— Ну, вер не вер — твая справа. Мне напляваць. А толькі грэх не схаваеш у мех. Ды дарэчы, — шчоўкнуў Чусевіч пальцамі, — артыкул у газеце быў, дзе былая жонка яго шальмавала.
— А ты яго чытаў?
— Сам не чытаў, мяне тут тады не было, — зазлаваў Мішка з-за такога да сябе недаверу. — Але верныя людзі казалі. У артыкуле тым, канешне, не напісана, што сын — педзік, але што родны бацька яго з дому вытурыў — дакладна. За шкірку — і ў дзірку! Ух-хе-хе!
— А ты бачыў? — ужо зусім недарэчна прамармытаў Багатка.
— Ды што ты заладзіў: чытаў, бачыў! Ну пайдзі і правер, спытайся ў Жыгоцкага, калі ён табе адкажа! — Чусевіч падцягнуў штаны, якія з-за слабай гумкі пастаянна з’язджалі; зноў вывудзіў з задняй кішэні «Прыму» і працягнуў суразмоўніку. — Будзеш?
— Не. — Павел Алегавіч стаяў і рассеяна пашчыпваў свае шчокі. — Пайду я, напэўна.
— Ды чакай, Пашка! — Чусевіч зухавата сунуў у рот цыгарэту. — Давай хоць піва возьмем, пагамонім як след. У мяне зараз дома нікога.
— Не, пайду, — як скрозь яго глядзеў Багатка. — Я ж табе казаў, справы.
— А ты ў які бок? — прыставаў неўгамонны Мішка.
— Да трамвая.
— Ну дык я цябе правяду. Мне тут якраз у краму трэба заскочыць. — Чусевіч ляпнуў Паўла Алегавіча па плячы. — Тут за домам сцяжынка ёсць, па ёй карацей будзе. — Ён паказаў рукой на рог свайго дома.
7
З вялікай цяжкасцю адкараскаўся Багатка ад няўрымслівага Мішкі Чусевіча. Пакуль яны рушылі цераз двары да трамвайнай лініі, той, мусіць, разоў пяць паўтараў: «А то падумай, мо партвейнчыку возьмем — і да мяне?» — і нахабна выпускаў у твар струмень тытунёвага дыму.
Павел Алегавіч адмоўчваўся, сціснуўшы зубы. Аднак не на Чусевіча ён збольшага сердаваў. Спадар Пятро Жыгоцкі зноў і напоўніцу авалодаў ягонымі думкамі. «Подлы, подлы ён чалавек!» — бурліла і віхурыла Багаткава нутро. Ад нястрымнага шалу дрыжалі сківіцы.
А Чусевіч ужо захоплена пераключыўся на новыя тэмы, раз-пораз торгаў Паўла Алегавіча за рукаво кашулі, нешта выкрыкваў, смяяўся, паказваў надзіва белыя для заядлага курыльшчыка зубы.
— Ну хоць за кампанію са мной заскоч, — прыстаў ён да Багаткі, калі яны ўжо выйшлі на патрэбную вуліцу і параўняліся з крамай.
— Не, мне, ведаеш, пазваніць трэба. — Павел Алегавіч кіўнуў на тэлефонную будку непадалёк.
— Ну звані, звані, а я мігам, — ускочыў на ганак Чусевіч. — Толькі пачакай мяне, ладна? — Гэты назола ўсё яшчэ спадзяваўся залучыць Багатку ў сабутэльнікі.
Павел Алегавіч не адказаў і прыспорыў да тэлефоннай кабіны. Аднак, дапяўшы яе, званіць не стаў, а жулікавата абярнуўся, упэўніўся, што дакучлівы Чусевіч схаваўся ў краме, і сігануў праз вуліцу. Ён яўна парушаў правілы дарожнага руху, бо пераходу тут не было. Але не было і міліцыянтаў.
Перайшоўшы вуліцу, Багатка шуснуў у падваротню і пашыбаваў уздоўж першага рада дамоў, паралельна вуліцы. Так пехатою, хвілін мо праз дзесяць, ён дасягнуў станцыі метро і знік у падзямеллі.
Седзячы ў паўпустым вагоне, Павел Алегавіч нават не ўспомніў, што хацеў пагаліцца і купіць цыгарэт. Адно і толькі адно жаданне зараз валодала ім: сустрэцца з дачкою і гэтым. (ух, слова не падбярэш!). А вось што будзе далей, Багатка ўяўляў сабе досыць туманна.
Ён выйшаў на станцыі «Няміга», падняўся наверх і пасунуўся ўбок праспекта Машэрава. Быў Павел Алегавіч апрануты вельмі несамавіта: шэрыя вынашаныя штаны, збітыя дачныя туфлі, клятчастая кашуля, купленая яшчэ за савецкім часам. А калі ўзгадаць сіва-шчаціністы твар, то можна зразумець, чаму многія прахожыя пазіралі на яго са здзіўленнем. Аднак пашанцавала Паўлу Алегавічу, і ніводны міліцыянт, а на праспекце Машэрава іх бывае нямала, не спыніў.