Lek nam een paar minuten vrij van haar papierwerk om de bar in te lopen; ze nam bestellingen persoonlijk op, schudde de hand van de klanten, vroeg ze of ze plannen hadden later die avond, en bood ze een sigaret aan. Daarna ging ze weer terug naar haar papierwerk. De rest was nu aan de meisjes en ze deden het tot nu toe erg goed.
Lek keek naar de vier personen, observeerde hun lichaamstaal en dacht: de meisjes hadden hun vaste vriendjes nu al een week, en ze hadden ze elke dag en nacht gezien, wat een heel goed teken was. De mannen verbleven in het Marriott en hadden dus geen gebrek aan geld; ze waren ongeveer vijfenveertig jaar oud, en waren waarschijnlijk niet op zoek naar een ervaring met verschil ende meisjes, zoals de meeste jongere mannen, en konden zelfs gescheiden zijn op hun leeftijd. Ze kleedden zich netjes. Ze kwamen allebei uit dezelfde stad in Zuid-Wales en waren samen over gevlogen. Het was hun eerste keer in Thailand en ze waren in de derde week van een verblijf van vier weken.
De meisjes hadden al e kans van slagen - de mannen waren zo goed als getrouwd met ze.
Ze zapte tussen de Tv-zenders om te zien of ze wat voetbal kon vinden, misschien bleven ze dan nog iets langer - al e Britten hielden van voetbal, toch?
Twee van de andere meisjes, Porn and Or, leken het ook goed te doen. Ze speelden pool met twee goed uitziende Engelsen. Ze hadden een goede kans. De rest van de meisjes waren aan de voorkant van de bar, waar ze een poging deden om klanten de bar in te krijgen. Mott probeerde te paaldansen. Ze was er niet goed in, maar om eerlijk te zijn was de paal ook niet lang genoeg. Toch probeerde ze het en het was grappig, zo niet sexy.
Ayr en Goong trokken rond half twaalf twee dronkaards binnen en leken daar heel content mee, hoewel Lek vond dat de mannen niet goed genoeg waren voor haar vriendinnen. Ze bestelden een rondje en vroegen direct naar de ‘moeder overste’ van de bar. Ze hadden duidelijk enige ervaring in Thailand, maar niet in Daddy’s Hobby.
“Wat is de barvondst voor deze twee kleine meisjes?” Brabbelde een van hen onduidelijk.
“En spreken ze Engels,” voegde de andere daaraan toe.
Lek liep naar ze toe. Ze kon zien dat dit een delicate behandeling nodig had, dus vroeg ze Fa om de kassa over te nemen.
“Waarom jul ie niet eerst met Ayr en Goong praten? Drink wat. Maak vrienden,” stelde ze voor.
“Zijn mooie dames en spreken Engels ook. Mijn naam Lek, ik zeer goede vriendin van hen. Wat is jul ie naam?”
“Dit is Dougal, en je mag mij Jock noemen,” zei een van hen. “Hal o Ayr, hal o Goong, mooie jonge dingen. Wil en jul ie iets drinken? En jij? Lek, zei je dat je naam was? Ben je klaar voor nog een drankje, Dougal?”
Dougal knikte en schudde de hand van Ayr.
Hun Schotse accenten zouden moeilijk te volgen zijn voor Ayr en Goong, dacht Lek. Het was al moeilijk genoeg voor haar. Toch spraken de meisjes wat Engels, zodat ze een soort van eenrichtingsgesprek konden voeren, als ze dat wilden. Lek ging ervan uit dat de Schotten geen Thais begrepen, hoewel ze goed inwoners van Thailand konden zijn en met hun vrienden in hun moedertaal spraken. Ze nam de gok:
“Weten jul ie zeker dat jul ie hiermee door wil en gaan? Ze zijn al aardig dronken en ze betasten jul ie nu al, in het vol e zicht. Waarom niet een paar Lady Drinks drinken, lachen, zorgen dat ze een fooi geven en ze later laten weglopen? Het duurt niet lang meer voor de bar sluit, en we zouden samen naar huis kunnen gaan.”
Fa riep Lek voor een soortgelijke situatie aan de achterkant van de bar.
“Ga nergens heen of beloof niets totdat ik terug ben. Zeg ze dat de barvondst 500 Baht per persoon is. Praat over wat dan ook, ik zal niet lang wegblijven” adviseerde Lek.
“Sorry, jongens, ik kom over vijf minuten terug,” verontschuldigde ze zich in het Engels.
De twee Engelsen wachtten met Porn and Or, die, de routine kennende, het vragen om de rekening van de klanten hadden vertraagd. Lek keek de meisjes in de ogen toen zij hen naderde en vroeg hen stilzwijgend of ze gelukkig waren met de situatie. Ze zeiden, even stilzwijgend, dat ze dat waren, dus verzocht Lek hen al emaal om om de hoek van de bar achter de stoel van de kassière te gaan zitten.
