А гэта - мае брунетка i бландзiнка. Iмёны i прозвiшчы яны пакiнулi ў лесе пад мостам.
- Пайшлi да святой вады, - прапанаваў гаспадар закiнутага кляштара.
- Чакай, - кiраўнiк адчынiў багажнiк, дзе хавалася вялiкая кардонная скрыня.
Вадзянiк прыхапiў скрыню, i госцi пайшлi па высокай траве за джутавай спiнаю Вадзянiка.
За палацам, у лагчыне, стаяла на святой крынiцы лазня, збудаваная паводле праекта кiраўнiка. Лазня была падрыхтаваная да ачышчэння цi забруджвання, бо ўсё залежыць ад светапогляду i веравызнання.
Даведка
Кляштар, заснаваны ў ХV стагоддзi на цыганскай святой крынiцы. Некалькi разоў ён пераходзiў ад каталiкоў да праваслаўных i наадварот. Доўгi час у кляштары мясцiўся сiрочы iнтэрнат. У 50-х гадах нашага стагоддзя iнтэрнат перавялi ў райцэнтр i кляштар канчаткова заняпаў. З 80-х на тэрыторыi кляштара жыве мужчына, прозвiшча - Вадзянiк.
Бландзiнка i брунетка распакавалi скрыню, сабралi на стол, распранулiся. Яны пакiнулi на сабе толькi ўпрыгожаннi: бранзалеты, пярсцёнкi, завушнiцы, каралi, кулоны, залатыя ланцугi, крыжы, грабеньчыкi, заколкi...
Калi жанчыны разлiлi па фужэрах густы каньяк, Вадзянiк сказаў:
- Не п'ю.
- Ха-ха, - мовiла аголеная бландзiнка i паправiла бранзалет.
- Хi-хi, - мовiла аголеная брунетка i паправiла пярсцёнак.
- Што праўда, тое праўда. Не п'е, - падсумаваў кiраўнiк.
Госцi выпiлi каньяк.
- Музыка, - сказаў кiраўнiк.
Уключыўся магнiтафон.
Вадзянiк сядзеў у кутку i са смакам еў сакавiтыя скрылiкi кансерваванага гарбуза. Ён еў вiдэльцам са слоiка.
- Горача, - кiраўнiк расшпiлiў верхнi гузiк сваёй афiцыйна-крухмальнай кашулi. - Распранiце мяне.
Жанчыны спрытна распранулi кiраўнiка.
- Танцы, танцы, танцы! - лазню запоўнiлi кiраўнiковыя воплескi.
Жанчыны таленавiта затанчылi на жоўтай падлозе ў сакрэтнай лазнi. Яны спакушальна пагойдвалi клубамi, плаўна выгiналi станы, сарамлiва закрывалi далонямi твары... Кiраўнiк змрочна пiў каньяк з лiмо-нам. А Вадзянiк, абыякавы да падзей, пiў са слоiка гарбузовы марынад.
- Карцiны, - загадаў кiраўнiк.
Жанчыны спынiлiся, абнялiся i старанна пачалi разыгрываць сцэны лесбiянства. Яны амаль натуралёва цалавалiся i пяшчотна лашчылiся, калi Вадзянiк неўпрыкмет знiк са свайго ўтульнага кутка. На крэсле застаўся парожнi слоiк з-пад кансерваванага гарбуза ды вiдэлец у iм.
Дзверы ў лазню засталiся прачыненыя. На вулiцы крулявала лета. Шаравая маланка магла заляцець у лазню i спалiць яе разам з "карцiнамi". Так i здарылася.
На папялiшчы знайшлi вiдэлец, легкавую машыну афiцыйнага колеру знайшлi толькi праз тыдзень на беразе возера Свiцязь, а Вадзянiка дагэтуль небеспадстаўна шукаюць, бо дзверы трэба зачыняць.
IV. ДАМАВIК-2
Муж спаў, жонка чытала, калi ў дзверы пагрукалi. Яна паспрабавала пабудзiць мужа, але той не прачынаўся, ён спаў мёртвым сном. Пагрукалi зноў. Жонка крадком зiрнула ў дзвярное вочка. На пляцоўцы стаяў i глядзеў на яе Дамавiк. У Дамавiка быў твар добра знаёмага чалавека, чыё iмя яна нiяк не магла прыгадаць. Жанчына ўскрыкнула, але муж так i не прачнуўся.
Дамавiк дастаў з глыбокай кiшэнi свайго скуранога палiто вялiзную манiсту рознакалiберных ключоў, выбраў патрэбныя, адчынiў замкi i зайшоў у перадпакой, дзе сядзела на падлозе перапалоханая жанчына.
- Муж прачнецца, - яна баранiлася, як магла.
- Не прачнецца, ён спiць мёртвым сном, i можаш думаць, што ты ўдава.
У перадпакоi моцна запахла вiльготнай скурай. На вулiцы, пэўна, лiло як з вядра, бо Дамавiк быў ушчэнт мокры. Са скуранога крыса падалi на падлогу буйныя кроплi.
Дамавiк зняў капялюш, сцягнуў пальчаткi, скiнуў палiто... Вастраносыя боты ён паставiў побач з наваксаванымi чаравiкамi мужа.
- Толькi не тут, - папрасiла жанчына.
- Тут, - сказаў Дамавiк.