Ружу скончылі абшукваць, і вось так голую, і босую павялі ѓ суседні пакой.
Тамака яе сталі фатаграфаваць. Далі табліцу з нумарком і паставілі да белай сцяны. Пстрыкнулі ѓ профіль, у анфас, паѓбокам і ззаду. Потым знялі ѓ поѓны рост аголеную, таксама спераду, ззаду, збоку, і падлозе бокам. І фатограф быѓ мужчына, што рабіла гэта ѓсё яшчэ больш зневажальным.
Потым Розу паставілі на шалі. Узважылі, вымералі і рост, а затым паставіѓшы да сцяны і размах яе рук. Далей зафіксаваѓ даѓжыню ступні, і памер абутку. Гэта не балюча, але вельмі зневажальна. Тым больш у памяшканні былі не толькі жанчыны, але і мужчыны.
Вось мужчына і дзве жанчыны ѓ белых халатах паставілі Розу на святло і сталі яе ѓважліва аглядаючы, запісваць у часопіс усе радзімкі, шнары, апёкі і адмысловыя прыметы.
Ружа стала пунсовай ад сораму і гневу. Як яе зневажаюць, і хіба можна так абыходзіцца з маладой жанчынай, якая стала ѓжо сапраѓднай легендай. Зрэшты, можа быць, таму з ёй так і абыходзяцца, каб прынізіць правадыра нямецкіх левых.
Час ішоѓ павольна, і Ружа пачала напяваць:
Увесь свет гвалту мы разроем,
Да падставы, а затым...
Мы новы, новы свет пабудуем,
Хто быѓ нічым, той стане ѓсім!
Жанчына ѓ белым халаце строга заѓважыла:
- Вось ты зараз ніхто - усяго толькі вязня!
І ѓшчыкнула Розу за аголены сасок грудзей. Ружа стаяла бледная, і бліскучая ад халоднага поту, напяваючы:
- Гэта ёсць наш апошні,
І рашучы бой...
Без усялякіх сумневаѓ -
Рабяты за мной!
Нарэшце-то перапісванне прымет скончылася. І яе адвялі з наступнага памяшкання. Там жанчына ѓ форме загадала працягнуць далоні. І Ружы вымазалі рукі чорную фарбу. Пасля чаго спачатку надрукавалі ѓсю далонь, а затым кожны палец у асобнасці. Далей вышмаравалі Розе і вушы - спачатку правае, а затым левай. І гэта таксама надрукавалі. Потым і губы. Што ѓжо даволі брыдка. Калі табе губкі пэцкаюць цёмным і рэзка пахкім. І прыкладваюць да ліста белай паперы.
Па канец знялі адбіткі з босых ступняѓ прыгожай жанчыны. Адну за адной. Гэта ѓжо не так брыдка.
Выцерлі падэшвы спецыяльнай
губкай, каб не было слядоѓ.
Пасля чаго Розу зноѓ павялі. Яна гублялася ѓ здагадцы, што з ёй яшчэ зробяць скурпулёзныя і педантычныя немцы-турэмшчыкі.
На гэты раз яе адвялі ѓ рэнтген-кабінет. І зрабілі здымак страѓніка і кішачніка, што ѓвогуле можна зразумець, схованкі бываюць. І праверылі таксама ноздры на здымку. Так у іх часам хавалі капсулы з атрутай ці каштоѓныя камяні.
Калі ѓсё скончылася, то Роза адчула ѓ сабе некаторае палягчэнне. Балюча, ва ѓсякім разе, не было. І прывыкаеш неяк хадзіць вось так аголенай.
Але ж і Ева хадзіла голая, і комплексаѓ, таму нагоды не адчувала. І яна паходзіць і нічога не здарыцца.
Хутчэй бы працэдуры скончыліся б. І вось яе сапраѓды павялі пад доѓгім калідорам у душавую. Тамака вось наглядам наглядальніц Роза нарэшце-то памылася. Вада была цёплая, прыемная, і ты з сябе змываеш маральны і фізічны бруд. Ну і яшчэ наглядчыцы ёй казённага мыла далечы.
Ружа нават павесялела: на халяву яна мыецца з мылам. Потым ёй дадуць бясплатна дах над галавой, а яшчэ і турэмнае паянне. Непрыемна вядома, што яе вось так наглядчыцы разглядаюць, але яна прыгожая і ёй саромецца няма чаго.
Жанчына адмыла ад чорнай фарбы свае босыя ножкі. У яе вельмі добрая дзякуючы спартоваму ладу жыцця постаць - нібы ѓ юнай дзяѓчыны з пругкай грудзьмі, але па твары відаць, што яна куды старэй. Зрэшты, не больш за трыццаць на выгляд. Ружа ганарылася тым, што выглядае так добра.
Вось яна памылася, ёй крыкнулі:
- Хопіць, сканчай!
Яна выйшла. І наглядчыца палезла ёй пальцам у рот, нібы Ружа магла нешта панесці або выкрасці. А іншая жанчына-турэмшчыца яшчэ лапай ва ѓлонне і задні праход. Што было зневажальна і брыдка. Прычым мусіць не толькі Роза, так наглядчыца лезла голымі пальцамі не знайшоѓшы час надзець на рукі пальчаткі.
Ружа трывала, хоць ёй было зневажальна, сорамна, ды яшчэ і балюча. Пазногці наглядчыцы вельмі драпалі ёй далікатныя, інтымныя месцы ва ѓлонні і пятай кропцы.
Але нарэшце і гэтым пакутлівыя гадзіны ѓжо зусім непатрэбнага ператрусу прайшлі.
І Ружы начапілі кайданкі і зноѓ павялі. Маладая жанчына, нават са здзіѓленнем падумала: няѓжо яе і камеры запруць голую? Але гэта не можа быць. Зняволеных не маюць права па законе трымаць без адзення. Ды хоць якую-небудзь абутак ёй абавязаны, выдаць.
Але вось сапраѓды яе адвялі ѓ раздзявалку. Дзе павінны выдаць казённае адзенне, калі няма дазволу, насіць сваё. Ружы выдалі толькі паласатую сукенку на голае цела. У сукенцы быѓ прышыты нумароѓ замест яе прозвішча.
Ружа спытала:
- А трусы і станік?
Назіральніца строга адказала:
- Ёсць спецыяльны загад каменданта, вам казённыя трусы і станік не выдаваць!
Ружа са здзіѓленнем спытала:
- А гэта яшчэ чаму?
Турэмшчыца строга адказала:
- Вы можаце на іх павесіцца!
Маладая рэвалюцыянерка развяла рукамі:
- Што я дурніца, каб вешацца? Максімум, праз некалькі месяцаѓ мяне вызваляць!
Наглядчыца злосна кіѓнула:
- Усё так кажуць, але сядзяць гадамі!
Ружа цяпер была толькі ѓ паласатай, вышэй каленяѓ сукенку, і з голымі, босымі ножкамі.