Danilo Clementoni - Η Επιστροφή стр 7.

«Εχω παραγγείλει την σπεσιαλιτέ του εστιατορίου. Ελπίζω να σου αρέσει.»

«Μην μου πεις ότι κατάφερες να μας ετοιμάσουν Μασγκούφ» αναφώνησε με έκπληξη η Ελίζα, ανοίγοντας διάπλατα τα πράσινά της μάτια.

«Είναι πρακτικά αδύνατο να βρεθεί οξύρυγχος του Τίγρη αυτή την εποχή.»

«Για μια καλεσμένη όπως εσύ, δεν θα μπορούσα παρά να παραγγείλω το καλύτερο», είπε αυτάρεσκος ο συνταγματάρχης, βλέποντας πως η επιλογή του εκτιμήθηκε. Έτεινε απαλά το δεξί του χέρι προς το μέρος της και την προσκάλεσε να τον ακολουθήσει. Εκείνη, χαμογελώντας πονηρά, το έπιασε και αφέθηκε να τη συνοδεύσει στο τραπέζι.

Το μαγαζί ήταν επιπλωμένο με κομψότητα στο παραδοσιακό στιλ της περιοχής. Χαμηλός και ζεστός φωτισμός, πλούσιες κουρτίνες που κάλυπταν σχεδόν όλους τους τοίχους ή κρέμονταν από το ταβάνι. Ένα μεγάλο περσικό χαλί, κάλυπτε σχεδόν όλο τον διάδρομο, ενώ άλλα μικρότερα ήταν τοποθετημένα στις γωνιές του χώρου, πλαισιώνοντας το σύνολο του. Βέβαια, η παράδοση ήθελε τον κόσμο να τρώει στο πάτωμα, επάνω σε αναπαυτικά μαξιλάρια, αλλά ο συνταγματάρχης ως άνθρωπος του δυτικού κόσμου, προτίμησε ένα «κλασσικό» τραπέζι. Ήταν κι αυτό διακοσμημένο προσεκτικά και τα χρώματα του τραπεζομάντηλου ταίριαζαν με εκείνα του υπόλοιπου εστιατορίου. Στο βάθος μια Νταρμπούκα

9

10

11

Ένα τέλειο βράδυ.

Ένας σερβιτόρος, ψηλός και αδύνατος, ήρθε με ευγένεια και με ένα νεύμα τους προέτρεψε να καθίσουν. Ο συνταγματάρχης βοήθησε την Ελίζα να καθίσει πρώτη, και να τακτοποιηθεί στο κάθισμά της, μετά κάθισε απέναντί της φροντίζοντας να μην ακουμπήσει η γραβάτα στο πιάτο.

«Είναι πραγματικά πολύ όμορφα εδώ», είπε η Ελίζα κοιτάζοντας τριγύρω.

«Ευχαριστώ», είπε ο αξιωματικός. «Πρέπει να ομολογήσω ότι προς στιγμή σκέφτηκα ότι μπορεί να μην σου αρέσει. Μετά σκέφτηκα το πάθος σου γι’ αυτά τα μέρη, και έκρινα ότι είναι η καλύτερη επιλογή».

«Πέτυχες διάνα!», είπε η Ελίζα δείχνοντας του πάλι το υπέροχο χαμόγελό της.

Ο σερβιτόρος άνοιξε ένα μπουκάλι σαμπάνια, και ενώ εκείνος γέμιζε τα ποτήρια τους, πλησίασε ένας δεύτερος με έναν δίσκο στο χέρι,

λέγοντας «Για αρχή, θα θέλατε να δοκιμάσετε λίγο Μάστ-ο-μπαντεντζαμ

12

Oι δύο θαμώνες κοιτάχτηκαν ευχαριστημένοι και τσούγκρισαν τα ποτήρια τους.

Σε απόσταση περίπου εκατό μέτρων από το κέντρο, δύο παράξενοι τύποι, μέσα από ένα σκούρο αμάξι κατασκόπευαν με ένα προηγμένο σύστημα παρακολούθησης.

«Eίδες τον αξιωματικό πώς γλυκοκοιτάζει την πιτσιρίκα;» είπε ο υπέρβαρος άνδρας που καθόταν στη θέση του οδηγού, ενώ καταβρόχθιζε ένα τεράστιο σάντουιτς ρίχνοντας ψίχουλα στην κοιλιά

και στο παντελόνι του.

«Ήταν θαυμάσια ιδέα να βάλουμε κοριό στο σκουλαρίκι της καθηγήτριας», απάντησε ο άλλος, πολύ πιο αδύνατος, με μεγάλα σκούρα μάτια, ενώ έπινε καφέ σε ένα μεγάλο χάρτινο ποτήρι. «Έτσι μπορούμε να ακούσουμε ακριβώς τι λένε μεταξύ τους.»

«Koίτα μην κάνεις καμία μαλακία και φρόντισε να τα καταγράψεις όλα», φώναξε ο άλλος «αλλιώς θα σε βάλουν να φας τα σκουλαρίκια για πρωινό.»

«Μην ανησυχείς. Την ξέρω πολύ καλά αυτήν τη συσκευή. Δεν θα μας ξεφύγει ούτε ένας ψίθυρος.»

«Πρέπει να καταλάβουμε τι ακριβώς έχει ανακαλύψει η καθηγήτρια» πρόσθεσε ο χοντρός. «Το αφεντικό μας πλήρωσε ένα κάρο λεφτά για να παρακολουθήσουμε στα κρυφά τις έρευνες της.»

«Και δεν ήταν καθόλου εύκολο τόσο σφιχτό σύστημα ασφάλειας που έχει τοποθετήσει ο αξιωματικός.»

