8
Распалілі вялікі касцёр, накідалі ўсё, што назбірала Воля ўчора. Рабілі гэта больш па заведзенай звычцы, чым па неабходнасці. Бязветраны ранак даваў дыму ўзнімацца слупам. Снедалі рэшткамі разагрэтых на агні кавалкаў чаплі.
Усе разам прыйшлі да берага канала, дзе горкай ляжалі тонкія сасновыя бярвенцы.
— Ну, Данік, давай будзем рабіць наш плыт, на якім мы паплывём дадому!
Цёмная вада канала была як гарачая, туман над ёй падаваўся парам. Віталь не стаў марудзіць, выбраў дзве папярэчыны, паклаў іх канцамі ў ваду, на іх — таўсцейшае бярвенца.
— Самае галоўнае нам зараз — добра пачаць, — тлумачыў ён. — Ты, Воля, трымай гэтую папярэчыну, а ты Данік — гэтую. Прысядзь, хапі яе, ага, вось так… Не, не цісні, не цягні, проста трымай, каб яна не спаўзла раней патрэбнага ў ваду. А я буду прывязваць…
З даўжэйшай вяроўчынай, звязанай учарашнім вечарам ля вогнішча, ён рушыў у ваду, сцепануўся — яна была халодная, даходзіла да грудзей. Прымусіў сябе забыцца на холад, зрабіў першы вузел, пасля другі на іншай папярэчыне.
— Малайцы, пачатак пакладзены! Цяпер адпускайце… Волечка, давай па чарзе бярвенцы нашыя, кладзі на папярэчыны, соўгай да мяне…
Ён, ашчаджаючыся, перахопліваў крыж-накрыж па два, па тры бярвенцы з папярэчынай. Калі перайшоў мацаваць на другі бок, Воля, пабачыўшы, як яму не вельмі зручна, зайшла ў ваду, войкнула ад неспадзяванага холаду:
— А з выгляду дык і цёплая, — апраўдалася яна і прапанавала: — Давайце, кажыце мне, як і што трымаць…
Карацейшай вяроўчыны на гэты бок не хапіла.
— Што рабіць? — Воля зірнула на Віталя, на сябе, на сына. — У Даніка штонікі…
— Напачатку мусім ахвяраваць нашым рарытэтам, — усміхнуўся Віталь. — На восцях… Развяжам усё, спляцём коску, пабачым.
— Вой, я і праўда хацела іх прывезці дахаты, як ўспамін, — засмуцілася Воля. — Дайце нам з Данікам хоць зубоў пару… на якія рыбіна патрапіла!
Віталь разабраў восці, два яловых вострых клыкі працягнуў хлопчыку:
— Трымай! Яны прынеслі нам удачу!
Дасталі яшчэ палавінкі шнуркоў са сваіх красовак, але…
— Данічак, мабыць, давядзецца табе са штонікаў зрабіць шорты, як і ў мяне, і ў дзядзі Віталя, — падміргнула Воля сыну. — Ты згодзен?
А той, не чакаючы загаду, хутка скінуў свае красовачкі на ліпучках, прысеў і сцягваў штонікі.
Плыт атрымаўся з выгляду вялікім — недзе пяць на тры метры. Сцягнулі яго цалкам у ваду. Віталь не марудзячы надта, каб не паказаць сваё хваляванне, хутка абапёрся рукамі аб край, падцягнуўся і закінуў адну нагу, ускараскаўся. І выдыхнуў з палёгкай усю сваю трывогу, якая не знікала з першага рэзу нажа па першай выбранай хвоі — плыт трымаў яго надзейна. То і Волю з Данікам утрымае. Загадзя падрыхтаваным доўгім і моцным дручком упёрся ў дно, падагнаў плыт пад самы бераг.
— Ну, Воля, ступай хуценька… Данічак, ты не пужайся, мы толькі праверым, каб было надзейна.
Бярвенцы хоць і схаваліся амаль цалкам у ваду, але трымалі ўпэўнена.