- Яе там няма. Яе няма ў пакоі. І дзіцяці таксама няма.
Пер'е і Ганс ускрыкнулі, утраіх, не згаворваючыся, кінуліся па лесвіцы наверх. Рэзкае святло зімовага дня бязлітасна агаліла беднасць пакоя: жалезны ложак, танная шафка, камода. У пакоі сапраўды нікога не было.
- Дзе яна? - загаласіла мадам Пер'е. Яна выбегла ў вузкі калідорчык, расчыніла там дзверы, паклікала дачку: - Анет! Анет! О божухна, звар'яцела яна, ці што?
- Можа, яна ў гасцёўні?
Яны кінуліся ўніз у пакой, дзе даўно ніхто не жыў. Там было холадна і пуста, заглянулі ў кладоўку.
- Нідзе яе няма! Здарылася нешта нядобрае.
- Як яна магла выйсці з дому? - усхвалявана спытаўся Ганс.
- Праз парадныя дзверы, дурань!
Пер'е пабег да параднага ўвахода, агледзеў яго.
- Так і ёсць. Засаўка адсунута.
- Божухна! Божа літасцівы! - крычала мадам Пер'е. - Яна загубіць сябе!
- Трэба яе пашукаць, - сказаў Ганс. Па звычцы ён пабег назад у кухню - ён заўсёды заходзіў у дом праз кухню. Старыя пабеглі за ім.
- Куды ісці?!
- Божа мой! Рэчка... - раптам войкнула старая.
Ганс стаў як укопаны. У гэты момант на парозе з'явілася Анет. На ёй была начная кашуля і празрысты халацік са штучнага шоўку: блакітныя кветкі на ружовым фоне. Яна вымакла да ніткі, мокрыя валасы прыліплі да твару, брудныя пасмы звісалі на плечы. Яна была белая як смерць. Мадам Пер'е кінулася да дачкі, прыціснула да сябе.
- Дзе ты была? Небарака мая, ты ўся вымакла. Што здарылася?
Але Анет адпіхнула яе. Яна зірнула на Ганса.
- Ты прыйшоў якраз калі трэба.
- Дзе дзіця? - ускрыкнула мадам Пер'е.
- Я павінна была зрабіць гэта цяпер. Я баялася, што пазней у мяне не хопіць мужнасці.
- Анет, што ты зрабіла?!
- Тое, што падказала мне сумленне. Я апусціла яго ў рэчку і трымала пад вадой, пакуль ён не памёр...