Ο αδύνατος έστρεψε το βλέμμα στον ουρανό ονειροπολώντας, μετά πρόσθεσε «Αν μου είχαν δώσει εμένα έστω και ένα χιλιοστό από αυτά τα λεφτά, τώρα θα ήμουν ξαπλωμένος κάτω από έναν φοίνικα στη Κούβα και το μόνο μου πρόβλημα θα ήταν αν θα έπινα Μαργαρίτα ή Πίνα Κολάντα.»

«Και ίσως μαζί με μερικά όμορφα κορίτσια με μπικίνι, να σου αλείφουν αντηλιακό» είπε ο κοιλαράς, για να σκάσουν και οι δύο στα γέλια, πράγμα που έκανε κάποια από τα ψίχουλα από πού είχαν πέσει πρωτύτερα πάνω του να καταλήξουν στο πάτωμα. «Tο επιδόρπιο είναι απίστευτο.» Η φωνή της καθηγήτριας βγήκε, ελαφρώς στρεβλωμένη, από το μεγάφωνο που είχε τοποθετηθεί στο ταμπλό του αυτοκινήτου.

«Πρέπει να ομολογήσω πως δεν πίστευα ότι μέσα στο καβούκι του σκληρού στρατιωτικού, μπορούσε να κρύβεται ένας άνθρωπος τόσο εκλεπτυσμένος.»

«Ευχαριστώ Ελίζα. Και εγώ δεν θα είχα ποτέ σκεφτεί ότι μια δόκτωρ σαν και εσένα, με τόσα προσόντα, θα μπορούσε να είναι, εκτός από όμορφη, τόσο προσηνής και συμπαθητική» είπε ο συνταγματάρχης με λίγο στρεβλή φωνή, μα συγχρόνως ελαφρώς χαμηλωμένη.

«Άκου πώς ερωτοτροπούν» φώναξε ο εύσωμος από τη θέση του οδηγού. «Εγώ πιστεύω πως θα καταλήξουν μαζί στο κρεβάτι.»

«Δεν είμαι τόσο σίγουρος» δίστασε ο άλλος. «Η δόκτωρ μας είναι πολύ πονηρή και δεν πιστεύω ότι ένα δείπνο και μερικά κομπλιμέντα θα την κάνουν να πέσει στην αγκαλιά του.»

«Στοίχημα δέκα δολάρια ότι απόψε θα το κάνει» είπε ο κοιλαράς, απλώνοντας το δεξί του χέρι στον συνάδελφό του.

«Εντάξει, μέσα» συμφώνησε με ενθουσιασμό ο άλλος, αρπάζοντας το τεράστιο χέρι που ήταν ακόμα απλωμένο προς το μέρος του.

Διαστημόπλοιο Θεός – Το μυστηριώδες αντικείμενο

Το αντικείμενο που εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια των δύο έκπληκτων συνταξιδιωτών, δεν ήταν τίποτα που η φύση, παρά την απίστευτη φαντασία της, θα μπορούσε να είχε δημιουργήσει αυτόνομα. Έμοιαζε σαν μεταλλικό λουλούδι, με τρία μακριά πέταλα, χωρίς μίσχο, με έναν ελαφρώς κωνικό ύπερο στο κέντρο. Το τμήμα πίσω από τον ύπερο ήταν κατασκευασμένο σε εξαγωνικό πρίσμα, με την επιφάνεια της βάσης ελαφρώς μεγαλύτερη από εκείνη του κώνου που ήταν τοποθετημένος στην αντίθετη πλευρά και που λειτουργούσε ως στήριγμα για ολόκληρη την κατασκευή. Από τις τρείς πλευρές του εξαγώνου που βρισκόταν σε ίση απόσταση, προέβαλαν τα πέταλα σε σχήμα παραλληλόγραμμου, με μήκος τουλάχιστον τέσσερεις φορές αυτό της βάσης.

«Μοιάζει με παλιό ανεμόμυλο, σαν και αυτούς που χρησιμοποιούσαν πριν αιώνες, στα μεγάλα λιβάδια της ανατολής» είπε ο Πέτρι δυνατά, χωρίς να πάρει ούτε μια στιγμή τα μάτια του από το αντικείμενο που φαινόταν στην οθόνη.

Ένα ρίγος διαπέρασε τη ραχοκοκαλιά του Ατζάκι, καθώς του ερχόταν στο μυαλό μερικά παλιά σχέδια που οι Γηραιοί τον είχαν προτρέψει να μελετήσει, πριν την αναχώρηση.

«Είναι ένας διαστημικός ανιχνευτής» δήλωσε αποφασιστικά ο Ατζάκι. «Έχω δει μερικούς, που είχαν λίγο-πολύ αυτό το σχήμα, στα παλιά αρχεία του Δικτύου», συνέχισε, ενώ βιάστηκε να συλλέξει μέσω του Ν^COM, όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσε σχετικά με αυτό το θέμα.

«Διαστημικός ανιχνευτής;» ρώτησε ο Πέτρι, απευθυνόμενος στο φίλο του με μια δόση εκνευρισμού. «Και πότε υποτίθεται ότι τον τοποθετήσαμε;»

«Δεν πιστεύω ότι είναι δικός μας.»

«Δεν είναι δικός μας; Τι εννοείς φίλε;»

«Εννοώ ότι ούτε κατασκευάστηκε, ούτε τοποθετήθηκε από κάποιον από τους κατοίκους του πλανήτη Νιμπίρου.»

Το πρόσωπο του Πέτρι φαινόταν όλο και πιο αναστατωμένο. «Τι θέλεις να πεις; Mη μου πεις ότι κι εσύ πιστεύεις τις ανοησίες που λένε για τα άλιεν, ε;»