Crivaro liep terug naar Riley en Dahl en stak zijn telefoon in zijn zak.
“McCune heeft net met de man van de vermiste vrouw gesproken. De arme vent is doodongerust, maar hij heeft McCune iets gezegd dat misschien van nut is. Hij zei dat ze een moedervlek had vlak achter haar rechteroor.”
Dahl knielde en keek achter het oor van het slachtoffer.
“Zij is het,” zei hij. “Hoe zei je dat ze ook alweer heette?”
“Janet Davis,” zei Crivaro.
Dahl schudde zijn hoofd. “Tja, in ieder geval hebben we het slachtoffer geidentificeerd. We kunnen haar evengoed hiervandaan brengen. Het was wel fijn geweest als we geen last hadden gehad van de rigor mortis.”
Riley keek toe terwijl Dahls team het lijk op een draagbaar laadde. Het ging onhandig. Het lichaam was stijf als een standbeeld, en de opgebolde kleding aan de ledematen vlogen alle richtingen op en staken uit vanonder het witte laken dat het bedekte.
Eindelijk zelf ook met stomheid geslagen, staarden de journalisten terwijl de draagbaar langs het veld richting het busje van de patholoog ratelde met zijn groteske last.
Terwijl het lichaam in het busje verdween duwden Riley en Crivaro zich voorbij de journalisten terug naar hun eigen auto.
Terwijl Crivaro wegreed vroeg Riley waar ze nu naartoe gingen.
“Hoofdkantoor,” zei Crivaro. “McCune vertelde dat een paar politieagenten de buurt rondom het Lady Bird Johnson park hebben doorzocht waar Janet Davis vermist raakte. Ze hebben haar camera gevonden. Ze heeft het waarschijnlijk laten vallen toen ze ontvoerd werd. De camera is nu in het FBI-hoofdkantoor. Laten we gaan kijken wat de techneuten eruit kunnen halen. Misschien hebben we geluk en komt er wat bewijsmateriaal uit.”
Dat woord zat Riley dwars…
“Geluk”.
Het leek een vreemd woord om te gebruiken over iets zo duidelijk ongelukkigs als de moord op een vrouw.
Maar Crivaro meende duidelijk wat hij had gezegd. Ze vroeg zich af hoe gehard hij moest zijn geworden na het werk zoveel jaren te hebben gedaan.
Was hij volledig immuun voor gruwelijkheden?
Uit de toon van zijn stem kon ze niets opmaken terwijl hij vervolgde…
“En Janet Davis’s man heeft McCune foto’s laten bekijken die de laatste paar maanden had genomen. McCune vond een paar foto’s die ze in een kostuumwinkel had genomen.”
Riley voelde een tinteling van interesse.
Ze vroeg, “Bedoel je het soort winkel dat wellicht clownskostuums verkoopt?”
Crivaro knikte. “Klinkt interessant, nietwaar?”
“Maar was betekent het?” zei Riley.
Crivaro zei, “Dat is nu nog moeilijk te zeggen – behalve dat Janet Davis genoeg interesse had in kostuums om er foto’s van te nemen. Haar man herinnert zich dat ze het erover had, maar ze heeft hem niet verteld waar. McCune probeert er nu achter te komen in welke winkel ze de foto’s heeft genomen. Dan belt hij me. Het zal hem niet al te lang duren.”
Crivaro viel even stil.
Toen keek hij even naar Riley en vroeg, “Hoe ben jij eronder?”
“Prima,” zei Riley.
“Weet je dat zeker?” vroeg Crivaro. Je ziet wat bleek, alsof je niet lekker bent.”
Dat klopte natuurlijk een combinatie van ochtendmisselijkheid en de schok van wat ze zojuist gezien had was haar flink parten gaan spelen. Maar het laatste ter wereld dat ze Crivaro wilde vertellen was dat ze zwanger was.
“Het gaat prima met me,” hield Riley vol.
Crivaro zei, “Ik neem aan dat je net een en ander aanvoelde over de moordenaar.”
Riley knikte in stilte.
“Is er verder nog iets dat ik moet weten – buiten de mogelijkheid dat hij het slachtoffer zo bang maakte dat die eraan overleed?”
“Niet veel,” zei Riley. “Hij is alleen…”
Ze weifelde en vond toen het woord dat ze zocht. “Sadistisch.”
Ze reden verder in stilte en Riley begon zich de aanblik van het lichaam uitgespreid op de draagbaar voor de geest te halen. Ze voelde weer het afgrijzen dat het slachtoffer zelfs na haar dood zoveel vernedering en onwaardigheid moest ervaren.
