І зноў нічога нечаканага: на сценах блакітная кафля з паламанымі там-сям вугламі так трушчыцца крохкае квадратнае пячэнне «Слодыч». Люстэрка без рамы, шкляная палічка, спарахнелы, як пень, унітаз і пафарбаваная блакітным ванна без фiранкi.
Заплаціце за месяц наперад? Заязджайце.
Ліза сціснула халодныя ключы ў руцэ і толькі тады супакоілася. Гэта значыць, кватэра належыць ім: заўтра будзе дзе жыць.
А гаспадыня пайшла, паабяцаўшы вярнуцца без папярэджання.
* * *Рэчы раскладзеныя па белых пластыкавых пакетах: падлога застаўленая імі, бы вялікімі пластыкавымі пяльменямі. Пухленькія гэта з адзеннем; худзенькія, амаль без мяска, гэта касметыка, цюбікі і слоікі, якія не бюцца. Чамадан гэта з кнігамі: тут не пяльмень, а хлеб наш надзённы.
Ліза лічыла торбы, каб нічога не забыць:
Дваццаць шэсць! Гэта толькі мае. Тваіх трыццаць. На старую кватэру глядзець няма чаго: яна не іх, але паспелі прыкіпець, паспелі атаясаміць, паспелі паназываць жылплошчу домам.
Юра, мы ўсё сабралі, чакаем цябе, Наста трымае айфон паміж плячом і вухам, бо ў руках пакеты.
«Пяльменямі» зараз застаўленыя ганак і лава. Яшчэ два разы схадзіць, і ўсё. Ліза, твая чарга.
Ранкам суседзі ці на працы, ці спяць, таму можна не клапаціцца, што хтосьці зазірне ў клункі, якія растапырваюцца, нібы наўмысна дэманструючы сваё начынне: рондалі, вешалкі, абутак.
И заплакали блюдца: не лучше ль вернуться?
Хернуцца. Там чацвёрты паверх, дарэчы, Ліза прынесла апошнія пакеты і стала побач з лаўкай, бо сесці месца не засталося. Зноў з гадзіну насіць, але цяпер угору.
Прыязджае Юра, абураецца, што не запрасілі раней, і дапамагае нафаршыраваць клункамі аўтамабіль: багажнік забіты, задняе сядзенне таксама. Лізе пад ногі пакет з посудам, а на калені настольная лямпа і два старэнькія ноўтбукі.
Наста ўладкоўваецца наперадзе, абдымае дзве пухлыя падушкі.
Тут недалёка, гэта Ліза спрабуе паказваць шлях, але Юра і сам усё ведае і можа ехаць па гэтым горадзе з заплюшчанымі вачыма, навобмацак, арыентуючыся паямінах і шчарбінах на асфальце, ды яшчэ па водарах.
Наста заплюшчвае вочы, кладзе галаву на падушкі. Вось паварот, пасля будзе яшчэ адзін. Пах дыму гэта яны ў прыватным сектары. Пацягнула свежасцю выехалі на мост. З правага боку гудок паравоза: паралельна ім, па паралельным мосце і ў паралельнай рэчаіснасці, імчыць цягнік. Паварот, вельмі ціхая вуліца, паварот і час расплюшчваць вочы, бо прыехалі.
Гэтым разам паспяваюць перацягаць рэчы хутчэй: дапамагае Юра. Ён спяшаецца на працу і ветліва не згаджаецца піць гарбату, і добра, бо гарбатнік адшукаўся б у апошнім з пакункаў.
Наста яшчэ не была ў кватэры калі прызвычылася да пераездаў, то можна згадзіцца на новае жытло не гледзячы. І толькі тады, калі рэчы твае перавезеныя і дзверы за табой зачыненыя, ёсць сэнс паглядзець, што тут і як.
І пабачыць, што ты трапіла ў свет, які стварыў хтосьці іншы, паводле свайго вобраза і падабенства. А табе зноў выпадае існаваць у чужым жыцці і нават часе.
Тут панавалі шасцідзясятыя. Шпалеры ў палоску, пажаўцелыя, як вераснёўская трава. На фіранках зялёнае лісце клёна. Мроілася, што і яно хутка пажаўцее і ападзе, толькі адзін лісток застанецца, заблытаўшыся ў рудым цюлі, як у павуцінні.
У паліраваным карычневым серванце калісьці стаяў крышталь. Стаяў так доўга, што паспеў прарасці, і калі яго здымалі, на дрэве засталіся шнары, бы ад адламаных галінак.
Не, крышталь ім не пакінулі. Кнігі іх не шкода, вось яны. Тыя самыя, што засталіся ва ўсіх постсавецкіх кватэрах: зялёны «Айвенга», чырвоны двухтомны Маякоўскі, пярэстны штакетнік «Классики и Современники», блакітнае двухкніжжа Булгакава, чорны Рэмарк, шэры Ясенін і белы Паўстоўскі. Паміж імі, дэманструючы, што з часам драбнеюць патрабаванні і псуюцца густы, уціснутыя маленькія мяккія кніжачкі Данцовай. Нібы ўстарую прыгожую кладку ўвапхнулі сучасныя цагліны.
Каля серванта паліраваная шафа і старая канапа.
Бяры вялікі пакой, бо гэта ты знайшла кватэру, Наста адчыніла дзверы ў спальню. І засталася ў тым самым часе: ложак, дзякуй што драўляны, а не жалезны, стары матрац, крэсла з трэснутаю сядушкаю, пыльная шафа паліцы засланыя газетамі. Яшчэ тумбачка, дзверы ў якую адчыніць было немагчыма: мабыць, нехта трымаў іх з таго боку. А я буду жыць у спальні. Як думаеш, на гэтае крэсла можна ставіць ноўтбук?
Ліза прынесла анучы, венік і вяхоткі: