Ён так i сказаў яму: - Рой, я не хачу, каб вы iшлi на поўнач, перш чым я злаўлю вас з незаконнай здабычай. Тады вам усё роўна давядзецца пайсцi, бо я адбяру ў вас туташнi ўчастак.
- Злавiць мяне? - сказаў Рой. - А навошта вам мяне лавiць?
- Ды ўжо не ведаю, - сказаў iнспектар, - але з усiх паляўнiчых майго раёна iменна вас вырашыў я злавiць з доказамi злачынства. Вы водзiце мяне за нос ужо дваццаць гадоў, але я да вас падбiраюся. I чакаць засталося не вельмi доўга.
Рой адхiснуўся ад канторкi.
- Але калi вы хочаце злавiць мяне, чаму вы не пойдзеце са мной у лес? Там вы ўжо напэўна злавiлi б мяне.
Iнспектар бываў у лесе не адзiн раз - i ў паляўнiчых буданах Роя i па ўсяму ланцугу яго пастак, схадзiў яго ўчастак удоўж i ўпоперак i цiчога не знайшоў. Калiсьцi даўно ён пераканаўча даказаў Рою па колькасцi яго пастак i пялаў для пушнiны, скарыстаных патронаў i па дзесятку iншых прыкмет, што Рой страляе i ловiць звера больш за норму. Гэтае абвiнавачанне ён кiнуў Рою ў твар у яго хацiне, калi абодва яны былi значна маладзейшыя. Рой аж загарэўся ад гневу, але стрымаўся i прамаўчаў; маўчаў ён i пазней на ўсе абвiнавачаннi iнспектара. Узважыўшы гэтую тактыку Роя, iнспектар прыйшоў да высновы, што словамi ад яго нiчога не даб'ешся. Рой спакойна адмоўчваўся i даваў магчымасць iнспектару знайсцi пушнiну цi злавiць яго на месцы злачынства.
- Сёлета мо i выберуся, - сказаў iнспектар.
- Давайце, будзеце госцем.
- Вы i не даведаецеся, калi я з'яўлюся i адкуль.
- А хiба бяспечна блукаць па лесе цiшком? Можа надарыцца няшчасце.
- Небяспечна тым, хто будзе з незаконнай пушнiнай.
- А дзе яе дзець, незаконную пушнiну?
- Я цудоўна ведаю, што вам не пражыць на вашу норму, Рой, - сказаў iнспектар. - Няма жадання лавiць вас, Рой, а ўсё адно давядзецца. Так што сёлета будзьце асаблiва пiльныя.
- Я заўсёды пiльны. Пiльна сачу за кожнай пасткай.
- А я буду не там, - сказаў iнспектар. - Я буду ў вас за спiнай.
Рой засмяяўся, нiбыта ён толькi i чакаў зручнага выпадку, а iнспектар усмiхнуўся.
- Ведаеце, на ваш участак многа ахвотнiкаў.
Рой кiўнуў.
- Няхай бяруць. Ён ужо апусцеў.
- А як жа вам удаецца браць з яго здабычу?
Рой пацёр рукi i пачаў задаволена хiстацца ў сваiм крэсле.
- Пайшлi, вып'ем са мной, iнспектар. Мо вам удасца напаiць мяне i выведаць усе мае сакрэты.
- А я iх i так ведаю. Небяспечныя сакрэты. Яны давядуць вас да бяды. Вы калi-небудзь плацiлi падаходны падатак, Рой?
Рою здалося, што больш дзiўнага пытання ад iнспектара ён не чуў.
- А я не згадаю, каб нехта мне прапаноўваў яго плацiць, - сказаў ён.
- Гэта не адгаворка, - зазначыў iнспектар.
Рой адчуваў, што тут нейкая пастка, вырвацца з якой у яго не хопiць сiлы.
- Мне здаецца, што я зарабляю не столькi, каб мяне абклалi падаходным падаткам, - асцярожна прамовiў ён.
- Якраз дастаткова? - настойваў iнспектар.
Ён ямчэй усеўся ў крэсле. Вось як лёгка прыперцi Роя да сценкi, чаго яму хацелася ўжо дваццаць гадоў. Ён добра разумеў, што Рой адчувае сябе выкрытым, злоўленым i прыгавораным. Але не гэтага ён дабiваўся. Iнспектар зарагатаў ад думкi пра козыры, якiя ў яго былi, але якiмi ён не хацеў карыстацца.
- Не турбуйцеся, Мак-Нэйр, - сказаў ён афiцыйным тонам. - Я не маю справы нi да падаходнага, нi да ўсялякага iншага падатку. Мне патрэбна iншае: злавiць вас знянацку з незаконнай пушнiнай. Падумаеш, падаходны падатак! - ён засмяяўся, зарагатаў вар'яцкiм смехам, ляпнуў Роя па калене i зноўку зарагатаў, назiраючы, як той ачуньвае ад нечаканасцi.
Рою было ўжо дастаткова. Ён устаў, збiраючыся iсцi.
- Толькi не трапляйцеся мне разам з Мэрэем альбо Зелам Сен-Клэрам, - дадаў iнспектар. - Я ведаю, што яны карысталiся вашай хацiнай, i калi я злаўлю iх там, то i вас у дадатак.
Рой яшчэ не дараваў iнспектару яго дзiўнага жарту з падаходным падаткам.
- Толькi калi выберацеся гэтай зiмой, - сказаў ён, - асцерагайцеся.