- Жанчыны пашалелi, - сказаў супрацоўнiк.
- Пашалелi. Ты пра што? - калега ўзняў галаву.
- Падыходзяць i прапануюць сябе.
- За грошы цi так, з-за кахання?
- Так, без кахання i грошай.
- Ты адмовiўся?
- Не. Але ведаеш, у гэтым нешта не тое.
- Жанчына просiць, трэба iсцi, - калега схiлiўся над сталом.
Супрацоўнiк затэлефанаваў да сакратаркi з метро.
- Гэта я, - сказаў ён, - праз паўгадзiны буду.
- Чакаю, - сказала яна.
Калi ён здымаў куртку, яна пацалавала яго i прашаптала:
- Не палохайся, тут у мяне госцi, але яны хутка сыдуць.
Госцi сядзелi на канапе i глядзелi тэлевiзар. Iх было двое. Ён - худы, з акулярамi "ровар" на гарбаносым твары. Яна - зграбная славянка з папяловай фрызурай i ласкавай паставаю.
Транслявалi футбол.
- Хутка скончыцца, i мы пойдзем, - госць глядзеў на экран.
- Мы з табой былi ў кiно, глядзелi "Кiнг-Конг", - сказала госця да гаспадынi.
- Пра што фiльм? - спыталася тая.
- Пра каханне малпы i жанчыны.
У тэлевiзары зафуркаў свiсток арбiтра, i матч скончыўся. Госць падышоў да акна i сказаў:
- Дождж пачаўся. Можа, перачакаем?
- Трэба iсцi. Калi б мы выйшлi пасля сеанса, мы б не чакалi, а iшлi б, нават беглi б.
Супрацоўнiк падумаў, што ён з большым задавальненнем пераспаў бы з госцяй, чым з гаспадыняю, але гэта цалкам нерэальна.
Госцi зашпiлiлiся i сышлi ў вечаровы дождж.
Сакратарка села на каленi супрацоўнiку. Ён досыць пяшчотна пагладзiў яе па спiне. Пацалункi былi даволi прыстойныя.
- Так светла яшчэ... Не ведаю, што рабiць? - сказала сакратарка.
- А мне ўсё адно, светла цi цёмна.
- Тады я зараз прыйду.
Яна вярнулася ў кароткай кашулi, што ледзь-ледзь прыкрывала клубы.
- Я люблю на падлозе, - жанчына дастала з шафы крухмальную прасцiну i раскiнула яе на кiлiме.
Супрацоўнiк раптам падумаў, што ў яго можа нiчога не атрымацца, i спытаўся:
- Ты любiш спаць на падлозе, каб нельга было сказаць, што мы ўсе спiм у адным ложку?
- Распранайся. Цi давай я цябе распрану. Мне будзе прыемна.
Яна распранула яго асцярожна i нетаропка. Ён падумаў, што яна распранае яго, як нябожчыка. Яна скiнула праз галаву кароткую кашулю i легла на спiну. Ён думаў, што хадзiць у публiчны дом значна горш, чым рабiць тое, што ён робiць цяпер. Акт атрымаўся рацыянальны, з наборам стандартных паставаў, разрэкламаваных айчынным тэле-кiнематографам.
На працы супрацоўнiк i сакратарка рабiлi выгляд, што нiчога не здарылася, i мелi рацыю, бо рацыянальны акт - гэта гiгiена, i толькi.
XI. ДАМАВIК-4
Мужчына прывёў дадому каханку. Яны пiлi вiно i займалiся эратычнымi гульнямi да знямогi.
Раптам дзверы ў кватэру адчынiлiся.
Мужчына ўскочыў з ложка i памкнуўся да дзвярэй, але на паўдарозе спынiўся i закрычаў:
- Хто тут? Што трэба?
У пад'ездзе адгукнулася рэха. Мужчына выглянуў з кватэры. На пляцоўцы нiкога не было.
- Напэўна, забыўся замок зачынiць. Вось скразняк i расхiнуў дзверы.
- Якi скразняк, калi ўсе вокны зачыненыя? - засумнявалася каханка.
- Тады я не разумею, што адбылося, - сказаў ён, калi надзяваў нагавiцы.
- А можа, нам падалося, што дзверы адчынiлiся, а на самай справе яны i не адчынялiся зусiм? - разважала яна, калi стаяла на адной назе i нацягвала калготкi.
Мужчына запалiў цыгарэту.
- А можа, гэта быў Дамавiк? - спытала каханка.
- Сапраўды, Да-ма-вiк, - мужчына выпусцiў струмень дыму ў столь.
- А чаму ён не зайшоў? - усмiхнулася каханка.
- Ты яму не спадабалася.
Каханка пакрыўдзiлася, сабралася i сышла.
Мужчына зачынiў замок ды засаўку.
XII. ЧАРАЎНIК
На местачковай вулiцы хлопцы здзекавалiся з неразумнага Антака.
- Антак, Антак, бяжы за намi! - крычалi яны i рабiлi выгляд, што бягуць.
Той спрабаваў бегчы, але скалечаныя хваробаю ногi чаплялiся за зямлю, i ён падаў у пыл. Хлопцы рагаталi, падымалi нябогу i крычалi:
- Антак, Антак, бяжы! Давай вучыся. Глядзi, як мы робiм.
Неразумны спачатку iшоў.