- Японцы ніколі не вырабяць жамчужыны, якой бы я не распазнаў з першага погляду. - Ён паказаў на каралі місіс Рэмзі. - Папомніце маё слова, місіс Рэмзі, каштоўнасць гэтага шнурка не зменшыцца ні на цэнт.
Місіс Рэмзі па сціпласці сваёй злёгку пачырванела і памкнулася схаваць жэмчуг у выраз сукенкі.
Рэмзі падсунуўся бліжэй. Ён загадкава зірнуў на нас, і ў вачах яго мільганула ўсмешка.
- Праўда, прыгожы шнурок?
- Я адразу звярнуў на яго ўвагу, - сказаў містэр Келада. - Так, адзначыў я сам сабе, вось гэта жэмчуг як мае быць.
- Яго купілі без мяне. Цікава, колькі, па-вашаму, ён каштуе?
- Думаю, каля пятнаццаці тысяч даляраў. Не дзіва, калі на Пятай Авеню за яго дадуць і ўсе трыццаць.
На твары ў Рэмзі з'явілася зларадная ўсмешка.
- Уявіце сабе, што ў дзень ад'езду з Ню-Ёрка місіс Рэмзі купіла гэты шнурок ва ўніверсальнай краме ўсяго за васемнаццаць даляраў.
Містэр Келада пачырванеў ад гневу.
- Лухта. Жэмчуг сапраўдны, больш таго, цудоўнай прыгажосці, ніколі яшчэ я не бачыў такога выдатнага шнурка.
- Давайце біцца ў заклад. Стаўлю сто даляраў, што гэта падробка.
- Давайце.
- Дарагі Элмар, не варта ісці ў заклад, калі загадзя ведаеш вынік, - сказала місіс Рэмзі, слабая ўсмешка кранула яе вусны, у голасе чуўся слабы дакор.
- Ну не. Грошы самі плывуць у рукі, трэба быць апошнім дурнем, каб не скарыстаць такой магчымасці.
- А як вы зможаце даказаць, што ваша праўда? - спыталася яна ў містэра Келады.
- Дазвольце мне бліжэй разгледзець, і, калі гэта падробка, я адразу скажу. Не пашкадую сто даляраў.
- Дарагая, здымі шнурок, калі ласка. Хай гэты джэнтльмен вывучае яго, колькі яму трэба.
Місіс Рэмзі нейкую хвіліну вагалася. Потым нерашуча дакранулася да замочка.
- Я не магу расшпіліць, - сказала яна. - Прыйдзецца вам, містэр Келада, паверыць мне на слова.
І раптам мяне працяла думка, што зараз нешта павінна здарыцца, але я прамаўчаў.
Рэмзі адразу падскочыў.