Дзвярныя завесы гучна рыпаюць, і ў пройме паўстае ўскудлачаная Кірпа.
Вам што, індывідуальнае запрашэнне трэба? Зараз жа прыбірайце ложкі і выходзьце на шыхтаванне!
А мы ў ложках будзем рэпеціраваць, азываецца Мішка і, махаючы ў паветры нагамі нібыта ён ідзе, галёкае: «Мы идё-ом за дружиной дружина, мы идём за отрядом отряд!»
Я гляджу на Мішкавы жылаватыя лыткі, таксама дрыгаю нагамі ў паветры і чую дакорлівы голас Даны, ад якога ў мяне халаднее сэрца і перахоплівае дыханне.
Хлопчыкі, ну што гэта такое? Другі атрад ужо маршыруе, а вы ляжыце І важатую да слёз давялі
Мы скочваемся з ложкаў, роспачна, не патрапляючы ў калашынне, нацягваем порткі Мішка пры гэтым ліхаманкава плюе на пальцы, прылашчвае чупрыну, і выбягаем у калідор, дзе яшчэ не аціх стук Данчыных туфлікаў.
Цэлую гадзіну ходзім па лузе і спяваем пра піянераў савецкай краіны. Нарэшце Кірпа бе ў ладкі, сарваным ад спеваў голасам абвяшчае:
А зараз ідзём слухаць піянерскую радыёгазету!
Касач таксама бе ў ладкі, але глуха, складзенымі карцом далонямі. Усе смяюцца, я таксама, але пры гэтым не цямлю што тут смешнага, і запытальна гляджу на Лёшку Лубчонка.
Карова ляпехі кладзе, тлумачыць Лёшка, што тут незразумелага, і таксама глуха ляпае далонямі.
З форткі вакна другога корпуса паволі вытыркаецца пакарабачаны рупар. Той самы, у які гарлае Гарыныч на беразе возера, калі хто далёка заплывае.
Вакно спрэс завешана пажоўклымі газетамі, і толькі на самым доле маецца шчыліна, праз якую бачныя нечыя ногі.
Рупар кашляе і азываецца голасам галоўнага выхавальніка.
У эфіры піянерскі летнік «Гвардзеец»! Пачынаем нашу перадачу
Мне смешна тое чуць. Ну якое гэта радыё, калі проста прамаўляюць у бляшаны рупар. На вялікім пальцы правай нагі ў выхавальніка ён стаіць на падваконні вялізны жоўты пазногаць. Мне робіцца сумна, бо згадваю свой дом, Джэка, маці і матчын аповед пра тое, як яна, яшчэ зусім малая, хадзіла глядзець на павешаных здраднікаў. «Адзін быў бургамістрам пры немцах, нават у нашу хату заходзіў, казала яна аднойчы суседцы, цётцы Серафіме. І вось бачу, боўтаецца на вяроўчыне, а на пальцах, на нагах, вялізныя жоўтыя пазногці». «Кажуць, яны ў мёртвых растуць», адказала тады суседка, і мне, памятаецца, ад тых словаў нават сцягнула скуру на лбе. На кароткае імгненне здаецца, што і небарака-выхавальнік боўтаецца на вяроўчыне, але тут жа пераводжу дых, бо выхавальнік ажывае і пераступае з нагі на нагу.
Піянерскія дружыны ўключыліся ў барацьбу за атрыманне годнасці «Спадарожнікі сямігодкі». Імі сабраныя сотні тон металалому, дзясяткі тон макулатуры, пасаджаны паркі і скверы ў гарадах і пасёлках прамаўляе бляшаны рупар і пракурана кашляе.
Я паглядаю на сталоўку. Ахвота есці, а да вячэры яшчэ дзве з паловай гадзіны.
А зараз Ніна Беглік з другога атрада пачытае нам вершы, крахтае рупар, і пальцы з жоўтымі пазногцямі знікаюць з відавоку.
Рупар варушыцца ў фортцы падаецца наперад, потым назад, і няўцямна мармыча: «Ты толькі не хвалюйся».
Нас называют пионеры дрогкім голасам азываецца Нінка, рупар ізноў падаецца наперад і падае на галаву недаростку з трэцяга атрада таму самаму, які за намі ўвесь час бегае.
Усе выбухаюць смехам, пазіраючы на стрыжанага небараку. Недаростак стаіць з нацубленым на голаў рупарам і спалохана лыпае вачыма. З форткі цягнецца валасатая рука выхавальніка.
Нікога не стукнула? пытаецца Гарыныч, падхапіўшы рупар.
Неўзабаве піянерскае радыё ледзь чутна шапоча: «Ты кажы, я сам буду трымаць», і Нінка Беглік, ужо без дрыготкі ў голасе, дэкламуе:
Нас называют пионеры, мы для других всегда примером, и нашей дружбы крепче нет! Ребята, что шагают в ряд и гордо носят
Што там яны носяць, засталося тайнай, бо Мішка Касач кінуў у рупар каменьчык, Нінка папярхнулася, і мы, утуліўшы галовы ў плечы, чарговым разам падумалі: «Цяпер ужо Мішку дакладна выганяць з летніка».
Адвячоркам мы сядзім на партах ля сталоўкі і чакаем, калі скончыцца генеральны прагон апошняя рэпетыцыя перад канцэртам. Парты свойчас вынеслі з класаў, і цяпер яны стаяць даўгім шыхтом пад адкрытым небам.
«Сла-авен Павлик Моро-озов, жив он в наших сердцах, презирая угрозы, он за правду стоял до конца» вырываецца з прачыненых сталоўскіх вокнаў, і шматгалосую песню перарывае ляпанне далоняў.
Дзяўчынкі, ну што вы, далібог, як сонныя мухі больш агню!