Dus hij wil vanochtend een praatjesmaker zijn. Daar kan ik mee leven. "Heel goed, Ral." Maros gebaarde naar het gedeeltelijk geconsumeerde voedsel op het bord van de man. "Wat vind je van je ontbijt?"
Randallen wierp hem een platte blik toe. "Heb je tijd gehad om ons probleem te overwegen?"
"Ik heb de hele nacht weinig anders gedaan," zei Maros. "Inclusief slapen."
"Dat kan ik me indenken."
Maros stak zijn hand in zijn vestzak en haalde er een perkament uit, vouwde het open en legde het op de tafel. "Het contract tussen je moeder en het Vrijbuiters-gilde is voor de ontdekking en het terughalen van één grafjuweel van de familie Chiddari."
"Ja, ja. En er zitten vijfhonderd zilverstukken van mijn moeder in je schatkist."
Maros knikte. "Opzijgezet voor de vrijbuiters die het contract zijn aangegaan."
"Dat brengt ons bij het probleem." Randallen slaakte een zucht toen Diela aan tafel kwam.
"Kijk eens, baas." Diela zette een dampende kroes koffie voor Maros. Hij slikte een mondvol van de warme drank en zuchtte tevreden en knikte bedankt.
Terwijl het bedienende meisje haar werk voortzette, trok Randallen een wenkbrauw op. "Het probleem?"
"Zoals ik u gisteravond heb uitgelegd, loopt een contract niet af in geval van overlijden van de klant." Maros zweeg even om nog een slok koffie te nemen. "Het spijt me echt om over je moeder te horen. Ze leek me een …"
"Ik ben al veel te lang in deze taverne", zei Randallen scherp. "Dus, alsjeblieft, bespaar me de clichés en laten we deze zaak tot een einde brengen. Je hebt een bedrag in je bezit dat toevallig het overgrote deel van het spaargeld van mijn moeder is. Begrijp je wat dat betekent?"
"Ik denk het wel."
"Het betekent dat ik, als de zoon van mijn lieve moeder en enige erfgenaam, mezelf plotseling zonder erfdeel bevind. Dat kan niet. Ik heb een vrouw en twee dochters. Ik zorgde voor mijn moeder zo lang als ik kon. Als ik sterf, krijgen mijn vrouw en mijn meisjes alles wat ik in mijn leven kan vergaren, wat ik op mijn beurt verdien met het spaargeld van mijn moeder."
Maros tuitte zijn lippen, rekening houdend met het punt. "In overeenstemming met de voorwaarden van gildecontracten en -beleid," zei hij voorzichtig, "kunnen betalingen alleen worden geretourneerd als een contract niet wordt nagekomen. In dat geval zou een volledige negentig procent worden teruggegeven aan de begunstigde."
"Oh."
"Inderdaad. Maar ik moet je adviseren, en ik ben bang dat dit het gedeelte is dat je misschien niet leuk vindt …" Maros pakte het contract van de tafel en bracht het naar zijn gezicht, scheelkijkend naar zijn eigen handschrift totdat hij het gedeelte vond dat hij wilde. Hij draaide het papier om, legde het voor Randallen en tikte met een vinger op de betreffende paragraaf. "Kijk hier? Je zult merken dat je moeder geen begunstigde heeft genoemd. Technisch gezien betekent dat dat ik niet verplicht ben je als zodanig te accepteren. Echter-"
"Wat? Heb je haar niet eens om een naam gevraagd?"
Maros glimlachte koud. "Als een klant een begunstigde wenst te noemen, kan hij dat doen, maar het is geen essentieel onderdeel van de overeenkomst. Als je moeder je in gedachten had, had ze alle kans om je te noemen."
"Wel, de ondankbare …" De wangen van Randallen gloeiden van woede terwijl hij naar het perkament staarde.
"Het is een hachelijke situatie," zei Maros. "Daar ben ik het mee eens. We hebben over uw probleem gesproken, maar u moet zich realiseren dat de munt twee kanten heeft." Hij boog zich naar voren en liet zijn stem zakken. "Ik heb drie goede mensen die hun leven riskeren op een plek waar niemand in eeuwen is geweest, één van de weinige in heel Himaera die het symbool van de Dood draagt. Mijn vrijbuiters - mijn familie - zijn naar de Verwoeste Stad gereisd om het erfstuk van je moeder te vinden. De potentiële gevaren, ik ben er zeker van dat je het daarmee eens bent, zijn onvoorstelbaar." Hij stak een vinger tegen het perkament. "Dit contract is een verzekering voor mijn vrijbuiters die tijdens de onderneming hun leven kunnen verliezen. Je bent je moeder kwijt. Dat is spijtig. Maar als mijn vrijbuiters niet terugkeren uit de Deadlands - "
"Dat is niet mijn zorg! Niemand heeft hen gedwongen het contract aan te nemen."
