Ён тут жа залпам выпіў, паставіў чарку на стойку, задаволена кіўнуў майму знаёмаму:
- Gracias. Hasta luego*.
* Дзякуй. Да пабачэння (гішп.).
І пайшоў далей прадаваць свае білеты наведвальнікам бара.
- Хто гэта? - спытаўся я. - Які страшэнны ў яго шнар.
- І праўда, зусім не ўпрыгожвае твару. Чалавек гэты - выгнаннік з Нікарагуа. Бясспрэчна, галаварэз і бандыт, але някепскі хлопец. Час ад часу я даю яму некалькі песа. Раней ён быў генералам, узначальваў там мяцеж, і, калі б не скончыліся боепрыпасы, скінуў бы ўрад і стаў бы ваенным міністрам, а не гандляром латарэйных білетаў у Гватэмале. Яго ўзялі разам з усім штабам і судзілі палявым судом. Прыгаварылі да расстрэлу, гэта там хутка робіцца.
У камеры ўсю ноч асуджаныя - іх было пяць чалавек - гулялі ў покер, выкарыстоўвалі запалкі замест фішак. Потым ён мне казаў, што ніколі яшчэ не было ў яго, каб так не шанцавала. Калі на золку прыйшлі салдаты, каб весці палонных да месца пакарання, ён паспеў прагуляць запалак больш, чым звычайны чалавек спальвае за ўсё жыццё.
Іх вывелі на турэмны двор і паставілі ля сцяны тварам да салдат. Аднак расстрэльваць не спяшаліся, і наш сябра спытаўся, якога чорта іх прымушаюць тут стаяць. Афіцэр растлумачыў, што чакаюць генерала - галоўнакамандуючага дзяржаўнымі войскамі, які пажадаў прысутнічаць пры расстрэле.
- Тады, відаць, я яшчэ паспею выпаліць цыгарку, - сказаў наш сябра. - Генерал ніколі не вызначаўся пунктуальнасцю.
Але толькі ён запаліў, генерал - між іншым, гэта быў Сан-Ігнасія, вы яго, думаю, сустракалі - з'явіўся на двары разам са сваім ад'ютантам. Выканалі звычайныя фармальнасці, і Сан-Ігнасія папытаўся, ці ёсць у каго з асуджаных апошняе жаданне. Чатыры адмовіліся, а наш сябра сказаў:
- Я б хацеў развітацца з жонкаю.
- Bueno*, - пагадзіўся генерал, - я дазваляю. Дзе яна?
* Добра (гішп.).
- Чакае ля турэмнай брамы.
- Тады, думаю, хвілін пяць вам хопіць.
- Нават меней, сіньёр генерал, - узрадаваўся наш сябра.
- Адвядзіце яго ўбок.
Два салдаты выйшлі наперад і адвялі асуджанага. Генерал кіўнуў галавой, афіцэр падаў каманду, прагучаў бязладны залп, і тыя чацвёра ўпалі. Падалі яны не разам, а адзін за адным, тузаючыся, як марыянеткі ў лялечным тэатры. Падышоў афіцэр і разрадзіў абодва ствалы рэвальвера ў тых, хто яшчэ варушыўся. Наш сябра дапаліў цыгарэту, пстрыкнуў недапалкам.
У гэты час ля брамы адбыўся нейкі рух. На двор убегла маладая жанчына - і раптам спынілася, схапіўшыся за сэрца. Ускрыкнула і, выпрастаўшы рукі, кінулася наперад.
- Catamba*, - сказаў генерал.
* А, каб яе (гішп.).
Жанчына была ўся ў чорным, вэлюм закрываў валасы і частку яе змярцвелага бледнага твару. Амаль дзяўчынка - тоненькая, з правільнымі рысамі і вялізнымі вачыма. Цяпер у гэтых вачах застыў жах. Яна бегла, задыхалася і такая была прыгожая ў сваёй бядзе, што абыякавыя ўжо да ўсяго салдаты ўзбуджана загаманілі.