Река тихонько шелестела, крутила в морщинках воды березовые листочки, похожие на золотые монетки.
Что за хрень?
Святые угоднички!
Как ведьмак водит!
Тут ведьмака нет, только ведьма, вздохнул-всхлипнул Роман. Ездит верхом и людей сводит. А кто не пойдет черными стрелами стреляет, чтобы пошли.
Ты ее видел? спросил пан Владимир, глядя на бледного, как простыня, Адася у того только щеки горели пузиками снегирей хоть заливай.
Нет.
То и молчи. Фольклорист! Очень ты побежишь, если стрелой приложат пониже спины бурчал он.
Казалось, издевался, сердился, но глаза ласково улыбались.
Что, нам теперь то одноглазое не пойми что ждать, чтобы выйти?
Попробуем еще.
За день они накрутили верст десять с гаком, да гак
был тот еще, белорусский, что длинней самой дороги. Ноги сбили, тяжело дышали, тропинку выучили едва ли не до каждой травинки, каждой ветки, и стоптав ее вперед, неизменно возвращались к точке, где увидели чудовище.
Адась не просто сел на бревно, свалился, не сообразив и пакетик под себя подложить.
Не могу, всё.
Может, нам рюкзаки тут спрятать? пан Владимир посмотрел на солнце, что пялилось совиным глазом, выглядывая из лохматых туч.
А ты поручишься, что мы выйдем на то же место?
Солнце не собиралось нырять в реку. Вопреки жизни, короткой, как закат, висело, едва сдвинувшись с полудня.
Лучше не оставлять. Тут движется всё, сказал Роман. Кроме моста.
Есть хочется, Адась полез в рюкзак за бутербродами. Может, остановиться, рыбку половить, уху сварить на костре?
Владимир пожал плечами. Спросил у Романа:
Тут корчма есть? Или шинок? Лучше корчомка, есть хочется!
Глава 3
Адась, заняўшы кут, стал сурвэткай праціраць брудны стол:
Антысанітарыя!
Затое паспрабаваць можно экзатычныя блюды! Уяві сабе: малочны парасёнак у клюкве, ласіныя губы ў воцате, пражаная зайчаціна
Лінь з валнушкамі, падхапіў Раман.
А плаціць чым?
Ну, Уладзімір паціснуў плячыма. Мабільнік аддам.
А навошта казе баян? Разрадзіцца заўтра, і проку з яго будзе менш, чым з цагліны.
Але аднойчы нашўчадкі карчмара знойдуць чатырохсотгадовы артэфакт, уторкнуць у разетку
Раман нервова зарагатаў, скідаючы напружанне.
Стогадовы Дзядзечкі, я заплачу. Я ж такі-сякі нобіль.
Можна вудамі аддаць, меркаваў Адась. Яно практычней за тваю тэхніку.
Ні за што!
А за ласіныя губы?
Карчмар зіркнуў змрочна:
Толькі яечня засталася. Балбатуны!
А трыс-дзівінірыс? павярнуў да яго голаў Уладзімір.
Піва.
Ну хоць салёныя свiныя вушы ёсць?
Карчмар зiрнуў на яго, як на вычварэнца:
Калi пану шляя пад азадак трапiла, дык што я, павінен свінням сваім вушы адрэзаць, каб да піва салоных падаць?
Бач ты лізунчык, малімончык, гарэлку яму падай на дваццаці сямёх травах, тузануў губамі Адась. Пі ды еш, што даюць. А мне вады, даражэнькі.
Кармар вочы падвёў пад лоб, ацэньваючы досціп наведвальніка.
Тут ваду піць не варта, мала якую пошасць падчэпіш, параіў Уладзімір. І звярнуўся да гаспадара:
Нясі, даражэнькі. Есці вельмі хочацца.
Скаварада была такая ж парэпаная і чорная ад смуроду, як і столь, печ і далоні карчмара. Тры жаўткі ўздымаліся над прыгарэлым, тры кавалкі наздраватага чорнага хлеба на талерцы прыкладаліся да яечні. Тры брудныя лыжкі і адзін нож грукнуліся на сталешніцу.
Санстанцыі на іх няма, зморшчыўся Адась, адламаўшы акрайчык і спрабуючы жаваць. Зубы зламаеш! Што яны ў яго кладуць?
Што ёсць, тое й кладуць, Раман уздыхнуў. Не муку точна. Трэба было адразу да замку, там з ежай лепей.
Не спяшайся. Не хацелася б з гераіняй уласнага аповеду гэтак знянацку.
А можа, супадзенне? Адась адшкроб кавалак яечні і рызыкнуў пакаштаваць. Грэбуючы, але голад не цётка, прымусіў есці, запіваючы півам для дэзынфекцыі. Ды й піва аказалася не горшае. Не адзін Гаўрыла ў Полацку.
Найшоў Гаўрылу! Надзейка яна!
Прызнайся: ты ў яе закаханы! узмахнуў лыжкай Адась.
Было б дзіўна, каб пісьменнік не любіў сваіх герояў.
Дзядзькі, вы аб чым? узблагаў Раман.
Ямо давай.
І вы мне ўсё раскажаце?
Ты нам раскажаш, Уладзімір працёр лыжку праспіртаванай сурвэткай. Хочацца ведаць, што тут дзеецца і як адсюль выбрацца.
І пацягнуў шмат яечні да рота.
Я мала што ведаю, уздыхнуў Раман, заглушыўшы першы голад. Вы жартаваць і кпіць не будзеце? Фалькларыстам абзываць?
Не будзем, разам паабяцалі мужчыны. Толькі й ты кідай сваё «дзядзечкі». Мы ў адной лодцы з табой.
Як я й казаў, хлопец склаў кулакі на стале, тут нешта дзіўнае з прасторай і часам творыцца. То сціскае за горла, то прыадпусціць. Ідзеш у адно месца, трапляешь у другое. Гак па ілбе як дасць, ды з адцягам! То паны ўдваццацёх на адной свірэпе едуць, то барочныя касцёлы самі сабой будуюцца. У пушчы блукаць не даблукацца, а тут ЛЭП і здаля горад электрычнасцю свеціцца, экзатычныя расліны растуць.
Чазенія? перабіў Уладзімір.
Раман тузануў плячыма:
Мо й чазенія. Я ніколі яе не бачыў.
А што гэта?
Ай, не прыпыняйся, Адась паказаў сябру вялікія вочы.
Але да гораду дайсці ніяк. Ён як міраж. Замак Яноўскіх ёсць, колькі вёсак, дарогі, што ў сябе зварочваюць, ну, як бутэлька Клейна.
Цяпер настала чарга дзядзькаў перапытваць. Абмеркаваўшы тапалогію і тэссеракты, яны замовілі яшчэ піва.