Ул әле ерак шундый.
Бүген яшә, бүген шатлан,
Гомеркәй ике килми.
Җирдәге оҗмаһ
Бигрәк көлергә яратам,
Көлеп, хәлләрем бетә.
Һәр нәрсәдән кызык табып
Күңелле яшәүгә ни җитә?
Кайда мин шунда кызык,
Башкалар аны күрми.
Кызыкны күрә белгәнгә,
Йөземнән елмаю китми.
Көлеп яшик, дуслар,
Гел шат, шаян булыйк.
Һәр кеше дә бу дөнъяда
Бәхетле яшәргә лаек.
Шатланып яшәргә кирәк,
Дөнья матур, яшәү рәхәт.
Җирдәге оҗмаһ өчен
Ходайга бик зур рәхмәт.
Шатлык биюе
Ата казның шәп кәефе,
Ул бүген әти булды.
Мондый бәхет кемгә шулай
Килеп эләгә әле?!
Бик озак көтте ул,
Тышта ялгызы басып.
Тамагына аш бармады,
Эчмәде хәтта су да.
Карлы яңгырга чыдап,
Баскан килеш йоклап,
Көтте ул өметләнеп,
Тәрәз ягына карап.
Ниһаять, кояш йылмайды,
Табигатькә төс керде.
Кинәт яшел чирәмгә
Сары йомгаклар тәгәрәде.
Тәү тапкыр ата күрде
Газиз балакайларын.
Ата казның исе китте:
«Бу бит минем балалар,
Бигрәк матур бәпкәләр,
Үзләре миңа охшаганнар».
Аяклар үзеннән үзе
Китте биюгә төшеп.
Әй, биеде тыпырдатып,
Булганчы күңелкәе.
Инә каз оялып кына
Тамашаны күзәтте.
Биеп беткәч йөгерде
Газизләре янына.
Канатларын киң җәеп,
Гаиләсен алды кочагына.
Кузеннән бер тамчы яшь
Тамды үлән өстенә.
Әйбәт, бар да әйбәт,
Ул бәхет яше генә.
Җимеш
Бакчадагы алмагачлар
Утыра ак чәчкәдә.
Табигать тынып калган,
Мөгаен, нидер көтә.
Ул бит яхшы белә,
Юкка атмаган агач.
Димәк, булыр җимеше,
Бераз көтеп торгач.
Җил урап уза агачны,
Чү, шауламагыз сез дә.
Таҗ вакытсыз коелса,
Җимеш бирми ул чәчкә.
Бала көткән ана да
Сак кына басып йөри.
Яратып сыйпап куя
Барсын да сизә бәби.
Күпме наз, мәхәббәт
Аның нурлы карашында.
Бәхетле елмаеп куя,
Матур уй килсә башына.
Аңа бар да сокланалар,
Фәрештә бу дип уйлап.
Өрмәгән җиргә утыртмыйлар,
Кадерләп, ихтирамлап.
Нинди күркәм күренеш
Тирә якта күрәм мин.
Әллә төш булды, әллә хыялым,
Ә тормышта нәкъ киресенчә.
Дөньяны үзгәртеп булмый инде,
Өмет бар тик Ходайда.
Зинһар, Аллам, ярдәм итче
Бала көткән анага.
Якты киләчәк
Урам буйлап кайтып килә,
Чак атлап бер кырмыска.
Кулбашлары сәленгән,
Башы өелгән аска.
Иртән торды кояш белән,
Ул күптән инде йоклый.
Кырмыска чак эш бетереп,
Өенә таба атлый.
Юынырга түгел, ашарга да
Хәле бөтенләй калмаган.
Кара җирдә эшли бит ул,
Кәсебе калган ата бабадан.
Юкка чыкты шым гына,
Кайда китеп югалды,
Нәкъ сигез сәгатьлек эш
Болай булмаска тиеш.
Юкка көрәшкәннәр икән
Безнең ата бабалар.
Дөрес эшләп, ял итеп,
Матур яшәсеннәр иде балалар.
Караңгыдан караңгыга кадәр,
Кырмыска кебек эшләп,
Яшьләрнең гомере уза,
Гаилә корырга да юк исәп.
