Danilo Clementoni - Η Επιστροφή стр 5.

Πλησίασε πολύ κοντά στον καθρέπτη και είδε αυτές τις καταραμένες ρυτίδες στις άκρες των ματιών της. Άπλωσε το χέρι της μηχανικά στο νεσεσέρ της και πήρε μια κρέμα από αυτές που “σου κόβουν δέκα χρόνια σε μια εβδομάδα”. Την άπλωσε με προσοχή σε όλο το πρόσωπο και κοιτάχτηκε προσεκτικά. Μα τι περίμενε, ένα θαύμα; Ωστόσο, το αποτέλεσμα θα γινόταν ορατό μετά από “επτά μέρες”.

Χαμογέλασε με τον εαυτό της, και με όλες τις γυναίκες που παρασύρονται από τις διαφημήσεις.

Το ρολόι, κρεμασμένο στον τοίχο πάνω από το κρεβάτι, έδειχνε 19.40. Δεν θα προλάβαινε να ετοιμαστεί σε είκοσι μόνο λεπτά.

Σκουπίστηκε βιαστικά, αφήνοντας βρεγμένα από το μπάνιο τα μακριά ξανθά μαλλιά της, και πήγε μπροστά στην ντουλάπα από σκούρο ξύλο, όπου βρισκόταν τα ελάχιστα κομψά ρούχα που είχε φέρει μαζί της. Σε άλλη περίπτωση θα μπορούσε να περάσει ώρες ατέλειωτες για να αποφασίσει ποιο ρούχο ταιριάζει καλύτερα στην περίσταση, αλλά αυτό το βράδυ δεν είχε και πολλές επιλογές. Διάλεξε, χωρίς πολύ σκέψη, ένα κοντό μαύρο φόρεμα. Ήταν πολύ κομψό, αληθινά σέξι, αλλά όχι χυδαίο, με ένα βαθύ ντεκολτέ που θα τόνιζε αρκετά το πληθωρικό της στήθος. Το πήρε και, με μια χαριτωμένη κίνηση, το άφησε επάνω στο κρεβάτι.

19:50. Παρότι γυναίκα, σιχαινόταν να αργεί στα ραντεβού.

Κοίταξε από το παράθυρο και είδε ένα σκούρο SUV, απίστευτα λαμπερό, ακριβώς έξω από την πόρτα του ξενοδοχείου. Αυτός που λογικά ήταν ο οδηγός, ένα νέο παιδί ντυμένο με ρούχα στρατιωτικά, είχε ακουμπήσει στο καπό, και γέμιζε την αναμονή καπνίζοντας νωχελικά ένα τσιγάρο.

Έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να τονίσει τα μάτια της με μολύβι και μάσκαρα, πέρασε βιαστικά μια στρώση κραγιόν στα χείλη και προσπάθησε να το απλώσει ομοιόμορφα, ενώ έβαζε, ταυτόχρονα, τα αγαπημένα της σκουλαρίκια, κάνοντας λίγη ώρα να βρει τις “τρύπες».

Στην πραγματικότητα, είχε καιρό να βγει βράδυ. Λόγω της δουλειάς της ταξίδευε σε όλο τον κόσμο και, έτσι, δεν είχε καταφέρει να βρει κάποιον για σταθερή σχέση, που θα διαρκούσε περισσότερο από μερικούς μήνες. Το έμφυτο μητρικό ένστικτο που έχει μέσα της κάθε γυναίκα, και που, από μικρή, είχε φροντίσει έξυπνα να αγνοήσει, τώρα που πλησίαζε στο τέλος της γόνιμης ηλικίας, το ένιωθε όλο και πιο συχνά. Ίσως ήταν πλέον ο κατάλληλος καιρός να σκεφτεί σοβαρά την δημιουργία οικογένειας.

Έδιωξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε αυτήν την σκέψη από το μυαλό της. Έβαλε το φόρεμα και τις μοναδικές δωδεκάποντες γόβες που είχε φέρει μαζί της και άπλωσε το αγαπημένο της άρωμα στις δύο πλευρές του λαιμού της. Μεταξωτή εσάρπα, μαύρη ευρύχωρη τσάντα. Ήταν έτοιμη. Μια τελευταία ματιά για επιβεβαίωση, στον γεμάτο λεκέδες καθρέφτη που ήταν κρεμασμένος στον τοίχο δίπλα στην πόρτα, επιβεβαίωσε την άψογη εμφάνιση της. Έκανε μια στροφή γύρω από τον εαυτό της και βγήκε με αέρα ικανοποίησης.

Ο νεαρός οδηγός, αφού επανέφερε στη θέση του το σαγόνι του, που του έπεσε βλέποντας την Ελίζα να βγαίνει από το ξενοδοχείο με αέρα μοντέλου, πέταξε το δεύτερο τσιγάρο του, που μόλις είχε ανάψει και πήγε να της ανοίξει την πόρτα του αυτοκινήτου.

«Καλησπέρα κυρία Χάντερ. Μπορούμε να φύγουμε;», ρώτησε διστακτικά ο στρατιώτης.

«Καλησπέρα», απάντησε εκείνη, τεστάροντας το υπέροχο χαμόγελο της. «Είμαι έτοιμη».

«Ευχαριστώ που ήλθατε να με πάρετε», πρόσθεσε ενώ έμπαινε στο αμάξι, ξέροντας πολύ καλά ότι η φούστα της είχε σηκωθεί ελαφρά, επιτρέποντας στον αμήχανο στρατιώτη να δει ένα μέρος από τα πόδια της.

Πάντα της άρεσε να την θαυμάζουν.

Διαστημόπλοιο Θεός – Συναγερμός εγγύτητας

Το σύστημα O^COM, υλοποίησε αμέσως μπροστά στον Ατζάκι ένα παράξενο αντικείμενο, του οποίου το περίγραμμα, δεδομένης της χαμηλής ανάλυσης που είχαν τα οπτικά συστήματα μεγάλου βεληνεκούς τα οποία είχαν πιάσει το στίγμα, δεν ήταν ακόμα καλά προσδιορισμένο. Σίγουρα ήταν σε κίνηση και κατευθυνόταν προς τα πάνω τους. Το σύστημα συναγερμού εγγύτητας αξιολογούσε την πιθανότητα σύγκρουσης, ανάμεσα στο Θεός και το άγνωστο αντικείμενο, περισσότερο από 96%, αν κανένα από τα δύο δεν απέκλινε της πορείας του.

Ο Ατζάκι γλίστρησε βιαστικά στην πλησιέστερη συσκευή εσωτερικής μεταφοράς. «Στη γέφυρα» διέταξε αυταρχικά στο αυτόματο σύστημα ελέγχου.

Μετά από πέντε δευτερόλεπτα άνοιξε η πόρτα σφυρίζοντας και στην μεγάλη κεντρική οθόνη της αίθουσας ελέγχου φαινόταν, ακόμα πολύ θολό, το αντικείμενο που εκτελούσε πορεία σύγκρουσης με το διαστημόπλοιο.

Σχεδόν ταυτόχρονα, μια άλλη πόρτα άνοιξε δίπλα του και βγήκε από μέσα ο Πέτρι λαχανιασμένος.

«Τι στο διάβολο συμβαίνει;» ρώτησε τον φίλο του «Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν μετεωρίτες σε αυτή τη περιοχή» είπε κοιτάζοντας και αυτός την οθόνη.

«Δεν πιστεύω ότι είναι μετεωρίτης».

«Και αν δεν είναι μετεωρίτης, τότε τι είναι;» ρώτησε ο Πέτρι εμφανώς ανήσυχος.

