Мы сумеліся. Найбольш, здаецца, я. Амаль падсвядома, толькі па адчуванні нейкай незразумелай віны я падышоў да яе i сказаў:
— Прабачце, калі я што не так...
Словы былі не тыя. Яна памаўчала, a потым адказала з намаганнем на спакой:
— Гэта не той выпадак, калі просяць прабачэння.
I я тут яшчэ раз заўважыў, ужо выразна, зблізку, якая яна сумная...
* * *
Ён i паэт, i архітэктар. Цікавае, рэдкаснае спалучэнне. Ён любіць свой горад з добрым веданнем яго i хоча паказаць нам усё як найлепш.
А я не ведаю яшчэ, што неўзабаве мне забаліць ад новай выпадковасці, ажно скажу ў душы: «I навошта вы, малады, інтэлігентны, іменна з гэтага пачалі?..»
Бо ён пачаў чамусьці з могілак латышскіх стралкоў.
А на тых могілках, залітых вераснёвым сонцам, святло якога ўзмацнялася ад золата нерухомай лістоты, якраз тады, калі мы падышлі, здалёк пачуўся пахавальны марш.
Я ўжо ведаў, чаму адзіная сярод нас жанчына — у такой непрыступнай сумоце.
Музыка нібы дыхнула на яе, ды так, што цяжка стала, як супраць лютага ветру ісці, i яна пачала адставаць ад усіх, каб застацца каля ўвахода.
I я не змог ісці далей. Я падышоў, пацалаваў яе руку, i мы нічога не гаварылі.
* * *
Мора хацела штосьці, штосьці, штосьці сказаць... Чакаў, чакаў, чакаў — не сказала... Так i пайшоў.
Гэта — учора.
Потым вецер усю ноч атакаваў наш дом, а як заднела — поўны месяц клікаў з ашклёнай верхатуры на зямлю, пад сасновы пошум, да шуму марскога.
Хацеў ёй пазваніць, нібы ўпэўнены, што не спіць i яна. Потым «узяўся за розум»: а што ж за блізкасць такая?.. Выйшаў адзін.
Мусіў вярнуцца, бо вецер i дождж.
Чайкі пакурчыліся на змытым пяску i адступаюцца ад хваль. А вецер падганяе ix, каб патупалі, умацоўваючыся на далейшае стаянне. Нават i грэюцца, махаючы крыламі.
З балконнага акна відно, як ходзяць зялёныя хвалі сасновых вяршыняў. Вострая вежа кірхі стаіць непарушна i толькі жмурыцца ад вострага дажджу.
А на балконе гайдаецца ціха, відаць, пачаўшы яшчэ звечара, лазовае крэсла-гайдалка.