- Та-а-ак, - Тамілін злез з гаража і падышоў да ачахлага вогнішча, - хацеў бульбы мне не даць?
Міцька маўчаў і глядзеў на крывяныя вуглі.
- Так? Я ў цябе пытаю, герой, - Ванька па-сяброўску паклаў руку на Міцькава плячо.
- Малы, хадзі сюды, не бойся.
Кныш падышоў да хлопцаў.
- Сажы, ён цябе біў? Не бойся, гавары.
Суцкі скінуў чужую руку са свайго пляча і ўстаў.
- Біў! – злосна і ўпэўнена вымавіў самы меншы.
Тамілін спрытна схапіў Міцькава запясце і вывернуў яму руку. Той застагнаў, але не вымавіў ні слова.
- Трэба цябе, гад, пакараць, каб ведаў, як малых біць, а старэйшым бульбы не даваць. Малы, падыдзі і дай гэтаму гаду па галаве, - загадаў самы старэйшы.
- Толькі паспрабуй, шчанюк, - варожа прашаптаў Суцкі.
- На! – Саўка падскочыў і з усяе моцы ўдарыў кулаком у скронь. – Можа, яшчэ даць?
Міцька паспрабаваў вырвацца, але Тамілін прыціснуў заламаную руку да лапаткі.
- Пусці-і-і…
- Ну што, будзеш біць малых? – мядовым голасам праспяваў Ванька.
- Будзеш біць малых? – праскавытаў Кныш і высалапіў язык.
- Не буду! Пусці! Баліць!
Тамілін крыху паслабіў заламаную руку, Суцкі вырваўся і пабег у цемру.
- У-гу-гу-гу-гу-у-у, - услед уцекачу пусціў самы старэйшы.
- Ага-га-га-га-га-а-а, - дадаў самы малы.
На заводзе азваўся вартавы сабака.
Рэха пакацілася па мікрараёне, па пустых, засаджаных тонкімі дрэўцамі, дварах, паміж дзевяціпавярховікаў, над пляскатымі дахамі гаражоў і кіёскаў…