"Meester Chiddari." Maros ging overeind staan en leunde over de tafel. "Je hebt de neiging me te onderbreken. Als je dat niet had gedaan, had je me al horen zeggen dat ik overweeg je te accepteren als begunstigde in plaats van je moeder. Let op: ik zei het overwegen. Of ik het doe of niet, hangt van jou af. Zoals ik het zie, heb je één optie. Als mijn mensen terugkomen met het erfstuk - wat ze zullen doen als het bestaat, of ze zullen sterven terwijl ze het proberen - zou ik je adviseren het genadig van hen te accepteren. Als ze niet terugkeren - "
"Dat is onacceptabel!" Het gezicht van Randallen trilde van onderdrukte woede. "Ik eis dat u …"
Maros’ knokkels braken terwijl hij zijn vuisten op elkaar klemde en ze op de tafel leunde. Het hout dat onder zijn gewicht kraakte, was het enige geluid in de gemeenschappelijke ruimte. "Je eist niets van het Vrijbuiters-gilde, kleine man. Nog een onsmakelijk trekje in die houding van je, en ik vergeet niet alleen je aan het contract toe te voegen, ik zal je ook door de deuren van de salon lanceren. Probeer me niet verder uit."
Maros haalde diep adem om weer tot zichzelf te komen, tevreden toen hij zag dat Randallen de brok in zijn keel doorslikte. De boodschap leek te zijn doorgekomen.
"Denk hier eens over na," zei Maros, en hij liet zijn stem weer zakken. "Het juweel zal van jou zijn. Ik kan niet zeggen of het minder of meer waard is dan het spaargeld van je moeder, maar ik zou willen wedden dat het waarschijnlijk in de buurt komt. Als je het geld zo graag wilt, doe jezelf dan een plezier en verkoop het verdomde ding. Ik weet zeker dat je een koper in Brancosi Bay zult vinden. Ik zou je zelfs in contact kunnen brengen met een paar potentiëlen, uiteraard tegen een kleine vergoeding."
Ondanks de afnemende woede van Randallen, was de nederlaag in zijn ogen te zien toen hij ze op de tafel liet zakken. "Ik ben bang dat het verkopen van het juweel uitgesloten is."
"Waarom?"
"Omdat" —Randallen hapte naar adem – "Moeder benadrukte dat het bij haar was toen ze stierf. Dat was haar enige doel om het bloedige ding in de eerste plaats te willen. Ik had gehoopt dat met haar overlijden …"
"Dus je probeert het geld terug te krijgen, omdat je denkt dat het contract nietig is, is dat het?"
"Misschien." Het gezicht van Randallen was net een steenachtig masker.
"Nou" - Maros haalde zijn schouders op - "Het spijt me te moeten zeggen dat dat niet het geval is. Je moeder heeft die boot misschien gemist, maar het contract blijft bestaan. Het juweel zal van jou zijn om mee te doen zoals je wilt."
Randallen schudde zijn hoofd. "Niet zo. Ze wilde niet alleen dat het in haar bezit was voordat ze stierf."
"Wil je zeggen dat ze wilde dat het bij haar werd verbrand?" Maros blafte een lach. "Als je bereid bent iets van die waarde op de brandstapel te gooien, dan is dat jouw zaak."
"Oh, het is erger dan dat. Veel slechter. Zie je, mijn lieve, dode moeder wil dat het verdomde juweel in de grond wordt gegooid. Waarvoor? Om over honderd jaar opgegraven te worden door een gelukkige goudzoeker? Ze zal er niet van profiteren, en ik zeker niet!" Randallen haalde diep adem. "Het is een verdomde, zinloze verspilling."
Maros haalde haar schouders op. "Het is geen onredelijk verzoek. Mensen krijgen hun bezittingen altijd begraven met hun as."
Randallen zoog lucht door zijn tanden. "Heb ik iets gezegd over crematie?"
Maros fronste. "Wel, ik …Oh."
"Ja." Randallen glimlachte koud en reikte in zijn overjas. Hij trok de rol perkament van de vorige avond eruit en zwaaide ermee naar Maros. "Het zit hier allemaal in. Moeders laatste wensen. Ze wordt niet gecremeerd, ze wordt begraven."