Schultz dhe Kamaranda u panë për një çast, të ngrysur në fytyrë, po McKintock nuk i vuri re.
<Mirë. Faleminderit të gjithëve. Drew, po shkoj në zyrë. Pres lajme.>
<Ehh, një minutë, McKintock.> e ndaloi Drew.
Rektori ishte tashmë tek dera dhe u kthye me pamje pyetëse.
<Në një nga eksperimentet e djeshme kemi marrë rastësisht, po e përsëris rastësisht, një copë nga shishja e salcës së domates të magazinës të mencës, këtu afër.> shpjegoi Drew. <Do ishte e përshtatshme të hiqnim gjithë shishen e mbetur para se dikush ta shikojë dhe të bëjë pyetje.>
<Vetëm kaq?> tha i zbavitur rektori. Shkoi tek telefoni i brendshëm dhe thërriti sekretaren e tij.
<Miss Watts? Jam unë, mirëdita. Mund të jeni aq e sjellshme sa të më sillni menjëherë çelësat e magazinës së mencës? Përpara derës së magazinës, faleminderit. Po. Faleminderit sërish.>
Pa studentin.
<...Marron!> e thirri në emër, pas një çasti pasigurie.
Marron vërejti menjëherë, krenar që rektori ishte kujtuar se si quhej.
<Ndiqmë!> urdhëroi McKintock si babaxhan.
Dolën dhe shkuan përpara magazinës të mencës. Pas disa minutash erdhi një punonjës me biçikletë dhe dorëzoi çelësat e kërkuar, pastaj iku po aq shpejt siç erdhi.
<Ja këtu.> McKintock i vuri çelësat në duart e Marronit. <Hape, merr atë që duhet të marrësh, mbylle me kujdes dhe pastaj silli menjëherë çelësat sekretares sime. Gjithçka e qartë?>
<Sigurisht. Faleminderit, rektor McKintock.>
Rektori e përshëndeti dhe shkoi drejt zyrës së tij, duke kënduar nën zë.
Marron hyri dhe gjeti menjëherë paletën me salcë domate. Shishja e dëmtuar ishte lehtësisht e arritshme, për fat. E morri dhe konstatoi që prizmi i transferuar ishte brenda salcës. E pastroi sa më mirë duke përdorur shami letre që kishte me vete, pastaj mbylli derën dhe shkoi të kthente çelësat. Gjynah për atë salcë të çuar dëm, tha me vete. Ishte vërtet e mirë.
Duke hyrë në laborator pa që atmosfera ishte mjaft e zymtë.
<Problemi është këtu.> po thoshte Schultz, duke treguar dërrasën e zezë. <Treshja e transferimit shfaqet plotësisht e përcaktuar nga parametrat K9, K14 dhe R11, por funksionimi që e drejton tregon qartazi që energjia e nevojshme për shkëmbimin rritet me kubin e largësisë.>
<E shoh.> vërejti Drew duke vëzhguar funksionin. <Keni llogaritur ndonjë rast praktik?> <Unë dhe Kamaranda kemi ndenjur zgjuar deri në orën dy të natës për të gjetur një shteg të kësaj sjelljeje të sistemit, po nuk ia kemi dalë akoma. Tani për tani, për të shkëmbyer në 100 kilometra largësi shërbejnë 64 kilovat, që nuk janë shumë, por për të shkëmbyer në 200 kilometra nevojiten 512. Është energjia që përdor një fabrikë e tërë prodhimi.>
<Dhe për 1000 kilometra duhen 64 megavat18.> shtoi Kamaranda. <Do të nevojitej një çentral i vogël elektrik.>
<Ja përse sistemi shkëmben sikur të mos qe asgjë për largësi të vogla. Për 300 metra nga këtu në zyrën e profesoreshë Bryce janë përdorur pra... vetëm 2 milivat.> llogariti rrëmbimthi Drew duke shkruar në dërrasë. <Më pak nga sa duhet për të ndezur një LED.>
<Kjo karakteristikë është fantastike për zbatimet në largësi të afërta, që mund të jenë ato diagnostikuese ose terapeutike.> ndërhyri Bryce.
<Po.> miratoi Drew. <Por largësitë e gjata janë jashtë rrezes. Mendo të eksplorosh universin.>
Psherëtiu, duke i ulur krahët poshtë anësive. McKintock do kishte qenë i kënaqur gjithsesi, sepse edhe vetëm mjekimi i njerëzve do ti kishte sjellë lumenj parash, po ai ishte një fizikant, dhe kolegët e tij i kishin hapur fillimisht dyert e gjithë universit. Tashmë kishte hyrë në perspektivën e eksplorimeve të paimagjinueshme, dhe tani po gozhdohej në tokë.
