Уладзімір Сіўчыкаў
Уладзевы гісторыі
Проза
© Сіўчыкаў Ул., 2015
© Сіўчыкаў Ул., 2016
© Распаўсюджванне. ТАА «Электронная кнігарня», 2016
Візітоўка
Колькі гадоў таму падчас усесаюзнага пісьменніцкага форуму, што праходзіў у Львове, загадчык гаспадарчай часткі СП Беларусі Сямён Самуілавіч Э. шпацыраваў па горадзе ў кампаніі трох кабет, пісьменніцкіх жонак.
Захацелі зайсьці ў рэстарацыю, але шыльдачка на дзвярах запэўнівала, што вольных месцаў няма. Ды кавалер супакоіў дам маўляў, зараз патрапім. Паклікаў ён непадступнага прыдзверніка і падаў таму кардонны простакутнічак
Неўзабаве кампанія размясцілася ў шыкоўным кабінеце, а здзіваваныя дамы настойліва дапытваліся, што так падзейнічала на адміністрацыю. Сямён Самуілавіч адно толькі загадкава пасміхаўся, але пасля трэцяга кілішка Гуцульскай раскрыў інтрыгу.
На візітоўцы з гербам, якую паказаў ён і сваім цікаўным спадарожніцам, было выдрукавана:
МАКСІМ ТАНК
(Яўген Іванавіч Скурко),
Старшыня Праўлення Саюза пісьменнікаў БССР,
дэпутат Вярхоўнага Савета СССР,
член ЦК КП Беларусі,
Акадэмік АН БССР.
Аказалася, што калі замаўляў у друкарні Сямён Самуілавіч візітоўкі Народнаму паэту Беларусі, дык пакінуў з дзясятак асобнікаў сабе. З гонарам паказаў ён і быкаўскія, мележаўскія, шамякінскія візітоўкі, якімі прынагодна карыстаўся, калі надакучвала прадстаўляцца Максімам Танкам.
10 лютага 1992 года.Зязюля
Літаратар-узвышэнец паскардзіўся Змітраку Бядулю, што спаўбрат па пяры нахабна падкочваецца да ягонай жонкі, і папрасіў паўшчуваць лавеласа.
На адной з літаратурных вечарын ахвочы да жаночае ласкі кінуўся да класіка паручкацца: Вітаю вас, дзядзька Бядуля!
І ты будзь здаровы, зязюля! рыфмаю грымнуў у адказ патрыярх прыгожага пісьменства.
У якім сэнсе, дзядзька Бядуля? Чаму гэта я зязюля?! зніякавеў той.
А ў самым простым, у самым прамым! адказаў, як адрэзаў, звычайна вельмі далікатны ў абыходжанні класік. Не кладзі яйцы ў чужое гняздо!
13 лютага 1992 года.Бармен vs драматург
За тое, то падбівалі астатніх працаўнікоў узбунтавацца супраць начальства, саслалі з рэстарана гатэля Мінск двух барменаў, Валодзю з Генам. Адкамандзіравалі іх у Дом літаратара, у бар, што мясціўся на першым паверсе, у каміннай зале.
І вось неяк увечары Гена, паклаў рукі на стойку далонямі дагары і разгублена наракаў Міколу Сцепаненку, што лічыўся ў Доме літаратара за электрыка.
Не можа быць! Такое са мною першы раз у жыцці!
А што здарылася? Мікола сербануў прастаўленай Генам кавы.
Ты, мабыць, не горш за мяне ведаеш: грошы да яшчэ большых грошай самі плывуць, цягнуцца, нібыта прымагнічваюцца. Таму я заўсёды стараюся быць пры грашах, дый немалых. Калі не маю ў кішэні штукі ці дзвюх, чалавекам не пачуваюся. А сёння, сёння я сам даў кліенту лішняга чырвонца рэшты! Гена разглядаў свае ладоні так, быццам аніколі ў жыцці іх не бачыў. Не дадаць, не даважыць, не даліць гэта я магу Але даць лішку?! А ён, ты ўяўляеш, вярнуў мне таго чырвонца!
І хто гэта ён? недаверліва спытаўся Мікола.
Ды вунь той мажны барадач у джынсовым гарнітуры. Узяў для пачатку банку Шампуні ды дзве колбы Белавежы на сваю кампанію
Ну, ты даеш! Гэта ж савецкі мільянер, драматург Лёша Дудароў! Ды за адно толькі тое, што ягоныя песы ставяць ў трохстах тэатрах, пералічваюць яму па дзвесце пяцьдзесят тысяч на год! Мікола падаў бармену парожнюю філіжанку і паблажліва паляпаў па плячы. Глядзі, не здай усю сваю дзённую выручку, калі раптам наведаецца сюды празаік Іван Пятровіч Шамякін!
23 сакавіка 1992 года.Беспрацоўныя
Ніна Іванаўна Прус была ў Доме літаратара за курера і за прыбіральшчыцу аж покуль не выйшла на пенсію.
А муж у яе рабіў шафёрам. Аднаго разу патрапіў ён у аварыю, ледзь не забіў машынай дзяўчынку пры дарозе. Пасля таго доўга не мог адолець моцнае псіхічнае ўзрушэнне дый сесці за руль. Паставілі яго нават на ўлік у псіханеўралагічны дыспансер, што ў Менску на вуліцы Бехцерава, дый адпаведную адзнаку ў пашпарце зрабілі.
Але час, які найлепшы лекар, браў сваё.
Ачуняў ён. Трэба ж недзе рабіць. Але адно толькі і ўмее, што круціць баранку. Ды хто ж яму выдасць правы наноў?!