Кырмыска күпкә чыдар,
Биле нечкә булса да.
Кешегә ярдәм кирәк,
Көчле дип саналса да.
Һәр кешенең хокуры бар
Сигез сәгатьлек эшкә.
Якты киләчәкне көтергә
Түземлек бир Ходай безгә.
Кеше күңеле
Кеше күңеле бигерәк нечкә,
Җеп кебек, өзелергә тора.
Каты бәрелмәгез кешегә,
Тиз төзәлми бит яра.
Бирелгән кешегә тел
Сөйләшеп яшәр өчен.
Әгәр бүре сөйләшә алса,
Усал сөйләшер иде гел.
Бүре булмыйк, дуслар,
Кеше бит акыл иясе.
Сүзнең кадерен белик,
Уйлап сөйлик сүзне.
Матур сүз әйттегезме
Әле бүген берәйсенә?
Өлгергәнсез, димәк, ул кешенең
Кояш балкый күңелендә.
Кеше шатландыра белсәң,
Үзең дә алырсың шатлык.
Җир шары әйләнгән кебек,
Бар да әйләнеп кайтыр.
Укырга өйрән
Аю күзлеген кигән,
Алдына куйган китап.
Бигрәк кызык язганнар дип,
Укып утыра, мактап.
Ә син укый беләсеңме?
Белмәсәң, тизерәк өйрән.
Китап яраткан кеше
Һәрчак булыр белемле.
Энәле алма
Керпе малае алма тапкан,
Шатланып, уйлап куйган:
«Хәзер кайтам да өйгә,
Бүлеп бирәм әти әнигә».
Алма киткән тәгәрәп,
Керпе күзе булган түгәрәк.
Тиз генә йомарланып,
Алманы куа киткән.
Ике алма тәгәрәгән,
Бүренең ушы киткән:
«Нишләп алмагачта
Энәле алма үскән?».
Иң яхшы скульптор
Көзгегә карап попугай
Соклана үзенә һәркөн:
«Нинди томшык, нинди каурый
Үәт матурмын, ичмасам!».
Дөрес яши бу кошкай,
Өйрәнгән үзен яратырга.
Ярата белсәң шулай,
Яратырсың барсын да.
Көзгедән син моңсуланып,
Санама җыерчыклар.
Зур ихтибар бирмә аңа,
Ул бит бары сызыклар.
Көзге һәрчак дөресен сөйли,
Һич үпкәләмә аңа.
Бәхетле итеп елмай,
Елмайган кеше матур була.
Бар да тели үзгәрергә,
Риза булмыйча танау, иренгә.
Төзәтмә табигатьне, белеп тор,
Алла иң яхшы скульптор!
Җиңүче
Тургай бигрәк кыен яши
Песи аңа комачаулый.
Рәхәт сулап, тыныч атлап,
Җиргә төшеп йөри алмый.
Үз кадерен белә тургай,
Ул песи өчен туган мени?
Гарләнмичә, песи азыгы
Булырга ул җыенмый!
Тургай, теләсә җиңел генә
Болытка очып менә ала.
Тели икән, тәрәзәдән кереп,
Өй эчендә оча ала.
Кем аның өчен песи,
Бер йон кисәге инде.
Тургайның ачуы килеп,
Кинәт сызгырган иде.
Песи калтырап төште,
Артка табан чигенде.
Күз ачып йомган арада
Песидән җилләр исте.
Менә шулай, дускайларым,
Яшәгез кыю булып.
Курку берүзе яшәсен әйдә,
Куркып кына тын алып.
Туган илне ташламагыз
Кыш бөтенләй булмый диләр,
Кайсы бер чит җирләрдә.
Оҗмахка охшап тора,
Әй рәхәттер инде анда.
Тәнгә җылы, һавасы саф,
Җимеш үсә ел әйләнәсенә.
Барып яшәргә шунда
Барыбер тартмый күнелем.
Чыгып китсәм, югала бит
Искиткеч дүрт мизгелем.
Кар шыгырдый аяк астында
Яуган чакта энҗе бөртекләр.
Кызарган алма кебек,
Матурланып китә битләр.
