— Што зробiм спачатку: паснедаем цi?..
— Што заўгодна, дарагi, — адказала яна i соладка пазяхнула, — толькi сняданку няма.
Жартаўнiку давялося паснедаць дома.
Падмацаваўшыся, Жартаўнiк паклiкаў Слугу i загадаў:
— Знайдзi мне для забаўкi дзвюх сакаўных трыццацiгадовых кабетак!
— Добра, — адказаў той, — але як раптам не знайду, дык прывяду адну шасцiдзесяцiгадовую.
— Не трэба. — Жартаўнiк махнуў рукою i пайшоў у жончыну спачывальню.
— У гэтую ноч я бачыла цябе ў сваiм сне! — усклiкнула тая, пабачыўшы мужа.
— Не можа быць! — здзiвiўся Жартаўнiк, — якраз усю гэтую ноч я прабыў у Прастытуткi.
— А як яна цяпер жыве? — асцярожна запыталася Жонка.
— Цяпер яна жыве добра, бо на мiнулым тыднi пахавала Мужа.
Пасля размовы з Жонкаю Жартаўнiк выправiўся разам з Суседам на шпацыр.
— Я з тваёй Жонкай маркiтаваўся ў гэтую ноч, — паведамiў Сусед падчас шпацыру.
— Божа! — Жартаўнiк ускiнуў рукi да неба, але ўспомнiў апошнюю размову з Богам, i рукi апусцiлiся. — Мне гэты занятак наканаваў злы лёс, а табе хто?
Сусед прамаўчаў.
Жартаўнiк жа, заўважыўшы чорную курыцу, уголас зазначыў:
— У гэтай курыцы памёр певень.
Сусед узрадаваўся, што размова пацякла ў iншым накiрунку, i ўсклiкнуў:
— А вунь Кастрат размаўляе з Жанчынаю...
— Гэта ягоная Жонка? — запытаўся Жартаўнiк.
— Кастрат не можа мець Жонкi, — паведамiў Сусед.
— Ясна, гэты Кастрат размаўляе з Дачкой...