Добра, калi жонка цябе сустракае", падумаў ён i гучна паклiкаў:
- Рабуня!
У лазнiцы шумела вада.
Муж пастукаў па вушаку:
- Рабуня!
Нiхто не адгукнуўся. Тады ён выключыў святло.
- Ой! Хто тут?! - пачулася праз шум вады. - Запалiце святло!
Муж засмяяўся, уключыў святло. Дзверы ў лазнiцу адчынiлiся. На кафлянай падлозе стаяла блiскуча-iскрыстая жанчына.
- Ты мяне напалохаў, - сказала яна. - Я табе гэтага не дарую. Я чакала цябе, а потым ледзь не заснула. Каб зусiм не заснуць, вырашыла ўзяць душ.
- А я чую: вада шумiць, паклiкаў цябе раз-другi, ты не адгукаешся, вось i выключыў святло, - муж стаяў з вялiкiм чамаданам у руцэ.
- Распранайся. Вазьмi душ. Як я сумавала без цябе!...
Ён паставiў валiзу на кафляную падлогу, зняў палiто i капялюш. Кашулю ён паклаў у скрыню для бруднае бялiзны.
- Хутчэй, - паклiкала яна. - Я так сумавала без цябе, ты сабе не ўяўляеш.
Жанчына абняла i пацалавала яго.
- Няўжо нельга пачакаць? - здзiвiўся мужчына.
- Нельга. Я i так доўга чакала.
- Стоячы нязручна.
- Зручна.
Iскрыстыя пырскi ляцелi на чамадан, палiто, капялюш...
Мужчына расцёрся шорсткiм ручнiком, накiнуў халат i выйшаў у перадпакой. Ён прычэсваўся, калi пачуў, як паварочваецца ключ у замку ўваходных дзвярэй.
Калi жонка з боханам хлеба ў руках зайшла ў дом i ўбачыла знябожаны мужаў твар, яна здзiвiлася i сказала:
- Няўжо я цябе так моцна напалохала? - яна скiнула палiто. - Ведаеш, я тут усё падрыхтавала i раптам спахапiлася, што ў доме хлеба няма. Недарэчна выйшла...
- Чаму недарэчна? Нармальна, - муж вярнуўся ў лазнiцу, паглядзеў, як хутка правальваецца вада ў закрыжаваную адтулiну, закруцiў кран, паглядзеў на сябе ў люстра, пацiснуў плячыма i цiха, каб не бачыла жонка, вынес у перадпакой капялюш, палiто i валiзу.
VII. МАСАВIК
Масавiк агледзеў пустую залю i застаўся незадаволены. Iшла рэпетыцыя, а яму хацелася ў лес цi ў парк, дзе можна пасядзець каля фантана, а не кiраваць бяздарнымi твараробамi.
- Калi ласка, - дазволiў Масавiк.
Актор раскiнуў доўгiя рукi i магнiтафонным голасам сказаў:
- Ты мая далiгойла.
Акторка стала на дыбачкi, выструнiлася i прашаптала гучна, на ўсю залю, як i належыць, каб нават студэнты на балконе пачулi, вядома, калi прыйдуць:
- Ты мой абiзгал.
Абнялiся актор з акторкаю нязмушана, так, што нават Масавiку спадабалася. Актору было прыемна абдымаць акторку, яна падабалася яму. А вось ён, чамусьцi, ёй зусiм не падабаўся.
- Ласкава, - карэкцiраваў Масавiк.
- Твае вусны, як лулы, - пайшла рэплiка акторкi.
- Твае вочы, як жырдагоны, - актор не патрапiў у танальнасць, i замест "ласкава" ў яго атрымалася "сентыментальна i са слязою".
- Мы з табою нiбыта бусайлы, - у адзiн голас вымавiлi акторы i пацалавалiся. Яму было, вядома, салодка, а ёй, пэўна ж, горка.
- Тэмперамент! Дзе ваш тэмперамент? - абурыўся Масавiк, нiбыта яго хвалявала рэпетыцыя.
У п'есе была рэмарка - яны кусаюцца. Замест таго, каб сыграць укус, актор моцна пацалаваў акторку, а яна па-сапраўднаму ўкусiла актора за шчаку i крыкнула:
- Каб на цябе жырандоля грымнула!
- Каб ты кроўю смяялася, - млява адказаў той i пацёр кулаком пакусаную шчаку.
- Выразнасць! - Масавiк ударыў даланёю па мяккiм крэсле.
Акторы разбеглiся ў розныя куткi сцэны.
- А каб ты астыў, ты! - з натуральнай злосцю атрымалася ў акторкi, бо яна кахала Масавiка.
- А каб тваю труну зямля выкiнула! - з расейскiм акцэнтам крыкнуў актор, бо ён толькi першы год iграў у беларускiм тэатры i калi хваляваўся, дык быў не здатны сачыць за вымаўленнем.
- Жорстка трэба, жорстка i без акцэнту. У нас нацыянальны тэатр, зазлаваў Масавiк.
- Ты, кiж-лун, - саркастычна кiнула акторка.
- А ты гла-ма-зда! - адсек актор.
Яны склалi фiгуры з пальцаў.
- Нюхай!
- Цалуй!
- Бэ-э-э, - яна свiдравала пальцам скронь.
- Э-э-э, - ён вывалiў язык.
Потым ён ускiнуў кулак i рушыў на яе. Яна зазванiла зубамi.
- Стоп! Стоп! Стоп! - замахаў рукамi Масавiк.