І бацька замест таго, каб папракаць і вінаваціць іх, вымушаны быў разам абмяркоўваць, што ім усім рабіць.
Жонцы не цяжка было даказаць яму, што нічога іншага не застаецца, як ім самім гадаваць гэтае дзіця.
— Несці няма куды, а выкідаць не будзеш.
— Я, татачка, буду яму за маці, — дадала Ліза. — Я пастараюся, каб ён табе не перашкаджаў.
Бацька ўсміхнуўся і махнуў рукой:
— Ну, якая з цябе маці? Цябе саму яшчэ трэба даглядаць.
Меў голас у гэтай нарадзе і сам герой дня. Ён крычаў мацней за ўсіх. Часам хапаўся за хлебную соску, а потым зноў крычаў.
— Хутчэй бяжы па соску, — сказала маці Лізе; тая хутка сабралася і выйшла.
— А я атрымаў работу на станцыі пры складзе, — панура сказаў бацька. — Прыйшоў дадому, а тут новая бяда. Каб быў другі час, я нічога не сказаў бы, а цяпер...
Жонка пачала супакойваць яго:
— А гэта ўжо будзе наш клопат. Пацярпець прыйдзецца якіх месяцаў пяць-шэсць, а потым, можа, і сам будзеш рады.
— Ды што я? — усклікнуў муж. — Цябе я шкадую. На цябе ляжа ўвесь гэты цяжар.
— Нічога, наша жаночая справа ўжо такая! — дабрадушна сказала яна. — Ды іншага мы і зрабіць не можам, значыцца, не варта аб гэтым і думаць.
— Як не думаць? — не сціхаў бацька. — У такі час нават для родных бацькоў дзіця не шчасце, а тут... Глядзі, як заходзіцца, — спыніўся ён ад новага крыку дзіцяці.
Соска звалілася на падлогу. Стары, крэкчучы, падняў яе, пакруціў у руках і сказаў:
— Абмыць цяпер трэба.
— Дай спаласну, — сказала жонка.
— Дзе табе з адной рукой? Я сам. Ёсць згатаваная вада?
— У чайніку.
Ён спаласнуў соску і вярнуўся да дзіцяці. Яно схапіла яе і сцішылася.
— Пэўна яўрэйскае, — заўважыў бацька.
— Цяпер яно проста савецкае, — адказала маці.