Я прыносiў гарэлку да лiтаратара, ён садзiў мяне за стол i казаў:
- Яны чакаюць. Жонка i мацi. Павесiцца я не магу. Лепей спiцца. Мне знаёмы фельчар казаў, што, калi мужчына вешаецца, у яго чэлес устае. Я хацеў пра гэта напiсаць, а так i не напiсаў. Трэба пiць. Гэта не самы горшы шлях да iх, можа, не самы кароткi, але не горшы...
Лiтаратар пiў "па-чорнаму".
Ён плацiў мне па рублю за пляшку. Звычайна я прыносiў гарэлку, калi яе не было, браў каньяк. Вiна лiтаратар не пiў.
Пустыя бутэлькi здаваў я. Назбiраецца штук трыццаць - занясу ў прыёмны пункт. Грошы мне.
А памёр ён раптоўна. Сам выклiкаў "хуткую дапамогу". А калi тая прыехала, ён быў ужо нежывы.
"Хавалi яго з пыхаю. Труна ў Палацы прафсаюзаў стаяла, i хор спяваў", так гаварылi ў двары.
Аднойчы я расказаў сваёй жонцы пра гульню ў перасоўную краму.
- А я i не ведала, што ты ў дзяцiнстве быў такi паганец, - падсумавала яна.
А мне падумалася, што яшчэ паглядзiм, хто здасць бутэлькi пасля вашай смерцi.
XХ. ГАЗАВIК
У кватэру зайшоў Газавiк са стажорам.
Напярэдаднi яны паставiлi ў гэтай кватэры новую польскую плiту, але ў гаспадынi не знайшлося тады патрэбных грошай, каб разлiчыцца. Яна папрасiла зайсцi праз тыдзень i паабяцала акрамя грошай бутэльку вiна.
Газавiку было гадоў пад сорак, але, як i ўсе людзi сантэхнiчнага занятку, ён меў такi выгляд, што адразу сказаць, колькi яму - 25 цi 50, было немагчыма. Высокi, але крыху сутулаваты, хударлявы, з цёмным ад алкаголю тварам, ён i ўзiмку i ўлетку насiў цёмна-сiнюю балонневую куртку. У правай руцэ ён трымаў парэпаную, але важкую валiзку з рыштункам. У адрозненне ад кучаравага стажора, Газавiк менш за ўсё паходзiў на Дон Жуана.
Гаспадыня заўсмiхалася i, замест таго каб схадзiць па грошы i вiно, запрасiла Газавiка прайсцi ў пакой. Той скiнуў боты i ў тоўстых ваўняных шкарпэтках пайшоў за жанчынаю. Дзверы за сабой Газавiк не зачынiў.
Стажор пачуў настойлiвы шэпт, потым смех. Калi наступiла цiшыня, ён крадком наблiзiўся да дзвярэй, але ўбачыў толькi пустую частку пакоя. Зазiрнуць ён не наважыўся, затое пачуў шапаценне сукенкi i шорах балонневай курткi. Пра тое, што дзеецца ў нябачнай частцы пакоя, стажор, вядома, здагадаўся. Ён раптам адчуў, як налiваецца гарачынёю твар.
Газавiк выйшаў з пакоя ўвесь чырвоны. Куртку ён зашпiляў на хаду. Дзверы засталiся шырока адчыненыя. Стажор убачыў жанчыну, што ляжала на стале, шырока раскiнуўшы ногi. Яна глядзела на хлопца i ўсмiхалася. Той сумеўся i не адразу ўцямiў, што жанчына знарок засталася ў такой недвухсэнсоўнай позе.
- Э-эй, - жанчына ўзмахнула рукою. - А ты хiба не хочаш атрымаць свой заробак?
Стажор зрабiў крок, але ўспомнiў, што не зняў чаравiкi, i спынiўся.
- А можа, ты iмпатэнт? - кватэру запоўнiў смех. - Цi ты не хочаш? жанчына села на стале. - А я вось, была б толькi магчымасць, з ранiцы да самага вечара займалася б толькi сексам!
Стажор, не зняўшы чаравiкi, падышоў да стала i, стоячы, зрабiў тое, чым так хацела займацца жанчына з самай ранiцы i ажно да вечара.
Калi Газавiк са стажорам выйшаў з кватэры, дык закурыў папяросу i сказаў:
- Адразу вiдаць, што ў хаце няма гаспадара.
- Лепш бы мы грошы i вiно ўзялi, - у тон працягнуў стажор.
- Слiмак! - сказаў Газавiк i ўдарыў стажора кулаком у патылiцу.
XXI. НАТУРШЧЫЦА
Два жывапiсцы, калматы i рудабароды, накiроўвалiся да мансарды ў майстэрню з бутэлькай кубiнскага рому "Havana Club", калi сустрэлi Натуршчыцу.
- Вы куды? - спыталася яна.
Мастакi паказалi "Havana Club".
- Я з вамi, - узрадавалася Натуршчыца.
Калi рому ў бутэльцы паменшала недзе напалову, жанчына ўстала i заявiла:
- Хачу танчыць!
Калматы i рудабароды прамаўчалi.
- Буду танчыць аголеная, а вы будзеце мяне жывапiсаць...
Мужчыны нiчога не адказалi.
Натуршчыца зайшла за шырму, дзе распранулася цалкам. Потым выйшла на сярэдзiну пакоя i пачала скакаць.