Яшчэ хвілін пяць я не мог паварушыцца. Затым пакрысе аджылі ступні (я стаў адчуваць ціск на іх вагі цела), закалола ў кончыках пальцаў, я пачаў церці іх адзін аб адзін, потым сціснуў кулак, сагнуў правую руку ў локці, паднёс яе да твару, абмацаў. Словам, неўзабаве зусім ачуняў. Побач валялася матыка, да яблынькі, леваруч, была прыхілена рыдлёўка. Куст чорных парэчак трапятаў лісцем на лёгкім ветрыку. Па небе плылі рэдкія бухматыя воблачкі. Сказаць, што я знепрытомнеў? Хм. А хіба, згубіўшы прытомнасць, можна застацца стаяць? Не ведаю.
Дацёгся я да лаўкі, што пад хатай, сеў у цяньку і здранцвеў. То страшна станавілася мне, а то бязбоязна, светла. Нібы сонца ў маёй душы хавалася за аблокі і выплывала. Богведама, колькі я так праседзеў. Згадкі з мінулага жыцця чаргаваліся з роздумамі і ліпкай дрымотай. І тут неяк само сабой да мяне прыйшоў досвед. І раптам адкрылася карціна нашай Светабудовы. Не ў сэнсе планет і зорак, а ў сэнсе нябачнага — незлічоных паралельных сусветаў, бясконцага і зваротнага часу. Ведаю, што гэта выглядае трызненнем вар’ята, але ж і пішу для сябе. Словам, нічога не памірае! Любы чалавек, звер і расліна жывуць у сваім часе абсалютна рэальна, хоць бы і сканалі даўно. У любую хвіліну дня сённяшняга адбываецца і жыццё прамінулае: праходзяць сваімі дарогамі нашы продкі, абвяваюць іх вятры таго часу, хвалююць тагачасныя клопаты. Гэта, як бы сказаць. Ну, як у кінематографе, ці што — калі напраўду спагадаем мы кінагероям перад экранамі, хоць і знятыя тыя стужкі, бывае, паўстагоддзя таму, і акцёры даўно памерлі. Мы нібы ўваходзім праз экран у тыя міні-сусветы, падглядваем тое жыццё. Не ведаю, ці добры гэта прыклад, але нешта падобнае адбываецца і ў нашай Светабудове — усё жыве паралельна.
О, толькі цяпер, больш за суткі з той з’явы прайшло, пачынаю я разумець, як часта ў нашым жыцці адбываюцца з людзьмі дзівосы, анамаліі ўсякія. Яны і ёсць тымі момантамі, калі перасякаюцца разначасавыя сусветы. Багата я колісь чытаў пра НЛА, прывіды і іншае. Пасмейваўся. Гэтак жа пасмяяліся б і з мяне, каб заявіў пра свой досвед. Я суб’ект успрымання — не болей. А рэчаіснасць — штука аб’ектыўная, здаровая, жыццяздольная, яна мае ахоўныя механізмы ад анамалій, адзін з іх — нявер’е. Асабліва ж настойлівых запіраюць у псіхушкі, лечаць. Таму не дай Бог мне з кім падзяліцца. Аднак цяжка маўчаць. Пішу. Госпадзе, што ж са мной будзе?
Заўтра наважыў з’ездзіць у Мінск. Ведаю, што я там непажаданы. Знаю, што нічога не змагу памяняць. Дык хоць папужаю. Хаця. для Жыгоцкага я камар. Прыплясне і не маргне. Ну ды хай будзе як будзе.
9
На мінскую кватэру Павел Алегавіч прыбыў гадзін у сем вечара. Адамкнуў вышэйшы паверх, увайшоў і як бы там затаіўся. Уніз не спускаўся. Дамашнія таксама не праявілі да яго цікавасці. Двухпавярховая кватэра Багаткаў зноў падзялілася на два варожыя лагеры.
Атмасфера міжволі накалялася.
Так доўжылася да дванаццаці гадзін наступнага дня, калі Павел Алегавіч сышоў па лесвіцы ўніз. Ён яшчэ зранку намерыўся пагаварыць з жонкай, але марудзіў да гэтага часу, спадзеючыся, што сын Юрка нарэшце прачнецца і пабяжыць па сваіх справах. Між іншым, прыцёгся ён учора гадзіны ў тры ночы, тупаў па кватэры, ліў ваду ў ваннай і бразгаў на кухні так, што разбудзіў бацьку. «А цяпер яго ягамосць спачываюць!» — кіпеў Павел Алегавіч у сябе наверсе. Ён не хацеў весці размову з Верай Генадзеўнай пры сыне. Ведаў, што шанцаў грунтоўна пагаварыць тады не будзе ніякіх — надта ўжо ўзрываўся бацька на Юрася, надта ўжо былі яны псіхалагічна несумяшчальныя.
Але і апоўдні сын бестурботна хроп у сваім пакоі, і нічога не ўказвала на тое, што ён неўзабаве прачнецца.
Далей марнаваць час было нельга, да ўсяго і жонка магла пабегчы па магазінах. Пасля абеду ж яна, найхутчэй, заступае на сваё дзяжурства ў бальніцу.
Калі спускаўся па лесвіцы, Багатка зацяўся на перадапошняй прыступцы і ледзь не грымнуў касцямі. Саскочыўшы, цудам збалансаваў і ўтрымаўся на нагах. Аднак ступню крыху падвярнуў.
Ён улавіў слыхам, што жонка знаходзіцца на кухні, і паспяшаўся туды.
— Ну прывітанне, добрыя людзі, — як заўсёды, з’едліва пачаў Павел Алегавіч. (Другім тонам ён ужо, калі б і хацеў, не мог размаўляць з сямейнікамі.) — Як жывяце-можаце? Як здароўе? Як справы?
Вера Генадзеўна шкварыла нешта на пліце. Яна знарок не абярнулася, калі ўвайшоў муж, вытрымала непрацяглую паўзу, а тады холадна прамовіла:
— Лепш раскажы, што ты ў мінулы панядзелак вычварыў.
— А што такое? — скорчыў грымасу недаўмення муж.
Жонка павярнула да яго свой насаты злы профіль.
— І не сорамна табе? — На яе скроні выразна торгалася блакітная жылка.
— А-а-а. — тэатральна ўзвыў Павел Алегавіч. — Усё, так бы мовіць, я-ясненька. Гэта дачу-ушка наша нафіскаліла. Пазваніла, небарака, паплакацца, што бацька пакрыўдзіў! Ну-ну, — ён задаволена ўхмыльнуўся.
— Я б на тваім месцы ў яе прабачэння папрасіла. Ашаломак стары! — рэзка павысіла тон жонка. — Калі ты сапсуеш Тамары жыццё, то я. я цябе са свету звяду! — Худая, вастраносая, бледная без касметыкі і трохі ўскалмачаная, яна падалася Паўлу Алегавічу дужа падобнай на ведзьму.
«І звядзе, — падумалася, — і ўжо зводзіць».
— Вось калі ты будзеш на маім месцы, — перайшоў у рашучы наступ муж, — то тады і давай парады. Ясна табе?! — Яго высокі лоб пакрыўся сеткай маршчын. — А паколькі на маім месцы ты ніколі не будзеш, то дазволь ужо мне самому вырашаць, што рабіць.