Фермеркi - пунсовыя, ацяжэлыя, з напятымi, як шары, лiфамi, перацятыя гарсэтамi, разбухлыя i зверху, i знiзу, - доўга не вылазiлi з-за стала: саромелiся. Але варта было адной, не надта баязлiвай, падняцца i выйсцi на панадворак, як следам пацягнулiся ўсе астатнiя. Вярнулiся жанчыны павесялелыя, што не магло не выклiкаць кепiкаў. I пасыпалiся грубыя жарты.
Па застоллi хлынулi непрыстойнасцi, i ўсе - на тэму шлюбнай ночы. Арсенал сялянскага досцiпу гэтым i вычарпаўся. Падзеi iхняга жыцця адвеку суправаджалiся нязменнымi анекдотамi, i хоць ведалi iх усе прысутныя, але i на гэты раз пры згадцы анекдотаў госцi клалiся покатам.
Варта было сiвагаловаму старому пачаць: "Каму ў Мезiдон - калi ласка, у карэту!" - як адразу грымнуў дружны рогат.
У канцы стала чатыры дзецюкi - жанiховы суседзi - вiдаць, згаварылiся пажартаваць з маладых i ўжо прыдумалi нешта цiкавае - нездарма iх так разбiраў смех.
Нарэшце, калi ўзнiкла хвiлiнка зацiшша, адзiн дзяцюк голасна сказаў:
- Сёння будзе месячная ноч, i ўжо калi-калi, а сёння браканьеры свайго не ўпусцяць! Як ты думаеш, Жан? Але сёння табе, вядома, не да месяца будзе.
Жанiх крута абярнуўся на голас.
- Хай толькi паткнуцца сюды тыя браканьеры!
- А што, запраста могуць прыйсцi, - засмяяўся другi дзяцюк. - Сёння ўночы ў цябе будзе другi клопат!
Застолле скаланулася ад рогату - аж падлога задрыжала, аж зазвiнелi шклянкi.
Пры думцы, што нехта можа пакарыстацца вяселлем i пабраканьернiчаць на яго зямлi, Жан прыйшоў у шаленства:
- А вось хай толькi паткнуцца, кажу табе!
Зноў пасыпалiся жартачкi, якiя змусiлi пачырванець нявесту, i без гэтага ўсхваляваную трапятлiвым чаканнем.
Нарэшце бочкi гарэлкi былi асушаны i госцi паразыходзiлiся. Маладыя пайшлi ў спальню, размешчаную, як i ўсе iншыя пакоi, на першым паверсе. Было душнавата, i яны не сталi зачыняць акно, толькi стулiлi аканiцы. На камодзе гарэла невялiкая безгустоўная лямпа - цясцёў падарунак; пасланы ложак быў гатоў прыняць новую пару, якая за ўвесь цырыманiял сельскiх буржуа не абмянялася нiводным пацалункам.
Разалi ўжо зняла капялюшык i сукенку i цяпер у адной нiжняй спаднiцы расшнуроўвала чаравiкi, а Жан дапальваў цыгарэту i краем вока паглядваў на сваю маладую жонку.
Ён цiкаваў за ёю, i яго агнёвыя вочы хутчэй выдавалi пажадлiвасць, чым пяшчоту: ён не гэтак кахаў дзяўчыну, як жадаў яе. I рашуча, рэзкiм рухам мужыка, якi гатовы ўзяцца за работу, Жан сцягнуў з сябе кашулю.
Разалi скiнула чаравiкi i ўзялася за панчохi.
- Марш за полаг, пачакай там, пакуль я лягу, - сказала яна.
Яны ведалiся з маленства i былi на "ты".
Жан для прылiку заўпарцiўся, потым, хiтравата пасмейваючыся, пайшоў i схаваўся за полаг, аднак вытыркнуў галаву. Разалi рассмяялася i пачала засланяць яму вочы, Жан не даваўся - у любоўнай, жыццярадаснай забаве маладых не было i знаку сораму цi няёмкасцi.
Урэшце Жан саступiў; Разалi ўмомант расшмаргнула завязку ў сваёй апошняй спаднiцы - тая слiзганула па клубах, зляцела да ступняў i колам прыпала да падлогi. Разалi не стала падымаць яе, толькi адкiнула нагой убок i ў адной танюткай кашулi кульнулася ў ложак, спружыны якога тут жа азвалiся рыпам пад яе цяжарам.
Каля ложка адразу з'явiўся Жан, таксама ўжо разуты i раздзеты, нахiлiўся да жонкi i стаў шукаць яе вусны, а Разалi хавала твар у падушку, i раптам данёсся далёкi стрэл - ад лесу Рапэ, як падалося Жану.
Ён занепакоена выпрастаўся, з зашчымелым сэрцам падбег да акна i расчынiў аканiцы.
Сядзiба была залiта жоўтым ззяннем поўнi. Толькi пад яблынямi ляжалi густыя плямы ценю. Воддаль залацiста свяцiлася поле спелай пшанiцы.
Жан высунуўся з акна, выцiкоўваючы кожны начны шолах, але тут аголеныя рукi абвiлi яму шыю, i Разалi, адцягваючы мужа назад, прашаптала:
- Ды кiнь ты, што табе да гэтага! Хадзем!..