З таго часу Аленка эканомiла грошы, каб набыць нешта моднае, i вось купiла гэтую кофтачку...
Мокры снег бязлiтасна мачыў бялявы, перафарбаваны чубчык Аленкi. Нарэшце, набраўшыся смеласцi, яна пераступiла парог iнтэрната, здала вахцёру дакументы i паднялася на чацвёрты паверх.
...Такая родная, знаёмая лiчба: 405! Сэрца закалацiлася - вось-вось вырвецца з грудзей! Дрыготкiмi пальчыкамi пастукала ў дзверы.
- Заходзьце! - вясёлы зычны голас Мiколы пранiзаў яе наскрозь. Не ўвайшла - уляцела Аленка, застыла на парозе, вочы ў вочы сустрэлася з Мiколам. Ён стаяў ля зялёных штораў. За сталом, ля тапаграфiчнай карты, сядзеў у чорным швэдры барадаты Анатоль, сур'ёзны i заклапочаны. Ля яго павольна памешваў гарбату ў шклянцы Сцяпан, акуратна апрануты ў шэры касцюм, пры гальштуку. Галя-мышка разглядвала на святло лямпачкi каляровыя слайды, якiя Мiколаў сусед па пакойчыку, Антось, хударлявы, з прамымi валасамi i чубам, якi закрываў вочы, ад чаго ён увесь час махаў галавою, падаваў ёй са скрынкi i расказваў, з якога яны паходу. Галя ж пры гэтым падымала высока бровы, усмiхалася i кiвала яму галавою.
- Добры вечар усiм! - мовiла Аленка. - А я вось iду мiма, бачу святло... I вырашыла зайсцi...
- Правiльна вырашыла! - засмяяўся Мiкола i падаў ёй крэсла. - Сядай, а то ў нас тут каву нiхто пiць не хоча, пакажы прыклад!
I налiў ёй поўную шклянку.
- Значыць, з Менска iдзём пешшу да вёсачкi Гарадзiшча, - адарваў галаву ад карты Анатоль. - Там робiм першы начлег. Пагледзiце старажытныя валы, якiмi раней быў абнесены горад. Далей пойдзем да Музея архiтэктуры i побыту Беларусi, музей пад адкрытым небам. Затым пойдзем праз лес да вёскi Вiшанька. Тры днi ходу - i мы на месцы, шукайце ў вашай Вiшаньцы мур былога маёнтка Дарыны, падзямелле, Блакiтны пакойчык...
- Тры днi па лесе - гэта нецiкава! - заключыў Мiкола. - Мы ж не на разрад здаём! Навошта нам кiламетраж гнаць? Даедзем на машыне. Лепш гэтыя тры днi аддаць на паездку ў Жыровiчы, там манастыр, помнiк архiтэктуры. Яшчэ куды-небудзь наведацца, напрыклад, у Сынкавiцкую царкву-крэпасць, што ля Баранавiч. Дарэчы, у Баранавiчах таксама ёсць што паглядзець.
- Так справа не пойдзе! - узняўся з месца Анатоль. - Вы тады не турысты, а матраснiкi, i ваш шлях - да экскурсбюро, да мяккiх аўтобусаў!
- А што толку ногi бiць? - заўважыў Сцяпан. - Паход краязнаўчы, а не спартовы!
- Экскурсiя нават цiкавей! - уставiла слова Аленка, каб Мiкола бачыў, што яна падтрымлiвае ягоны погляд на паход.
- Вы мне турызм, спорт не ганьбiце! - ускiпеў Анатоль. - Я нават хлопцам у турклубе сказаў: калi мая жонка будзе супраць паходаў, развядуся! I з вамi тады - развод!
- Толечка! - падышла да хлопца Галя, але той злосна глянуў на яе.
- Усяму свой час! Тут я - не Толечка!
Супакоiў усiх Антось - жвава падняўся, зашмыгаў вяснушкаватым носам i засмяяўся:
- А торт жа наш дымiцца!
Галя пiскнула i выбегла на кухню. З духоўкi сапраўды iшоў дым. Дзяўчына адчынiла яе i выцягнула анучкай тое, што засталося ад торта. Спалохана замаргала вачыма. У гэты момант на кухню ўвайшоў Анатоль. Будучая жонка разгублена паглядала на яго. Потым, адважыўшыся, плёхнула агарак у сметнiцу.
- Малайчына! - здзеклiва кiнуў Анатоль, разгладжваючы бараду, падышоў да акна i запалiў.
Нейкi час яны моўчкi стаялi адно ля аднаго. Анатоль па звычцы стрэсваў попел у вазон. Галя паглядвала на бедны, замораны ўюнок i нарэшце рашылася:
- Ты зноў... у кветкi? Гэта ж шкодна iм...
- Сама не дасканалая, - сур'ёзна глянуў на яе Анатоль, - а другiх вучыш!
- Не дымi ў твар! Колькi можна казаць адно i тое ж? Ты, як твой бацька: у твар да субяседнiка з люлькай лезе, слiнаю пырскае i не здагадаецца адступiцца!
- Ты майго бацьку не ганьбi! Ён настаўнiк, пенсiянер! Я ж на цябе не кажу, што з галечы! - павысiў голас Анатоль, а потым дадаў цiшэй: - Значыць, так, зараз Маруся едзе ў адпачынак, прыедзе ў канцы лютага.