Көлге жеттік. Аспанда күн қайта пайда болды Бала кезден таныс көл өзіне ұқсамады. Судың бетінде айнадағыдай шағылысып бұйра бұлттар көрінді Күн сәулесін төгіп, асыл тастар сияқты жарқырап тұрды Сұлулықтан есеңгіреп, балалық шағымды еске түсіріп, көлге және табиғатқа сүйсініп қарадым Кенет жақын маңдағы ағаштар шуылынан, қанаттардың қатты даусынан айналаға жалт қарамау мүмкін емес еді. Тіпті Алапар да жалт етті Бұл ана бүркіт еді.
Біздің ауылда оны Өткіркөз деп атайтын. Оны ерекше санайтын, өйткені ол бүркіттердің әдетте қараңғыда ұшпайтынына қарамастан күнде де, түнде де көрінетін еді. «Неліктен ана бүркіт маған көрінді? Шамасы, бұл кездейсоқ емес», деп ойладым ішімнен. «Демек, бір маңызды нәрсе болуы керек Мен оған жан-тәніммен сенемін, өйткені әкем мен атам да рухтар біздің ауылды зұлымдық пен жамандықтан қорғайды деп сенген»
Осы жерде Досжан үнсіз қалды, ал балалар бұл оқиғаны бірнеше рет естігенімен, құлақ түріп тыңдады. Досжан қария күлімсіреп, итінің құлағының астын қасып қойып, әңгімесін жалғастырды: