- Не, пайду да сябе.
Хвілін праз дзесяць ён, узбуджаны і радасны, шырока расчыніў дзверы.
- Выдатная навіна, дарагая. Яны пакідаюць нас яшчэ на месяц і будуць плаціць удвая.
Ён падскочыў да яе, хацеў абняць, пацалаваць, але яна адпіхнула яго.
- Ці трэба мне скакаць сёння другі раз?
- Думаю, давядзецца. Я спрабаваў быў дамовіцца толькі на адно выступленне за дзень, але ён і слухаць не хоча. Кажа, што вельмі трэба, каб ты скакала ў час вячэры. Ён мае рацыю, гэта за двайную плату.
Яна кінулася на падлогу і залілася слязьмі.
- Я не магу, Сід, не магу! Я разаб'юся.
Ён сеў каля яе, абняў, ласкава пагладзіў па галаве.
- Супакойся, вазьмі сябе ў рукі. Не можам жа мы адмовіцца ад такой сумы. Уяві толькі, гэтага нам хопіць на цэлую зіму, і мы будзем жыць толькі для сябе. Дый засталося ўсяго нейкіх чатыры дні ў ліпені, а потым - адзін толькі жнівень.
- Не, не, я баюся. Я не хачу паміраць, Сід. Я кахаю цябе.
- Я ведаю, дарагая, і я кахаю цябе. Пасля вяселля я на другіх жанчын і не глядзеў. У нас ніколі яшчэ не было такіх грошай і ніколі не будзе ўжо. Ты ж ведаеш, як бывае, сёння маеш вялікі поспех, а заўтра яго няма. Ты ж цяпер славутая на ўвесь свет.
- Як Жанчына Гарматнае Ядро, - падхапіла яна з'едліва.
«Праклятая старая», - падумаў ён.
Ён ведаў, што гэта было апошняй кропляй. Прыкра падумаць, як усё гэта ўспрыняла Стэла.
- Яна адкрыла мне вочы, - гаварыла Стэла. - Чаму яны, думаеш, ходзяць сюды штодзень? Спадзяюцца, што ім пашанцуе ўбачыць, як я разаб'юся. Я памру, а яны праз які месяц забудуць маё імя. Вось яна якая, твая публіка. Я ўсё зразумела, калі ўбачыла гэтую размаляваную старую ляльку. О Сід, каб ты ведаў, як мне цяжка! - Яна абвіла рукамі яго шыю, прыціснулася да яго шчакі. - Не ўгаворвай мяне, Сід. Я не магу сёння зноў скакаць.
- Сёння не можаш? Калі ты і праўда перахвалявалася, я скажу Эспінэлю, што ты сябе дрэнна адчуваеш. Думаю, ён дазволіць сёння больш не выступаць.
- Не сёння, Сід. Ніколі.
Яна адчувала, як ён крыху адсунуўся ад яе.
- Не, Сід, павер, гэта не капрызы. Не сёння я надумала, рашэнне прыйшло даўно. Не магу спаць па начах, толькі пра гэта і думаю. Толькі вочы заплюшчу, бачу: стаю на лесвіцы і гляджу ўніз. Сёння я ледзьве змагла падняцца на пляцоўку, так ногі дрыжалі, а калі ты падпаліў бензін і крыкнуў «aller», мяне быццам нешта трымала, не пускала скакаць. Як падала, не помню. Агледзелася, а вакол ужо пляскаюць. Сід, каб ты мяне кахаў, не прымушаў бы так пакутаваць кожны раз.
Ён уздыхнуў. У яго самога вочы былі мокрыя ад слёз. Таму што ён вельмі кахаў яе.
- Ты ж ведаеш, што нас тады чакае. Былое жыццё. Пошукі выпадковага заробку.