Nuk arrinte ta përtypte. Duhet të kishte një zgjidhje tjetër.
<Jemi vetëm në fillim.> deklaroi. <Po të punojmë shumë, ndoshta do të gjejmë ndonjë faktor që e heq këtë kufizim.>
<Po e bëjmë tashmë.> tha Novak me zë të thatë.
Bryce vure re që norvegjezja atë ditë kishte veshur një këmishë me mëngë të gjata, me kyçet të kopsitura me kujdes.
Çudi. mendoi. Dje ishte me mëngë të shkurtra. E mësuar me klimë të ftohtë, Anglia e marsit duhet të jetë e nxehtë, për të. Kushedi pse ka ndryshuar. Një grua nuk mund të mos i dallonte këto veçanti.
Maoko ndërkaq vëzhgonte e ngeshme dërrasën, me krahë të kryqëzuara.
Kobayashi po studionte për të sajtën herë dispensën, dhe ndërkaq kontrollonte ndonjë llogaritje duke e zhvilluar në një fletë.
<Dhe nëse ndërkaq që thellojmë teorinë të eksperimentonim me format biologjike?> propozoi Marron.
Drew pa profesoreshën Bryce.
<Fillojmë me bimët.> pohoi ajo. <Do të siguroj mostra.> dhe u largua.
<Ndërkaq po shkoj të marr hua një mjet më të saktë mikrometri. Duhet të kalibrojmë makinerinë e dytë.> tha Drew duke iu drejtuar laboratorit të metrologjisë.
Marron filloi të përgatiste makinerinë e parë, ndërsa dy japonezët po merreshin me të dytën. Bisedonin në gjuhën e tyre mbi disa detaje teknike, ndërkaq që prisnin mjetin e ri matës.
Një gjysmë ore më vonë Bryce po vendoste mbi pllakën A të makinerisë së parë një gjethe sallate jeshile.
E aktivizuan dhe gjethja u shfaq atje ku ishte më parë kana e ujit. Biologia e morri dhe e ekzaminoi me një mikroskop portativ që kishte sjellë më vete. Pas disa minutash ngriti sytë nga okularët.
<Duket perfekte. Venat, gojëzat, qelizat. Për sa mund të shikoj, duket gjithçka në rregull.>
Drew pohoi me kokë i kënaqur.
Provuan me lulet, zhardhokët, një kërpudhë dhe një bonsai të vogël megjithë vazo.
Çdo mostër shfaqej në mënyrë absolute e pandryshuar, pas transferimit.
Në të njëjtën kohë Maoko kishte kalibruar gap-in e makinerisë së dytë duke përdorur mjetin matës më të saktë.
Vendosën një fasule mbi pllakën e makinerisë dy dhe e aktivizuan. Fasulja u rishfaq rreth tre metra në të majtë të kanës së ujit, largësinë e saktë që ndodhej midis dy makinerive.
Bryce ekzaminoi menjëherë kokrën dhe e gjykoi si perfekte.
<Kalojmë tek mishi.> njoftoi.
E kishte sjellë tashmë.
Nga një çantë izolimi termik nxorri një kuti me biftekë.
Marron i pa me lakmi: kishte uri tashmë, në njëmbëdhjetë të mëngjesit.
Profesoreshë Bryce e pa me një buzëqeshje dhe i dha çantën e zbrazët, ta varte. Studenti shkeli syrin, duke i qëndruar shakasë dhe duke u shtirur si i zhgënjyer.
Bryce morri një thikë nga këndi i freskimit të laboratorit dhe preu një copë katrore nga bifteku, me brinjë afërsisht katër centimetra. Trashësia ishte rreth tetë milimetra.
E transferuan me makinerinë dy dhe testimi mikroskopik tregoi që ishte në rregull.
Marron e provoi.
<Shija ishte ajo që pritej. Po ashtu edhe përbërja.> Do të thoja që transferimi nuk e ndryshon aspak.
<Pikërisht kjo duhet të ndodhë, pasi teoria thotë që makineria shkëmben drejpërsëdrejti dy vëllime në hapësirë pavarësisht përmbajtjes së tyre.> komentoi Drew. <Si thoni, e provojmë me një formë kafshe?> pyeti Bryce.