- Тут няма даты. Калі я і пісала калі-небудзь такую цыдулку, з таго часу магло мінуць шмат год. Пачакайце, я падумаю, паспрабую ўспомніць, як усё было.
- Я таксама звярнуў увагу, што даты няма. Калі цыдулка трапіць у рукі суда, вашых слуг дапытаюць і хутка высветліцца, ці вазілі Хэманду цыдулку ў дзень яго смерці.
Місіс Кросбі ў адчаі сціснула рукі і пахіснулася ў крэсле. Містэру Джойсу нават здалося, што яна вось-вось страціць прытомнасць.
- Клянуся, я не пісала гэтай цыдулкі.
Містэр Джойс памаўчаў. Ён перавёў позірк з твару жанчыны на падлогу. Ён думаў.
- У такім разе, я лічу, мы можам больш не вяртацца да гэтай тэмы, - урэшце павольна сказаў ён. - Калі чалавек, што мае цыдулку, вырашыць перадаць яе ў рукі правасуддзя, гэта не будзе вам нечаканасцю.
Містэр Джойс кончыў гаварыць, але не скрануўся з месца. Ён чакаў. Яму здалося, што чакаў ён занадта доўга. Ён не глядзеў на Леслі, тая ж сядзела нерухома, сцяўшы вусны. І тады зноў загаварыў ён.
- Калі вам няма больш чаго сказаць, я, бадай, пайду. Мяне чакаюць у канторы.
Яна спыталася:
- Што можна падумаць, калі прачытаеш гэту цыдулку?
- Можна падумаць, што вы свядома схлусілі, - рэзка адказаў містэр Джойс.
- Як гэта?
- Вы сцвярджалі, што не бачыліся з Хэмандам апошнія тры месяцы.
- Я перажыла цяжкае нервовае ўзрушэнне. Жахлівая ноч, кашмар. Натуральна, што нейкія падрабязнасці маглі лёгка выпасці з маёй памяці.
- На няшчасце, вы здолелі ўзнавіць да дробязей размову з Хэмандам, а пра тую важную акалічнасць, што ён у дзень смерці прыйшоў да вас на ваша ўласнае настойлівае запрашэнне, вы забыліся.
- Не, не забылася. Але я баялся пра гэта расказваць. Калі б я прызналася, што сама запрасіла, хто б мне паверыў! Зразумела, гэта глупства, але я спалохалася. І калі ўжо сказала, што не бачылася з Хэмандам, я не магла адступіць.
Да Леслі зноў вярнулася яе выдатнае самавалоданне, і яна вытрымала дапытлівы позірк містэра Джойса. Яе жаноцкасць абяззбройвала.
- Вам прыйдзецца растлумачыць, чаму вы запрасілі Хэманда менавіта ў той вечер, калі Роберта не было дома.
Яна зірнула на адваката шырока расплюшчанымі вачыма. Дарэмна той дагэтуль лічыў, што ў яе звычайныя вочы, - вочы яе цудоўныя, і цяпер у іх, здаецца, бліснулі слёзы. Голас крыху задрыжаў.
- Гэта я рыхтавала Роберту сюрпрыз. Хутка ў яго дзень нараджэння. Ён марыў пра новую стрэльбу, а я нічога ў гэтым не разумею. Я і вырашыла параіцца з Джэфам. Хацела папрасіць, каб ён заказаў стрэльбу на сваё імя.
- Відаць, вы не зусім добра помніце змест цыдулкі. Можа, прачытаеце яе яшчэ раз?
- Не, навошта, - хутка адказала яна.