“Hallo! Mijn naam Lek,” zei ze tegen de Engelsen, “Jul ie vinden meisjes leuk? Wat is jullie naam?”
Ze stelden zich voor als John en Bob en schudden Lek de hand.
“Wat wil jullie met dames doen?” vroeg ze brutaal, maar zonder enige insinuatie.
“Umm, nou ja, we dachten eraan om iets te gaan eten en misschien later naar een club te gaan” zei Bob.
“Oh, geen probleem. Keuze aan jul ie. Porn and Or kennen Pattaya heel goed. Toon jul ie goed restaurant, goede club. Ze werken hier nu, je weet dat me moet betalen om ze vroeg te laten gaan? Niet veel geld. Vierhonderd Baht per stuk of ze verliezen geld. Begrijpen?
Wat dames wil en doen na hun werk is hun keuze. Je moet met ze praten wat wil en ze. Jij begrijpt dat?” zei Lek die de situatie glashelder probeerde te maken.
“Ja, ik denk dat ik het begrijp” zei Bob “Wat denk je, John?.”
“Ik ben het er mee eens,” antwoordde hij iets sneller dan zijn vriend.
“Ja, prima” zei hij tegen Lek en hij glimlachte naar elk van de meisjes, die beiden straalden van blijdschap. “Zeer gelukkig.” Porn legde haar arm om zijn middel en omhelsde hem.
“Oké, goed. Jul ie allemaal gelukkig! Jul ie knappe mannen. Wil en jullie nog drankje hier of nu rekening? Hier goedkoop drinken, maar duur in restaurant.”
Bob koos voor nog een biertje en bood de rest drankjes aan. Lek accepteerde en knikte naar Fa om de rekening in hun bekerglas te zetten.
Ze glimlachte vriendelijk, nam een slokje van het drankje en vroeg aan de mannen: “Waar jullie verblijven? Jul ie hier lange tijd?” terwijl ze haar col ega’s in de gaten hield.
“Oh, we verblijven bij ‘the Pig’ verderop in de straat. We zijn hier al drie dagen. Nog drie weken te gaan,” antwoordde Bob.
Lek had de informatie die ze wilde en ze verontschuldigde zich om terug te keren naar de Schotten. Ze hadden om de hoek gezeten, net buiten haar zicht, maar toen ze de hoek om liep zag ze dat ze niet meer op de plek waren waar ze hen had achtergelaten.
“Fa, waar zijn Ayr en Goong?” vroeg ze.
“O, ze zijn ongeveer 10 minuten geleden met die mannen vertrokken. Ze vertelden me dat je zei dat ik een barvondst moest schrijven voor 1.000 Baht, klopt dat? De mannen hebben nog twee rondes besteld, twee drankjes voor je ingelegd, de rekening betaald, en toen zeiden ze dat ze niet langer konden wachten, ze moesten gaan. Is dat goed? Heb ik iets verkeerd gedaan, grote zus? Oh, en Ayr zei dat ik je dit moest geven.”
Fa gaf Lek een papiertje, waarop de naam van een hotel en een kusje stond geschreven.
“Nee, nee, al es is in orde, zusje. Je hebt het goed gedaan. Ik ben gewoon een beetje moe, dat is al es. Ga Mott gezelschap houden en maak een halve fles whisky voor ons drieën open. Het lijkt erop dat iedereen ons verlaten heeft.”
Het was half één ’s nachts en de nieuwe wet verplichtte hen om één uur ‘s nachts te sluiten.
Niet dat deze wet op grote schaal werd nageleefd of afgedwongen.
De enige tegemoetkoming die de meeste bars aan de nieuwe wet hadden gegeven, was dat ze de lichten en de muziek uit deden na de officiële sluitingstijd.
Er waren geen klanten meer, dus Lek verhuisde naar de voorkant van de bar en zat met Mott en Fa, die haar een whisky en frisdrank met ijs hadden ingeschonken. De meisjes die na middernacht nog in de bar zaten, deelden vaak een fles whisky. Lek vertelde hen haar grap over de landmijnen en ze lachten al emaal. Er zou nu niet veel meer gebeuren, dus bood Lek de andere meisjes een vroege finish aan.
Terwijl ze dat deed, kwam de vrouw van de nachtwacht, Noi, aan.
Mott en Fa waren ongeveer 22 en 20 jaar oud en dachten dat het een goed idee zou zijn om hun geluk te wagen in Walking Street vannacht. Freelance, zoals ze dat noemden. Het was slechts vijf minuten rijden met de taxi. Toen ze de bar verlieten, zei Mott: