І што гэта азначае? нарэшце запытаўся ён у госця.
Той з роспаччу вымавіў:
Пашкоўскі любіў белыя ружы, і на нашых сустрэчах ён заўжды ставіў на стол вузкую вазу з адной такой кветкай. Гэта быў такі своеасаблівы рытуал. Але пра яго, мабыць, ніхто па-за нашым колам не ведаў
2009, снежань
Кміціч сядзеў і амаль бяздумна шчоўкаў па картах, раскладзеных у гульні на маніторы. Пасьянс «Павук» быў для яго своеасаблівай медытацыяй, спосабам расслабіцца.
Во! Нармальны адпачынак офіснага клерка! Павел нават не пачуў, як за спінай у яго зявіўся галоўны рэдактар Аляшэўскі. Яшчэ крыху і пачняце, як нармальны менеджар, глядзець на працы парнушку цішком ад начальства
Рэдакцыя газеты, у якой працаваў Кміціч, займала некалькі невялікіх памяшканняў у адным з офісных будынкаў у цэнтры Менска. Мабыць, больш правільна было б назваць гэта адным вялікім офісам, падзеленым знутры на некалькі пакояў. У рэдактара, натуральна, быў свой кабінет. Астатнія памяшканні былі застаўленыя сталамі з кампютарамі. Каўралін, якім была пакрытая падлога, зядаў гук крокаў.
Прабачце, Кміціч сумеўся і адным клікам мышкі згарнуў гульню ўніз экрана. Не ладзіцца з тэкстам нешта. Думаў, удасца пераключыцца.
Аляшэўскі ўважліва паглядзеў на журналіста:
Праўда? Выгляд у вас нейкі ммм ускудлачаны. Можа, адпачынак кароткі патрэбны?
Адпачынак не, рашуча заявіў Кміціч, а вось парада патрэбная.
Справа ў Кміціча была прыватная, але ў пустым памяшканні, якое займала рэдакцыя, яны былі толькі ўдвух, таму ні паніжаць голас, ні пераходзіць у іншы пакой неабходнасці не было.
Павел вырашыў распавесці рэдактару пра свае сумневы не таму, што моцна давяраў, а хутчэй з той прычыны, што дзве галавы заўжды лепш, чым адна.
У мяне тут чарговы раз праблемы з КДБ
Зімовы дзень сквапнічаў, не хацеў дзяліцца сонечным святлом у офісе яго замянялі лямпы дзённага асвятлення, халодныя, адстароненыя, абыякавыя. Пад такім святлом і размова гучала троху адстаронена і тэатралізавана.
Зноў? непрыхаванае здзіўленне гучала ў голасе Аляшэўскага. Я думаў, што ўсё скончылася, калі памёр той кадэбіст, што вас пераследаваў. Вы ж казалі, што гэта было нешта асабістае, а не звязанае з працай! Я таму і надрукаваў даследаванне пра гэтыя архіўныя справы з золатам БНР
Не-не, паспяшаўся Кміціч выправіць міжвольную аблуду свайго шэфа. Гэта вельмі ўскосна звязана з той справай. Вельмі ўскосна Той артыкул надаў мне нейкую вядомасць у пэўных колах. І цяпер мне, ведаеце, прапанавалі пазнаёміцца з дакументамі, якія ляжаць у архівах. Яшчэ нікім з гісторыкаў не бачаныя дакументы.
Ого! настрой Аляшэўскага скакаў, як тэмпература ў хворага. Дык гэта поспех! А што за дакументы?
Яшчэ толкам не ведаю. Як не ведаю і таго, якую цану за гэта могуць запрасіць.
Аляшэўскі падняўся і, як у кепскім кіно, стаў хадзіць па пакоі, заклаўшы рукі за спіну:
Тут, вядома, трэба ўсё ўзважыць. Магчыма, вам адкрыецца чарговая сенсацыя. А можа, гэта пусты нумар Прынамсі, я ведаю аднаго з беларускіх даследчыкаў сталінскіх рэпрэсій, які ў 90-х папросту купляў у супрацоўніка КДБ копіі спраў тых часоў. У абедзенны перапынак супрацоўнік выходзіў з будынка, выносячы пад пінжаком з дзясятак тэчак, і ішоў у мікрааўтобус у суседнім завулку. Там яго чакаў абед, пакуль гэты даследчык фатаграфаваў старонкі спраў Колькі ён плаціў дадаткова, я нават не ведаю. Да таго як узяцца за гэтыя справы, ён быў бізнесоўцам. Потым кінуў бізнес і прысвяціў сваё жыццё вяртанню з невараці імёнаў тых, каго забрала сталіншчына
Ён памаўчаў, каб надаць словам большую грунтоўнасць. З аднаго боку, не даў ніякіх указанняў, з другога намёк атрымаўся даволі празрысты.
У кожным разе, рэдактар зрабіў паўзу, павярнуўся і дапытліва паглядзеў на Кміціча, калі вы адмовіцеся, то як журналіст будзеце шкадаваць пра гэта.
А калі пагаджуся, у тон яму працягнуў Кміціч, то магу пашкадаваць пра гэта як чалавек.
Яны паглядзелі ў вочы адзін аднаму болей казаць не было пра што.
2009, снежань
Кміціч з зацікаўленасцю аглядаў кватэру, у якую яго запрасіў новы знаёмы. «Можаце называць мяне Аляксеем Пятровічам, прозвішча тут не патрэбнае», крывая ўсмешка прарэзала твар суразмоўцы, даючы журналісту зразумець, што не варта асабліва спадзявацца, што імя сапраўднае.