Там, у касцёл Святога Роха, раз на месяц прыязджае моладзь каталiцкая, песнi пра Бога спяваюць, з розных гарадоў, вёсак, прыязджаюць, дык у касцёле i начуюць альбо ў вернiкаў...
- Ого, ды ты болей за мяне ведаеш! - здзiвiлася Iрэна. - А я неяк ехала ля гэтага касцёла ў аўтобусе, везла памiдоры, пачаставала адну бабульку, дык яна мне iконку Маткi Боскай падарыла, польскую...
За металiчнай сеткай бегала туды-сюды аўчарка, але на дзяўчат не брахала. З хаты выйшаў ксёндз. Ён быў не такi ўжо малады, як казала Тамарка, i не такi ўжо прыгожы, як падалося Iрэне, але прыветная ўсмешка асвятлiла твар.
- Як добра! Сёння ў мяне госцi! - зазначыў ён.
- Пахвалён бэндзе Езус Хрыстус! - выпалiла Тамарка.
- На векi вякоў! - адказаў ксёндз. - З чым прыйшлi, паненкi? пацiкавiўся.
- Проста так, - усмiхнулася Тамарка. - Гэта наша нявестка, дык я яе вырашыла пазнаёмiць з вамi.
- Ты ж на мяне сярдзiтая, - засмяяўся ксёндз, - да такога дрэннага ксяндза прывяла...
- Вядома, я на вас тады раззлавалася, - надзьмула вусны Тамарка, - вы насварылiся, што мне шаснаццаць год, а я нават на першай споведзi не была. Мяне мацi не вучыла. Я што ведала, тое i сказала вам, а вы мяне давучваць адправiлi! Тады я да бацюшкi пайшла, бо ўсё роўна, што каталiцкая вера, што праваслаўная, адно i тое ж, вы ж самi гэта казалi. А бацюшка спытаў iмя - i ўсё! I я паспавядалася i прычасцiлася там!..
Тамарка пакалупала пальцамi нагi жоўты пясок i дадала:
- Але я вас усё роўна больш люблю, хоць i праваслаўная...
Iрэна ўзняла вочы ўверх - што яшчэ выдасць Тамарка? I тузанула яе за касу.
- З вамi цiкава, - лагодна сказала Тамарка, - вы пра ўсё пытаецеся, што, як... Як мне жывецца, што турбуе... Вы - як мацi... Не, вы - як брат старэйшы, разумны... У мяне няма нiкога такога, нi мацi, якая б пытала ўсё, цiкавiлася мною, нi брата, якi б нешта раiў... Хоць i нельга гаварыць дрэнна пра другiх, але мае браты п'юць гарэлку, iм са мною нецiкава...
- Прыходзь у касцёл, - усмiхнуўся ксёндз. - У нядзелю ў нас злёт веруючай моладзi, пад агульным дэвiзам "мы спяваем да Бога". Прыходзьце, дзяўчаткi, паненкi... Калi ласка!
- Абавязкова! - падскочыла ад радасцi Тамарка.
- Дзякую, - ветлiва адказала Iрэна.
Яны развiталiся.
- Ён мне той раз кнiжку падарыў, каб да споведзi рыхтавалася, - шапнула Тамарка. - Я яе заўсёды пад падушку кладу. Ведаеш, мне яго так шкада. Ксяндзам жа нельга жанiцца. З iм жыла мацi, памерла. I бабулька яго памерла. Цяпер ён адзiн жыве, сабе гатуе... Таму ён так любiць, калi да яго прыходзяць госцi. Вось таму ён такi iнiцыятыўны - сходы, конкурсы, злёты розныя ўстрайвае, моладзь арганiзоўвае. Я яго так люблю, - прыцiснула рукi да грудзей Тамарка, як брата, як самага роднага чалавека, усёй душою люблю, як Бога. Толькi ты не думай, гэта не каханне, каханне - гэта брыдота, секс, каханне прыносiць пакуты. А гэта любоў боская, яна мне прыносiць радасць!
- Мы абавязкова прыйдзем яшчэ сюды! - абняла яе Iрэна. - А цяпер пайшлi да дзеда з бабай, паглядзiм на iх дачку-законнiцу. Ты казала, што яна ў Польшчы, у манастыры? Праходзiць там iспыт, пэўны тэрмiн...
- Божа! Дазволь мне таксама стаць законнiцай! - слёзы з'явiлiся на вачах Тамаркi. - Iрэначка! - абхапiла яна дзяўчыну. - Давай з'ездзiм у Полацак, у Ефрасiннеўскi манастыр, там жа твая сяброўка, Аленка, можа, i мяне туды возьмуць, я так не хачу вяртацца да мацi! Цi, можа, у Жыровiчы возьмуць?
- Цяпер ужо там мужчынскi манастыр i семiнарыя...
- Iрэначка! - заплакала Тамарка. - Каб ты ведала, як мне не хочацца iсцi дадому!
- А мне?!.
Дзяўчаты селi ў траву, абнялiся i пачалi плакаць.
Мiкола ўзяў аркуш i пачаў пiсаць:
- Незнаёмка! Я вылеплю цябе з белага мармуру,
Пастаўлю на сонечнае месца,
Каб на золку вiтаць цябе,
Як вiтаю ўсмешкаю сонца...
Ён не паспеў дапiсаць верш, як дзверы ў пакойчык рэзка расчынiлiся i нахабна ўварваўся невысокi мажны мужчына з лысiнай. Схапiў Мiколу загрудкi.
- Дык што гэта, га? - у твар прашыпеў ён. - Дачку маю ганьбiць надумаў?
I шпульнуў разгубленага хлопца на ложак.