— Што ж, лейтэнант, віншую з поспехам.
— Дзякуй, таварыш капітан, — Сітніца на імгненне сцішыўся і Юрый ужо падумаў, што той паклаў трубку, аднак слухаўка зноў ажыла:
— Таварыш капітан, гэтая сволач на допыце шкадаваў, што не змог у мінулую суботу падпаліць хату вашай бабулі. Казаў, што той ноччу ніводная запалка ў яго не загарэлася, быццам нехта нябачны стаяў побач з ім і задзімаў полымя.
— Ён хацеў спаліць мяне разам з бабуляй? Чаму?
— Не ведаю. Ён мармытаў нешта пра тое, што вы праз яго вочы зазірнулі ў яго душу, а ў вашых вачах ён убачыў прысуд сабе.
— Я яму не суддзя, — прагаварыў Юрый і паклаў трубку.
Яшчэ некалькі секунд ён задумліва глядзеў на тэлефонны апарат, потым падняўся з-за стала, прайшоўся па кабінеце, спыніўся ля акна і, гледзячы на бязлюдную вуліцу, падвёў рысу пад пачутым: «Здраднікі не маюць вачэй, каб можна было зазіраць у іх душу. І не людзі яны зусім, а так, толькі цені, такія ж чорныя і смярдзючыя, як і іх душы».