Калi б яны сталi да мяне спiнай, я б паставiў iх уздоўж сцяны i, нейтралiзаваўшы такiм чынам, патэлефанаваў бы.
Але так не атрымалася.
Наступная думка была падацца спiнай да дзвярэй, што выходзiлi на вулiцу, прыкрываючы свой адыход, i потым, стоячы ў дзвярах, паклiкаць на дапамогу альбо выцягнуць iх на вулiцу, дзе б ужо я даў iм рады. Але я адразу ж адмовiўся ад гэтай думкi.
Чацвёрка збiралася кiнуцца на мяне - я ў гэтым не сумняваўся. Iм патрэбна была iскра, якая б дэтанiравала iх дзеяннi. Ногi iх напружылiся, было вiдаць, што яны знаходзяцца ва ўзбуджаным стане, чакаючы дзеянняў з майго боку. Варта было мне зрабiць крок назад, як адразу ж пачалася б бойка.
Мы стаялi настолькi блiзка, што кожны з iх мог дакрануцца да мяне рукой. Аднаго з iх я здолеў бы ўлажыць з рэвальвера, да таго як яны навалiлiся б на мяне - аднаго з чатырох. Гэта азначала, што ў кожнага з iх быў толькi адзiн шанц з чатырох зрабiцца ахвярай - шанц невялiкi як на нармальнага мужчыну, а не баязлiўца.
Я ўсмiхнуўся, стараючыся выклiкаць тым самым давер, таму што быў супраць усялякага гвалту - i хацеў узяць слухаўку: мне трэба было нешта рабiць! Пасля я праклiнаў сябе за такi ўчынак. Атрымалася, што я проста выбраў iм дадатковы сiгнал да нападзення. I падаў гэты сiгнал, працягнуўшы руку да тэлефона.
Але я ўжо не мог адступiць, бо гэта таксама быў бы сiгнал, i мусiў даводзiць справу да канца.
Беручыся левай рукой за тэлефон, я адчуў, як з-пад капелюша па скронях цячэ пот.
Але тут адчынiлiся ўваходныя дзверы! За маёй спiнай нехта здзiўлена ўскрыкнуў.
Не адводзячы вачэй ад чацвёркi, што стаяла перада мной, я выпалiў наступныя словы:
- Хутка! Тэлефон! Палiцыя!
У вынiку з'яўлення гэтага незнаёмца, вiдавочна, клiента Ньюхаўса, зноў, на маю думку, узнiк крытычны момант. Нават калi б ён не прадпрыняў нiякiх актыўных дзеянняў, а толькi б выклiкаў палiцыю, працiўнiкi мусiлi б падзялiцца, каб заняцца i незнаёмцам, а гэта дало б мне магчымасць улажыць па меншай меры дваiх, перш чым яны збiлi б з ног мяне. У такiм выпадку ўжо двое з чатырох мелi б аднолькавы шанц апынуцца на падлозе, а гэтага было ўжо дастаткова для таго, каб нават самаўпэўнены чалавек двойчы падумаў, перад тым як кiнуцца ў бойку.
- Хутчэй! - прыспешыў я незнаёмца.
- Так! Так! - адгукнуўся той з акцэнтам, якi выдаваў у iм чужаземца. Мне, i без таго насцярожанаму, не трэба было iншага папярэджання.
Я кiнуўся ўбок, не разбiраючыся куды, толькi далей ад месца, дзе я толькi што стаяў. Але зрабiў гэта недастаткова хутка.
Удар ззаду быў не сказаць каб удалы, але дастаткова моцны, каб ногi адразу сагнулiся ў каленях, нiбыта яны былi на папяровых шарнiрах, i я ўсiм целам бразнуўся на падлогу...
Нешта цёмнае навалiлася на мяне. Я ўчапiўся за гэта нешта абедзвюма рукамi. Вiдаць, гэта была нага, што цэлiла ў мой твар. Я пачаў яе выкручваць, гэтак жа як прачка выкручвае бялiзну.
Пазваночнiк раз-пораз страсаўся. Вiдаць, нехта бiў мяне па галаве. Не ведаю. Галава адключылася. Ад удару, што збiў мяне з ног, усё тулава здранцвела. Вочы нiчога не бачылi. Я заўважаў толькi ценi. Я малацiў па гэтых ценях кулакамi, спрабаваў разарваць iх на шматкi. Часам у рукi не трапляла нiчога. Але часам яны натыкалiся на штосьцi, што магло быць часткамi цела. Тады я пускаў у ход кулакi i рваў тое, што трымаў у руках, на часткi. Рэвальвер паспеў некуды знiкнуць!
Са слыхам было не лепш, чым са зрокам, - нават горш. Усе гукi на свеце знiклi. Я рухаўся ў цiшынi, i такой цiшынi я нiколi раней не ведаў. Я быў прывiдам, якi змагаўся з iншымi прывiдамi.
Я адчуў, што сяджу на ступнях сваiх ног, а на маёй спiне нехта курчыцца, не даючы ўстаць. Твар засланiла штосьцi гарачае i вiльготнае, вiдаць, рука.
Я ўпiўся ў гэта штосьцi зубамi. Як мага мацней крутануў назад галавой. Можа, я расквасiў каму-небудзь твар, што i меркаваў зрабiць. Дакладна не ведаю, але таго, што курчылася на спiне, раптам не стала.