— Добры дзень, — сказала яна лагодна.
— Добры дзень, — адказала маці. — Сядайце, калі ласка.
— Дзякуй. Я так, на хвілінку, — загаварыла яна, зыркаючы вачыма па хаце. — Я чую, у вас новы кватарант з’явіўся. Ды, відаць, гарласты, дай Божачка яму здароўя. Мусіць, хлопчык?
— Хлопчык, — нехаця адказала маці.
— Адкуль Бог паслаў? — салодка спытала госця.
— Ды з неба скінуў, — адказала маці, не ведаючы яшчэ што сказаць.
— Мусіць, радня якая?
— Няўжо ж з чужым будзем важдацца? — сказала маці, шкадуючы, што не паспелі загадзя падрыхтаваць тлумачэнне, і ўзялася за вядро, каб ісці па ваду. З ёю вымушана была выходзіць і Варапаіха.
— Часова, ці назаўсёды? — спытала яна на парозе.
— Мусіць, назаўсёды, — адказала маці, зачыняючы дзверы.
— Ой, і будзе вам клопату на старасці, Мартынаўна! — спачувальна сказала Варапаіха ў сенцах.
— Нічога не зробіш, — сказала маці, адчыняючы дзверы ў сенцах. — Калі трэба, то трэба.
— А што, ні бацькі, ні маці няма? — спытала Варапаіха на ганку.
— Няма, — адказала маці і пайшла па ваду.
Варапаіха пастаяла крыху і пайшла да сябе, глыбока задумаўшыся.
Вярнуўшыся ў хату, маці зараз жа пачала з Лізай складаць гісторыю дзіцяці. Хлопчык — сын малодшай мамінай сястры, што жыве ў Бягомльскім раёне. Бацька пайшоў на вайну, маці забіта бомбай.
— А як ён сюды трапіў? — спытала Ліза.
— Ну... ну, знаёмы чалавек прывёз.
— Хто?
— Ды хто так падрабязна будзе распытваць? Сцяпан ці Раман — усё роўна.
— А як прозвішча бацькоў?
— Тут і выдумляць не трэба, — адказала маці. — У Бягомльскім раёне, у вёсцы Мохавічы, сапраўды жыве мая сястра Малання, а прозвішча іх — Губарэвічы.