Пяшчынкі шчасця
Канстанцін Шанцаў
© Канстанцін Шанцаў, 2022
Дзень першы
Ён расплюшчыў вочы і ўбычыў неба. Ярка-блакітнае, з плывучымі па ім лёгкімі воблакамі.
Прыгожа, падумаў ён, і гэтая думка рэзкім болем аддалася ў яго галаве.
Такое пачуццё, што я ўчора піў. І вельмі шмат
Над ім праляцела некалькі крумкачоў. Незвычайна вялікія птушкі прымусілі яго трохі напружыцца.
Хм, а чаму я не дома? І дзе я?
Усе гэтыя думкі клубком закруціліся ў яго галаве, з-за чаго ў страўніку, здавалась, зявілась новая форма жыцця. Неяк прыпадняўшыся, ён злёгку аслупянеў. Наваколлі яму вызначана не былі знаёмыя.
Піў! Сапраўды! Гэта ж трэба так было кудысьці заблукаць
Тут яго погляд зачапіўся за чалавека, які ляжаў у кустах метрах у дзесяці ад яго.
Ой, як дрэнна ляжыць. Калі небараку пачне ірваць, то ён можа і захлынуцца.
Ад гэтых думак яго самога ледзь не вырвала, але ён прымусіў сябе ісці да ляжачага чалавека. Хістаючыся з боку ў бок, ён набліжаўся да чалавека.
Гэй, дружа! Уставай! Лежачы на халоднай зямлі здароўю можна нашкодзіць!
З гэтымі словамі ён пастараўся перавярнуць чалавека.
Давай, уставай! Так і застудзіцца
Не дамовіўшы фразу, ён у жаху адштурхнуў чалавека. Дакладней, цела чалавека. Тое, што са здароўем у таго ўжо не будзе праблем, казалі рана на яго грудзі і акуратная дзірка ў ілбе.
Блін, як у кіно. Звычайна там заўсёды адна дзірка і пасярэдзіне ілба, неяк ужо адцягнена, нібы ў сне, падумаў ён.
Секунд трыццаць ён стаяў і глядзеў на цела.
Трэба кудысьці патэлефанаваць, паведаміць Ага, але куды і чым? Можа ў небаракі ў кішэні тэлефон ёсць.
Абыскаўшы цела, ён сеў проста на зямлю і пачаў разглядаць тое, што знайшоў. Пісталет, жменя патронаў, аптэчка, брудны бінт, бутэлечка з настойкай ёду, чэрствы сухар і незразумелага роду прадмет. Гэты прадмет зацікавіў яго больш чым пісталет, хоць зброю ён бачыў толькі ў кіно ды ў пнеўматычных цірах страляў пару разоў. Прадмет быў падобны на тэлефон, але нейкай асаблівай канструкцыі: па баках узмоцнены ахоўнымі накладкамі, даволі трывалы на выгляд.
Хм, відавочна не вузкаглазымі рабіўся Што ж гэта за штука такая?
Тыкнуўшы з цікаўнасьці пальцам у экран, ён з задавальненнем адзначыў, што апарат працуе, бо ўключылася падсвятленне.
З«явіўся надпіс: Жека Шумілаў.
Напэўна, уладальнік, падумаў ён.
Загінуў. Лакацыя «Бурштын». Агнястрэльнае: грудзь, галава.
Дакладна, уладальнік, нават неяк узрадаваўся ён, вось жа і раны на грудзі, і на ілбе. Агнястрэльныя. Толькі што такое лакацыя «Бурштын»? Піянерлагер, ці што?
Добра, трэба яксьці выбірацца адсюль. Трэба знайсці людзей. Жывых
Падняўшыся, ён выключыў прыбор і стаў распіхваць па кішэнях знойдзеныя прадметы. І толькі цяпер ён зразумеў, што ў яго кішэнях няма нічога: ні пашпарта, ні ключоў ад дома, ні грошай. А калі ён патроны паклаў у кішэню штаноў, то выявіў, што нават гузік знік. Зрэшты, ужо без здзіўлення, ён выявіў, прапажу гузікаў і на куртцы.
Добра, потым абдумаю гэта
Агледзеўшыся па баках, ён убачыў на гарызонце пабудовы, якія аддалена нагадвалі карпусы вялізнага завода, якія стаялі на ўзгорку, а перад імі ў нізіне стаяла дзіўнага выгляду пабудова, якая нагадвала нейкае ўмацаванне з фантастычных фільмаў. Каля яе праходжаліся некалькі чалавек.
О! Людзі! Жывыя праўда, здаецца, усе са зброяй, але і ў мяне таксама ёсць пісталет. Хоць ваяка з мяне яшчэ той
З гэтымі думкамі ён ішоў у бок пабудовы, пераступаючы невялікія лужыны і абыходзячы тыя, якія пабольш. Крыху не адгадаўшы з адлегласцю, яму патрэбілася зрабіць невялікі крук, бо паблізу аказалася, што пабудова абнесена плотам з трывалых сталёвых дубцоў, праціснуцца праз якія было немагчыма. Людзі, якія ахоўвалі пабудову, з цікавасцю назіралі за ім. Тое, што гэта ахоўнікі, ён нават не сумняваўся.
Добра, хоць не страляюць, падумаў ён.
Падышоўшы да брамы, ён убачыў акуратную чорную дзірку ствала, накіраванага ў яго бок.
Ты хто такі? спытаў яго ўладальнік гэтага ствала.
Я гэта Н-н-не п-памятаю заікаючыся сказаў ён.
Дзіўны ты нейкі, хоць і не падобны на зомбака.
На каго?
На а зрэшты, ідзі ў бункер. Там навукоўцы. Можа ты ім спатрэбішся. У якасьці ўзору, ха-ха-ха, засмяяўся ахоўнік.