«Αν δεν αλλάξουμε αμέσως την πορεία, θα μπορέσεις να δεις με τα ίδια σου τα μάτια όταν το βρούμε σφηνωμένο απευθείας στην γέφυρα.»

Ο Πέτρι καταπιάστηκε κατευθείαν με τους ελέγχους πλοήγησης και έκανε μια μικρή αλλαγή στην τροχιά σε σχέση με την προκαθορισμένη πορεία.

«Σύγκρουση σε 90 δευτερόλεπτα», ενημέρωσε ατάραχη η ζεστή απαλή φωνή του συστήματος συναγερμού εγγύτητας. «Απόσταση του αντικειμένου: 276.000 χιλιόμετρα και πλησιάζει».

«Πέτρι κάνε κάτι και κάντο γρήγορα!», φώναξε ο Ατζάκι.

«Το κάνω ήδη, μα αυτό το πράγμα πηγαίνει πάρα πολύ γρήγορα.»

Η εκτίμηση της πιθανότητας σύγκρουσης, ορατής στην οθόνη, στα δεξιά του αντικειμένου, μειωνόταν σιγά σιγά, 90%, 86%, 82%.

«Δεν θα τα καταφέρουμε ποτέ» είπε ψιθυριστά ο Ατζάκι.

«Φίλε μου δεν έχει υπάρξει ακόμα το “μυστηριώδες αντικείμενο” που θα καταφέρει να διαλύσει το διαστημόπλοιό μου» τον διαβεβαίωσε ο Πέτρι με ένα διαβολικό χαμόγελο.

Με έναν ελιγμό που έκανε και τους δύο προς στιγμή να χάσουν την ισορροπία τους, ο Πέτρι αντέστρεψε στιγμιαία την πολικότητα στους δύο κινητήρες Μπούσεν. Το διαστημόπλοιο έτρεμε για αρκετή ώρα και μόνο το υπερσύγχρονο σύστημα τεχνητής βαρύτητας, που είχε οριστεί για να αντισταθμίσει την μεταβολή, εμπόδισε όλο το πλήρωμα να καταλήξει σμπαραλιασμένο στον απέναντι τοίχο.

«Ωραία κίνηση», φώναξε ο Ατζάκι, δίνοντάς του ένα έντονο χτύπημα στην πλάτη. «Τώρα όμως πως σκοπεύεις να σταματήσεις την περιστροφή;». Τα αντικείμενα γύρω τους είχαν ήδη αρχίσει να αιωρούνται και να στριφογυρίζουν παντού μέσα στο θάλαμο.

«Mια στιγμή μόνο», είπε ο Πέτρι δίχως να σταματήσει να πατάει τα κουμπιά και να ανακατεύει τους ελέγχους πλοήγησης.

«Φτάνει μόνο να καταφέρω..». Σταγόνες ιδρώτα έτρεχαν αργά από το μέτωπό του.

«…να ανοίξω…», συνέχισε, ενώ όλα τα πράγματα που υπήρχαν στο θάλαμο πετούσαν τριγύρω ανεξέλεγκτα. Μέχρι και αυτοί οι δύο είχαν αρχίσει να αιωρούνται. Το σύστημα τεχνητής βαρύτητας δεν μπορούσε πια να αντισταθμίσει την τεράστια φυγόκεντρο δύναμη που είχε δημιουργηθεί. Ήταν πολύ ελαφροί.

«…την…την πόρτα τρία!» φώναξε στο τέλος ο Πέτρι, ενώ όλα τα αντικείμενα έπεφταν ταυτόχρονα στο πάτωμα. Ένας βαρύς κάδος απορριμμάτων χτύπησε τον Ατζάκι ανάμεσα στο τρίτο και τέταρτο πλευρό, κάνοντάς τον να βγάλει μια κραυγή. Ο Πέτρι από μισό μέτρο ύψος όπου αιωρούνταν όρμησε κάτω από τον πίνακα ελέγχου, με μια αφύσικη και αναμφισβήτητα γελοία κίνηση.