Әле яңгыр ява, әле кар,
Әле көзге җилләр исә.
Язын табигать уянса,
Үзе бер зур мөгҗизә.
Туган ягым болыннары,
Якын урман, таулары,
Чылтырап аккан чишмәләре,
Нинди матур кешеләре.
Ничек ташлап китәм барсын,
Юк, миннән булмый.
Яфрак кебек саргаермын
Сагынуга түзә алмый.
Юк, китмим, ташламыйм,
Туып үскән җиремне.
Тынычлан күңелем, борчылма,
Без калабыз монда.
Терәк кирәк Ватаныма
Әле аның авыр чагы.
Бар да үтәр, әйбәтләнер,
Нык көчле минем илем.
Авырлыклар җиңеп чыгып,
Зур дәүләткә әйләнер.
Күкрәк киереп, горурланып,
Яшәрбез әле шатланып.
Безгә сокланыр илләр,
Дуслашырга бар да теләр.
Нык тор илем, бирешмә,
Без синең белән бергә!
Акыллы песи
Бар минем шәп песием,
Беркемгә аны бирмим,
Үзе акыллы, үзе тыйнак,
Шым гына утыра карап.
Нәрсә бирсәң шуны ашый,
Холыксызланып тормый.
Минем белән чәй әчә,
Кыздырган бәрәңге ашый.
Кеше кебек утыра,
Мин сөйләгәнне тыңлый.
Нәрсә дисәң дә аңлый,
Тик җавап кына бирми,
Бик сөйләшер иде дә,
Эх, татар телен белми.
Мода
Маймыл базарга барган,
Яңа киемнәр алган.
Ертык чалбар, тишек күлмәк,
Аңлашылды, мода куа, димәк.
Кыска күлмәк
Куян кунакка килгән,
Кыска күлмәген кигән.
Аяклары кәкре икән,
Үзе шуны белә микән?
Аңлашылмаган уен
Йорт алдында күмәкләп
Өй-өй уйный бәләкәй кызлар,
Чиста итеп җыештырып,
Тәртип ясап куйганнар.
Матур табын артына
Җыелганнар кунаклар,
Тыйнак булып, шым гына,
Утыралар курчаклар.
Сугыш сугыш уйныйлар
Янәшәдә малайлар.
Бер тегеләй, бер болай,
Кычкырышып чабалар.
Агачтан ясаган мылтыктан
Пых та, пых дип, аталар.
Шундый ямьсез уеннан
Ни кызыгын табалар?
Аңламый кызлар малайларны,
Малайлар, әлбиттә, кызларны.
Аңламаса, аңламас инде,
Ин мөһиме уен ич,
Ә уйнавы шундый рәхәт.
Эх, балачак, балачак,
Кабатланмый торган чак,
Сагынып искә алам һәрчак.
Кыю бәпкә
Бәләкәй генә бер бәпкә
Бөҗәк күреп нык курккан.
Тизерәк йөгереп барган
Әти әнисе янына.
Кочаклап алды әнисе,
Газиз баласын җәлләп.
Ата казның ушы китте:
«Бу ни хәл, нинди эш,
Болай булмаска тиеш.
Мин тырышкан булам,
Кирәк булса, сугышып,
Карчыганы да җиңәм.
Яшә миннән үрнәк алып,
Кыю, батыр бул балам».
Бәпкә чыкты шым гына,
Җылы канат астыннан.
Кыю басып атлап китте
Бөҗәк ягына табан.
Барлык көчкәен җыеп,
Кычкырырга ашыкты:
«Мин синнән куркмыйм,
Бөҗәк, белеп тор шуны!».
Үзе тагын йөгерде качырга
Каз канаты артына.
Ярый, шулай булса да
Кыюлык шуннан башлана.
Икеләтә шатлык
Бүген төнлә йокламадык,
Сарык сагалап чыктык.
Туарга тиеш иде бәрән,
Бәлки, кирәк булыр ярдәм.
Юкка йөредек, йокламый
Бәрән кабаланмады.
Иртән керсәк абзарга,
Таң калдырды мөгҗизә.
Басып тора ике бәрән,
Берсе ак, берсе җирән.
Көткән идек берәүне,