы абцiрае,
Яхiму чарку налiвае.
I з рук у рукi ходзiць чарка,
Шаломiць голавы iм шпарка,
I госцi штораз весялеюць,
I больш iх твары чырванеюць,
А голас крэпне i дужае,
I смех гаворку аздабляе.
Для ўсiх ласкава i пачцiва,
Як бы пад ветрам тая нiва,
Гасцей частуе гаспадыня
I на ўсiх чыста вокам кiне,
То сыр, то масла iм падносiць
I закусiць так шчыра просiць:
- Ну закусеце ж, калi ласка!
Вось проша сыру, проша мяска
Цi кумпячка або каўбаскi,
Ну, пiрага хоць закаштуйце!
Бярэце масла, не шкадуйце!
Бутэлька выпiта; другая,
Як бачыш, месца заступае,
А госцi вокрыкам здзiўлення
Яе вiтаюць тут з'яўленне.
Жанкi таксама балявалi
I ад мужчын не адставалi,
Але ад iх адмежавалiсь
Сваёй гарэлкай частавалiсь.
Гарэлка ж iх тым адразнялась,
Што ў бутлi слодыч дадавалась.
I вось зiрнуць было цiкава,
Як у жанок вялася бава
I колькi мiлых было сварак,
Як адмаўлялiся ад чарак!
- Ну, проша ж, панi Юзафова!
- Ой, не, не, кумка, даю слова!
Зусiм я п'яна, бойся Бога!
- Ну выпi ж, кумачка, нiчога!
Кума на просьбу паддаецца,
За чарку тройчы ўжо бярэцца
I толькi-толькi прыгубляе
I чарку зноў не дапiвае
I руку цягне да бутэлькi.
- Не дам, кума! не дам, Анэлька!
(Бо ўжо так звычай вымагае:
Хто чарку п'е, той налiвае.)
Ну, выпi ж чысценька-чысцютка!
- Ой, я ж п'янею вельмi хутка!
Язэп мой лысы, унь, сярдуе!
Куму Анэлька тут цалуе
I адмаўленне тым канчае,
Што гэту чарку асушае.
I вось жанчыны не стрывалi
I песню-кпiну заспявалi,
Каб пасмяяцца з нежанатых:
З Антося, Яськi i Кандрата.
"Сядзiць дома, як пужала,
Не з кiм слова мовiць;
Ой, жанiся ж: часу мала,
Старасць цябе зловiць!
Пастарэеш, небарака,
Дзеўкi ўсе зракуцца,
А ты будзеш, як сабака,
Туляцца i гнуцца,
I падлiзваць будзеш мiсы,
Не свае - чужыя!..
Дык жанiся, Кандрат лысы,
Жанецесь, дурныя!"
- Ну, зацягнулi ўжо, завылi!
Адно б вы толькi i жанiлi!
У, турэцкiя вы сваццi!
Як вас няма, то й цiха ў хаце!
Кандрат вачыма тут блiскае,
А Яська, брат яго, спявае:
"Я - адзiн; сцежкi мне
Адчынены ўсюды.
А як жэнiшся, тады
Не хадзi нiкуды.
Я - адзiн, я - казак,
I на лiха жонка?
Яна звяжа цябе,
Чортава галёнка!
Бог мужчыну стварыў,
Потым памылiўся;
Драў чупрыну Адам,
Што з Евай жанiўся".
- Вось так вы iх! вось малайчыны!
I аж не ўрымстуюць мужчыны.
- Ну, выпiць, выпiць, хлопцы, трэба!
Яхiм! пускай, брат, да Язэпа!
- Не, брат Мiхась, дальбог, не буду!
- Пi!..