Ze vroeg zivh af wat voor monster dit iemand zou willen aandoen.
Zo dicht als ze zich tijdelijk tot de moordenaar voelde, wist ze dat ze niet eens een klein beetje zou kunnen begrijpen hoe zijn gestoorde brein werkte.
En ze wist wel zeker dat ze dat ook niet wilde.
Maar wat stond haar te wachten voordat de case opgelost was?
En daarna?
Is dit hoe mijn leven eruit gaat zien?
HOOFDSTUK ACHT
Terwijl Riley en Crivaro het schone, ge-airconditionde J. Edgar Hoovergebouwinliepen, voelde ze nog altijd de grofheid van het plaats delict aan haar kleven. Het was alsof de gruwelijkheid zich in haar porien had gedrongen. Hoe zou ze dit ooit van zich afschudden – vooral de geur?
Tijdens de rit hiernaartoe, had Crivaro Riley ervan verzekerd dat de geur die ze in het veld had geroken niet van het lichaam kwam. Zoals Riley al had geraden, was het maar van het afval dat verspreid lag na de kermis. Janet Davis’s lichaam was niet lang genoeg dood om veel geur te verspreiden – en de lichamen van Riley’s vermoorde vriendinnen die ze toen in Lanton gevonden had ook niet.
Riley had de stank van een ontbindend lijk nog niet ervaren.
Crivaro had tijdens de rit gezegd…
“Als je het ruikt zal je weten wat het is.”
Dat was niet iets waar Riley naar uitkeek.
Wederom vroeg ze zich af…
Wat doe ik hier in godsnaam?
Zij en Crivaro namen de lift naar een verdieping die in beslag genomen werd door tientallen forensische laboratoria. Ze volgde Crivaro de gang door tot ze bij een kamer kwamen met een bordje “DONKERE KAMER”. Een slungelige, langharige jonge man leunde naast de deur.
Crivaro stelde zichzelf en Riley voor aan de man, die knikte en zei, “Ik ben Charlie Barrett, forensisch technicus. Je bent hier net op tijd. Ik ben even pauze aan het houden van het ontwikkelen van de negatieven van de camera die ze in het Lady Bird Johnson park hebben gevonden. Ik ging juist terug om wat afdrukken te maken. Kom binnen.”
Charlie leidde Riley en Crivaro naar een kleine hal die gevuld werd door oranje-bruin licht.Toen liepen ze door een tweede deur een kamer in die overspoeld werd met hetzelfde vreemde licht.
Het eerste dat Riley opviel was de doordringende, bijtende geur van chemicalien.
Vreemd genoeg vond ze het geen vervelende geur.
In plaats daarvan leek het haast…
Louterend, besefte Riley.
Voor het eerst sinds ze het veld waar ze het lichaam hadden gevonden had verlaten, was de klevende, zure stank van afval weg.
Zelfs de afschuw vervloog een beetje, en Riley’s misselijkheid verdween.
Dat was een fikse opluchting.
Riley spiedde door het gedempte, onaardse licht, gefascineerd door de complexe apparatuur.
Charlie hield een velletje papier omhoog met rijen plaatjes, en inspecteerde het in het gedempte licht.
“Hier zijn de proefdrukken,” zei hij. “Zo te zien was ze een verdomd goeie fotograaf. Triest wat haar is overkomen.”
Terwijl Charlie zijn filmstrookjes op een tafel legde, realiseerde Riley zich dat ze nooit eerder in een donkere kamer geweest was. Ze had haar eigen filmrolletjes altijd naar een drogisterij gebracht om die te laten afdrukken. Ryan en enkele van haar vrienden hadden recentelijk digitale camera’s gekocht, die uberhaupt geen film gebruikten.
Janet Davis’ echtgenoot had McCune verteld dat zijn vrouw voor haar fotografie beide soorten camera’s had gebruikt. Voor haar professionele werk gebruikte ze meestal een digitale camera. Maar de plaatjes die ze in het part ging schieten beschouwde ze als kunst, en daarvoor gaf ze de voorkeur aan filmcamera’s.
Riley bedacht dat Charlie ook een kunstenaar leek te zijn, een ware meester in wat hij deed. Dat deed haar denken…
Is dit een aflopend ambacht?
Zou ooit dit ambachtswerk van film, papier, instrumenten, thermometers, timers, ventielen en chemicalien ooit dezelfde richting op gaan als hoefsmederij?