— Значыць, ты схлусiў, калi напiсаў у акце пра нервовую ўзбуджанасць?
— Вядома!
— Чаму ты не напiшаш праўду?
— Чаму? — перапытаў ён.
Запанавала маўчанне. Я зноў зайшоў у тупiк, я зноў нiчога не разумеў, а праз хвiлiну мне здалося, што я здолею пераканаць яго i мы сумесна паспрабуем адгадаць загадку. Чаму, чаму ён не хоча гаварыць?!
— Дзе робаты? — азваўся я.
— На складах. Мы замкнулi ўсiх, за выключэннем тых, якiя абслугоўваюць касмадром.
— Навошта?
Ён не адказаў.
— Ты не скажаш?
— Я не магу.
Тут было штосьцi такое, чаго я нiяк не разумеў. А мо падняцца да Сарторыуса? Раптам я ўспомнiў запiску, i яна падалася мне на гэты момант сама важнай справай.
— Як ты ўяўляеш нашу далейшую працу ў такiх абставiнах? — спытаўся я.
Снаўт пагардлiва пацiснуў плячыма:
— Якое гэта мае значэнне?
— Ах, так? Што ж ты будзеш рабiць?
Снаўт маўчаў. Недзе ў далёкай цiшынi зашлёпалi босыя ногi. Пасярод нiкелю i пластыку, высокiх шафаў з электроннай апаратурай, шкла, дакладных прыбораў гэтае шлёпанне гучала як няўдалы жарт нейкага пустадомка. Крокi наблiжалiся. Я ўстаў i напружана сачыў за Снаўтам. Ён услухоўваўся, прымружыўшы вочы, але не падаваў прыкмет страху. Выходзiць, ён баяўся не яе?
— Адкуль яна з’явiлася? — спытаўся я. I на яго маўчанне дадаў: — Ты не хочаш сказаць?
— Я не ведаю.
— Добра.
Крокi аддалiлiся i сцiхлi.
— Ты не верыш мне? — прамовiў Снаўт. — Даю табе слова, што не ведаю.